शब्दांचें दान

भांगरभूंय | प्रतिनिधी

चिंतन – 40

तुकोबा म्हणटात – 

परउपकार। 

एका वचनाचा फार।। 

खरें न्हय? एक ल्हानशें उलोवप, मोगान दिल्लें उतर, एखाद्याच्या जिविताक दिका दिवंक शकता.

आमचे दिसपट्टे जिणेंत तें आमी पळयतात. गल्लेंतलीं किराणा दुकानां, बशींतले कंडक्टर, शाळेंत शिक्षक – सगळे कडेन उतरांचें दिवप- घेवप चलिल्लें आसता. पूण केन्ना- केन्ना एक ल्हान वचन कितलो परोपकार करपाक शकता हें आमकां कळटा.

म्हज्या एका इश्टान एक अणभव सांगलो. तो मुलाखती खातीर गेल्लो. खूप ताण आयिल्लो. थंयच्या रिसेप्शनाचेर बसपी बायलेन ताका हांसून फकत म्हणलें – “रिलेक्स, जमतलें तुमकां!” ह्या एका वाक्यान ताच्या मनाक इतलो आदार दिलो की ताणें मुलाखतींत आत्मविस्वासान जाप दिली आनी नोकरी मेळयली. ते बायलेन व्हडलोसो दानधर्म केलो ना, पूण तिच्या एका वचनान ताचें जिवीत बदललें.

शेतकाराचो पूत रघु. शाळेंत तो अभ्यासांत चड हुशार नाशिल्लो. पूण एक दीस ताच्या गुरून सगळ्यां मुखार म्हणलें – “हो भुरगो हातान काम करपाक तयार जाल्यार तो संवसार जिखतलो!” त्या उतरांनी रघुक कश्टाची जाणविकाय जाली. उपरांत ताणें स्वताचो ल्हानसो वेवसाय सुरू केलो. आयज तो गांवांत पन्नास जाणांक काम दिता. एकाच वचनान फकत त्या भुरग्याचें न्हय तर जायत्या जाणांचें जिवीत बदललें.

आमकांय अशेच अणभव आयल्यात. आमी उदास आसतना एखाद्या इश्टान, “तुं आसा म्हूण हांवें धीर धरला”? अशें म्हणलें तर कशें दिसता. रोखडीच मनांत उर्जा येता. खरें म्हणल्यार होय एक परोपकारुच. चड पयशे आनी धर्मीक कार्या परस फुडें वचून फकत योग्य वेळार दिल्लें एक उतर कोणाक तरी जियेवंक नवी उर्बा दिवंक शकता.

सोशल मिडियाचेरुय आयज तशीच गजाल दिसता. जेन्ना कोणेय पयलेच खेपे आपले कलेचो फोटो वा कविता पोस्ट केली आनी ताचेर कोणे तरी “वा! अप्रतीम, सुंदर!”, अशी कमेंट घाली, तर त्या मनशाक पांखां फुट्टात. एका ल्हान वचनाक लागून तो आयुश्यभर बरयतात, रंगयतात, गायता.

तुकोबाचें हें उतर आमकां याद करून दिता की आमचीं उतरांय दानधर्माचें एक साधन. जेन्ना आमी कोणाकूय योग्य वेळार धीर, मोग आनी प्रोत्साहनाचीं उतरां दितात तेन्ना आमी व्हड परोपकार करतात.

देखून फुडले खेपे कोणाक मेळटना काळजा थावन कितें तरी बरें उलोवया. घडये आमचें तें एकूच उतर एखाद्याच्या जिवितांतलो सगळ्यांत व्हडलो परोपकार थारतलो.

– ह भ प देवदत्त दिगंबर परुळेकर