भांगरभूंय | प्रतिनिधी
आमी कितलोय दुस्वास केलो तरी महात्मा गांधींचो उगडास आमका येत रावतलो. तांचें साहित्य आमी वाचीत रावतले, हातूंत दुबाव ना. आफ्रिकेंत आसतना ते नाताळ गांवांक वचपाक भायर सरले तेन्ना तांकां स्टेशनाचेर पावोवपाक श्री. पावेल आयिल्ले. तांणी गांधीजींक प्रवासांत वाचपाक एक पुस्तक दिलें. अनटू द लास्ट हें ते पुस्तक. गांधीजी सांगतात की सहज हांवें तें पुस्तक चाळपाक घेतलें, पूण सगलें पुस्तक वाचले बगर म्हज्यान रावंक जालें ना. रातभर म्हाका त्या पुस्तकांतल्या विचारांनी न्हींद पडूंक दिवंक ना. फुडें तांणी हें पुस्तक सर्वोदय नांवान अणकारलें. अशें कितें आसलें त्या पुस्तकांत? गांधीजींक तातूंतले काय विचार सांपडले ते म्हळ्यार वकील जांव म्हालो ह्या दोगांयचें काम तिथलेंच महत्वाचें आसा.
गांधीजींच्या मनांत तीन प्रस्नांनी घोंटेर केलो. सगल्यांच्या कल्याणांत आपलें कल्याण आसा, वकील जावं एखादो म्हालो जावं दोगांयच्याय वावराचें मोल एकूच. सादी अंग- मेहनतीची शेतकाराची जीण, हातूंतच खरी जीण आसा. आमी तिनांयकूय विसरले म्हूण तर तरणाट्यां मदीं निर्शेवणी पातळ्ळ्या. कसल्याय कामाची आपली तयारी आसपाक जाय, अशें जर आमीं चिंतले तर बेकार रावपाचो प्रस्नूच येवचो ना. आमी घरा भायर पडले काय गाडी दवरपाक झाड पळयतात, पूण हरशी झाडां लावपाक फाटीं फुडें जातात. सकाळीं दूद घालून च्या जाय, पूण गाय पोसपाक नाका आसता. ही मानसिकताय आमकां फुडें बदलची पडटली. आदल्या तेंपार शेती करपी गोरवां पोसतालो, हाका लागून शेताक सारे आनी घरांतल्यांक दूद सहज मेळटालें. आतां परिस्थिती बदलल्या. डेअरीच्या दुदाची आमकां संवय जाल्या आनी गोरवां उणी जावपाक लागल्यांत. आतां जरी शेतांतली पदवी नासली तरी ल्हान- ल्हान वेवसाय आमकां करचे पडटले.
शेती म्हळ्यार नजरे मुखार येता नांगर- बैलाची जोडी, पूण पोरसाक अशें कांय लागना. घरा भोंवतणी तुमी एखादो भाजीपालो लावं शकतात. पोपाय, तांबडी भाजी, केळीं, आलें, टोमॅटो, हळद, पेरां, नीरपणस हांचें तुमचे पुरतें पीक काडूं शकतात. उठसुठ बाजारांत वचून गरजेचे जिनस हाडपाची संवय कमी जायत तितली बरी. हातूंतल्यान तुमचो वेळूय बरो वतलो, खेरीज भलायकीय लेगीत बरी उरतली. भायली भोंवडी उणी जाल्ल्या कारणान अपघात जावपाची शक्यताय लेगीत उणी जातली. बाजारी खाणें उणें जाल्ल्या कारणान भायलीं दुयेंसा लेगीत उणी जावं शकतात. ल्हान पोरसां करपाची म्हायती यु ट्यूबाचेर वेवस्थित दिल्ली आसता. पोपायेक बाजारांत आमी कितलेशेच पयशे दितात, पूण तीच जर आमी पिकयली तर ताचो खर्च खूब कमी जाता.
हालींच्या भुरग्यांक मोबायल खेरीज रावपाक जायना. तांकां वाचपाची आवड ना. ते बसून आसतात. गेमी खेळटात… अश्यो कांय कागाळी आमी आयकतात खरें, पूण ताका पर्याय दिवपाचो केन्ना यत्न करतात? एखाद- दुसरे काम करतना दिसतात, उरिल्ले मागीर दुचाकी घेवन भायर पडटात. काय जाणांक अपघात जाता. करियर करतना ताका ह्यो गजाली सांबाळपाक शिकयत तर ताचो लाव ताकाच फुडें जावं शकता. रांदप म्हणलें काय आमकां चलयोच दिसतात, पूण आतां शिकपी भुरग्यांनी रांदूंक शिकपाकूच जाय. मागीर नोकरी खातीर ते खंयूय पावले तर तांकां हॉटेलांचेर निंबून रावपाची गरज पडना. रुमाचेर रांदल्यार तांची भलायकी बरी उरताच, खेरीज जोडिल्ले पयशे लेगीत उरतात. संवसारांत कशे रावप हाची देख तांकां अप्रत्यक्ष शिकपाक मेळटा. रांदूंक येना तर आमी शारांनूच नोकरी सोदतले, रावपा खातीर मागीर बिराड सोदतले. हातूंत आमचे पयशे खर्च जातात. हें आमकां पयलीं कळना. अशो बारीक सारीक गजाली, ज्यो अभ्यासक्रमांत आसनात, त्यो शिकपाक जाय. हाका लागून पालकांनी आतां अशा गजालींनी लक्ष घालपाक जय. फर्स्ट एड शिक्षण प्रत्येक भुरग्याक आसपाक जाय. गाडी शिकचे पयलीं हें शिक्षण आसप गरजेचें. हें शिक्षण ताका शाळा- कॉलेजांनी मेळचेंना. तें शिकप आमी घरांतूच दिवपाक जाय. बदलले परिस्थितींत शिक्षका बरोबरच पालकांनीय लक्ष घालपाक जाय.
प्रा रामदास केळकार
9822583275
खिणाखिणाक ताज्यो घडणुको आनी तुमचे कडेन संबंदीत दरेक खबर मेळयात एका क्लिकाचेर! फेसबूक, ट्विटराचेर आमकां फॉलो करात आनी व्हाट्सएप सबस्क्रायब करपाक विसरूं नाकात.
