जिणेची कला

भांगरभूंय | प्रतिनिधी

म्हारुख हातुंत सहभागी जालेनात, शेतांनी आपलें मत उक्तायलें ना. सैमाचेर आरोप तो येदो जळटो उज्याचो गुळो ताचेर अपमानास्पद उलोवणीं… खंतीचीं. तांकां मान्य नाशिल्लीं.

झाडां ,वेलींचेर फुलिल्ल्लीं फुलां टप टप करुन धर्तरेर पडलीं. लोक त्या फुलांक तोखेत रावले. अशी इतलीं सुंदर, सोबीत झाडां आनी फुलां, व्वा ! हे जिणेचो कोणाकय मत्सर जावचो. पूण सगळ्यांकच अशी जीण फावता खंय? हय! घडये आसत, नासत जण एकट्याचें भाग्य. भुरगेपणां फांतोडेर दवांच्या थेंब्यांत गुरफटावन परमळाक आपलेकडेन ओडुन घेवपाचो केल्लो यत्न, तो विस्कटावन वडोवपी सूर्याचें वोत. कोमल दिसलें, पूण फुलाची कोमलताय पिसडुन वडयत तो सूर्य माथ्यार चडलो. तातलें एक परीकल्पनेतलें फुल, कोमल नाजुक संवेदनांनी उपाट काठामेरेन भरुन ओंतलें, हुडक्यांनी रडलें. आपले लागिचे रुख, वेलीं कडेन तांणे कागाळुय केली.
“आमचोच तो घरचो… सैमाचो मुखेली सूर्य, नांव घेताच अभिमानान छाती फुलची, ताचेर आरोप करप सोबना” स्वाभिमान म्हणत लाचार फुलाचे व्हडले भयणीन सौम्य मृदु आवाजांत ताका समजायलें.
“ब्रह्मांडांतलें भारदस्त व्यक्तीत्व. बेठीच कागाळ केल्यार घडये पानां, झाडां, वेलीआनी फुलाकय त्रास जावुं येत”. आनी आमच्या पोटा पाणयाचें कितें? कोण पळयतलो? आमचो फुडार… कशें जावचें? आमच्या पांयार आमीच कुराड मारुंन घेतिल्ले भशेन. ओगी रावपांत शाणेंपण”. शेजारचे कांय रुख आपले मदीं उलयलें.
इतल्यान मोरान आपलेपणान एक सोबीत पांख दित ताची कथा बरोवंक सांगली. कोणच फुडें येवंक धजलो ना.” आमकां नाका चिखलांत फांतर मारुन आंगार वडोवन घेवंक”. त्या फुलाची कथा बरयतना चडशे जाणांनी साथ दिली ना.
“ही कसली कथा साद्या सामान्य मनशाची फालतु कशी. कथेक विशय आशय जाय, भारदस्तपण तोच मुळांत हलको, अर्थच ना… सुवाद ना, सामकीच पचकी.”
” रोजां”!? कांय नांकां वांकडी जालीं.
“सामान्य म्हूण पचको? गुलाब, कमळ…. चलतालें तुमकां?”
“तेच म्हणटा मल्टी मिलियोनेराचें मोटेपण म्हणल्यार भारदस्तपण!?”.
“हे पळय मनशाचे खेळ आमी खेळनात”.
म्हारुख हातुंत सहभागी जालेनात, शेतांनी आपलें मत उक्तायलें ना. सैमाचेर आरोप तो येदो जळटो उज्याचो गुळो ताचेर अपमानास्पद उलोवणीं… खंतीचीं. तांकां मान्य नाशिल्लीं. देखून वांटेकार जालेनात. फुडें ताचे आवयन भोव कश्टांनी ताका वाडयलें. अशे दीस…. केन्ना उदकाचो थेंब ना … माती सुकून तिका सुरकुत्यो पडिल्यो. दुकळ पडटासो दिसतालो. कांय फावट उदकाचे लोट, बुडटी थांबोवपाक जिवांत त्राण नासचे. कांय फावट तर इमारतीचे बांदकामाक, पाळामुळां खणुन वडयिल्ली. धुंवोर, चिखलाचो लोट, खडयेचो धुंवर. विचित्र. तें कितें म्हूण सोसचें एके बायलेन….सानुल्याक जल्माक घालचे आदीं आनी उपरांत. सैमाचेर हो जाल्लो अत्याचार.
मागीर फुलाक फुलोवपाचें सपन आनी तातूंत झाडां- पेडांचे थोमणे. जेवणा खाणांत भेसळ, सतत…
“एक फुल अजुन फुलोवंक जमलें ना. फुडें संवसार कितें करतलें तकलेचो”? उदक माया दाखयतालें पूण खुंटले मारीत, दुर्वा, वखदीं झाडां, पाळां मुळां तोकेसावांनी उलयत तिची मान सकयल घालुंक लायतालीं.
“रोजाक मुळा उदकाची गरज. मातशें बीं घालता थंय उदकांत, खंय रोवता थंय सट्कन जाता.” पूण वाऱ्याचो झोडमोडो, केन्ना चक्रीवादळ, सेगीत टप टप् पडपी ओथेब्यांची कटकट, मदींच थंड वाऱ्याची झुळुक, तरेकवार सुकणीं, जनांवराचे रडप, आंगार कांटो उबो रावतालो.
“मनशाच्या जिवीतांत अशी अवतिकाय आसता व्हय?!” म्हजे मोगाळ मांयभुयेन तांकां पवनाचें भरिल्लें
तपलें दिलां. पूण तांकां ताचे मोल कळना “.
ओझोनाचें…!!! खंयचे तोणांत उलोवचें ? शेजारच्या रुखाचे मनशावरी हे संवाद आयकुन फुलाचे आवयचें मन विरुस जालें. ताका फुलाक खंय उखलुन दवरुं तेंच कळना जालें.
“दोतोर म्हणटा इम्युनिटी वाडय” बळगें येतकच सगळें आपसुक जाग्यार पडटलें.
“बळगे ?!! कोणे दिवचें? कोणाक? सगळे जाग्यार कशें पडचें? ल्हानाचें व्हड कशें जावचें?”
अशेंच दिवाळेचे दीस आयले. पणट्यांचो आसमंतांत उजवाड फांकलो. त्या लख्ख उजवाडांत ते “रोजय” हांसतालें आनी वयर लकलकीत सूर्य…..मनां धुवन निवळ करुन पावसान त्या सुक्या दुश्ट विचाराची होळी केल्ली. पुराय सैम नवी न्हाणां न्हावन दिव्यांक उबो राविल्लो. पावस, वारो, उदक आनी उर्जेचे स्तोत्र म्हणत आळोवंक, ओंवाळपाक सूर्याक उबी रावली धर्तरी. मोरान आपल्या सुंदर पिसारो फुलोवन शिरंगार चडयलो, जिणेचे कलेचें प्रदर्शन मांडलें.

विजया शेळडेकार
9146791523