भांगरभूंय | प्रतिनिधी
सुखान जीण मुखार वच्ची म्हूण मोनी जावन जियेवपी,अखंड उजवाडाची घोवाची, घराब्याची साथीदारय, शिकपूय उज्याक लावन घराब्याची ज्योत री री ……करीत ओडपी कश्ट करपी ……..बायल.
वळेसर
फकत कामांतच रमता गो तें.
हय. दुसरें आनी कांय ना गो ताका.
कितें म्हूण कामां करप ? कार्यावळीक मेळिल्ली खरीं पूण खबरी करतालीं शालिनीच्यो. एकाच शारांत सगली रावताली. मात्शी आयस पयस. बसींनी भोंवताली. कांय जाणांकडेन स्कुटरी आशिल्ल्यो. कांय जाणांचे घोव भुरग्याक शाळेंत हाड व्हर करताले.
शाळेची बस दारांत येत पसून शालीक मात्सो सुशेग जाल्लो. भुरग्यां खातीर धावपळ करून करून जीव थकतालो. शाली कपड्यात फेर्र मारून दवर गो. घोवाचे फर्मान शाळेंतल्यान भुरगीं येतकच बडबडत आवयक नाका पुरो करताली.
“माँ टिफीन बरें लागलें ना”.
“खाले ना मरे”
माँ हांवे खालें, बरें जालां तोणांक…
दर दिसा नवें नवें करून दिवप आनी भुरग्याचो अभ्यास, कपडे, रांदप ते भायर बरी नाशिल्ली मांय. मांयच्या तोणां पट्टो चालूच. तरी गुपचुप रावन सगळे सोसपी शालिनी.
हुमण तिख जावंक जायना. कडयेक चड सोल पडूंक फावना. जुस्ताक जुस्त करून वाडपी सून मेळिल्ल्यान तिचें फाविल्लें.
मांयचे मन सांबाळपी तिची बरे भशेन सेवा करपी, मांय, भुरगीं, घोव हांचे खातीर जीवाचे रान करतालें शाली. शालिनी इतलें मरमरतालें, पूण कोणाक कांय पडून वचूंक नाशिल्लें. घरांत घोव येतकच फकत ताचो ‘उदो उदो’ जातालो.
‘बाबा च्या घे. बाबा सुशेग घे मात्सो. नणंदय फकत भावाच्यो तोखणायो करताली. बाबडें शाली दिसभर थार नासतना कामां करताली.
“शालिनी तोणांक कसलें जाला पळय. मिठ ना……हुमण पळय व्हावती गंगा.
‘कितें म्हूण कामां करता कसलोच अर्थ ना”.
घरांत एका उतरान ताची तुस्त जायनाशिल्ली, पूण ताची कामांक केन्नाच वांकडी पडली ना. घोवाची चिंता, भुरग्यांचो हुस्को आनी मांयची सेवा हातूंत बांदून घेतिल्ल्यान वेळ कसो वता कळनाशिल्लो.
“भुरगी ट्युशनाक कशी वतली ? पयशे जाय ट्युशनाक”
“तू बेकार आसता मगो. सांजचो अभ्यास घे तांचो.
बायल म्हळ्यार एक मिशिनावरी! तिका सुशेगाची गरज ना काय ? अजापच म्हणपाचे हे मानसिकतायेचें! आपल्याक सुशेग जाय. दुसऱ्याचो…….कसो ? आपल्याच साथीदाराचो मात्त विचार ना, समंजसपणा ना. इतलेंच कितें पुराय कुटुंब ताच्याच भुजांचेर फकत कामाक ऑफिसात वचना. समाजाच्या मानसिकतायेचेर दोगांय इश्टिणी उलयताल्यो. घरच्या सोयऱ्या धायऱ्यांनी शालीनीक पिशाकूच काडिल्लें
“ते अरवळ ताका कांय जमपाचें ना. फकत कामाच करपाची तांणे”. कितें म्हूण जिवीत! वर्साची वर्सा गेली. मांय भायर पडली. अशे दिसताले आता तरी घोवाक इल्ली जाण येतली.
“तुज्यान कांयच जमना गो. लोकांच्यो बायलो जोडटात. तूं बेकार पूण निरुपेगी”.
एक दीस मात हूं ना चूं केले ना. घोव बडबडटा शापोता सांगता तरी भुरग्यांच्या तोणांक पळोवन वगी बसले. अशींच वर्सां गेलीं. भुरगींय व्हड जालीं.
“माँ कितले त्रास घेता गे आमचे खातीर” शालीच्या दोळ्यांत दुकां उबी रावलीं. कुडींत वचून तें खूब रडलें. जावं इतले वर्साचे फळ मेळ्ळें.
“माँ आयच्यान आमीं सगळीं कामां पळयतलीं” पुतान म्हळें
“तुवे कांयच करप ना माँ” चली म्हणटा म्हणटा आवयक वेंग मारून रडपाक लागलें. बापायचें तोखसावाचें उलोवप भुरग्यांक सगलें समजूंक लागिल्लें. आयताराचे पांय वरशे करून न्हिदो काडटल्या बापायक भुरग्यांनी जाग्यार घालो. तेंय बी मोगान, समजीकायेन.
“पापा आतां आमी कामां करता तूं केन्ना, केन्ना आमकां मातसो आदार दी”.
“बापायक काम करचेंच पडले” भुरग्यांनी बापायक जाग्यार हाडलो.
उठसूठ बायलेचेर आड्डुवपी बापायक भुरग्यांनी सूता बरोबर केलो. भुरग्यां खातीर “मानसिकता” बदलची पडली. आपले भशेन बायलय एक मनीस तिकाय त्रास जातात. तिकाय एक कप च्या कोणेय हाडून हातात दिवची दिसता.
“पापा आयज म्हजो च्या पिवया” चलयेन म्हळें, दुसरे दिसा चल्यान च्या केली. तिसऱ्या दिसा शालीनी च्या करपाक रांदचे कुडींत वताली.
“माँ तू वचूं नाका. आयज पापा आमकां च्या करून दितलो”. बापायक च्या करचीच पडली. “हय, हय हांव करता” म्हूण बेगीन रांदचे कुडींत पावलो.
बायल पिशी काय कोण पिसो? मानसिकता बदलना तो पिसो.बायल पिशी न्हय….सोशीक…समंजस…..आपुलकी, आपलेपण घराबो तिगचो म्हूण धडपडपी. दांते……दळण दळत रावपी दांते. सुखान जीण मुखार वच्ची म्हूण मोनी जावन जियेवपी, अखंड उजवाडाची घोवाची, घराब्याची साथीदारय, शिकपूय उज्याक लावन घराब्याची ज्योत री री ……करीत ओडपी कश्ट करपी ……..बायल.
– विजया शेळडेकार
खिणाखिणाक ताज्यो घडणुको आनी तुमचे कडेन संबंदीत दरेक खबर मेळयात एका क्लिकाचेर! फेसबूक, ट्विटराचेर आमकां फॉलो करात आनी व्हाट्सएप सबस्क्रायब करपाक विसरूं नाकात.
