आवय

भांगरभूंय | प्रतिनिधी

‘म्हाका खबर आसा’ म्हणून पुराय काणी अमोलान सांगली. त्याच कारणाक लागून भावान हो घुस्पा गोंदळ समाजाक भियेवन केल्लो.

वळेसर

Education is the foundation of all we do in life. दिसता तितली सोपी गजाल न्हय ती.

‘बरोबर तुजें म्हणणें.’

‘मळच अशें मारल्यार सिक्सर ना तर बोल्ड.’

‘ज्याचें नशीब बरें…. भाग्यवान म्हूण जल्मांक येतात. सिल्वर स्पून इन द मावथ.’

‘अमोल म्हणटा तें खरें.’ इश्टांक पट्टालें पूण स्वपनीला कडल्यान व्हडल्यो आशा आसात.

‘आज काल शिक्षणा बगर दुसरो पर्याय ना.’

‘म्हाका नाका न्हय शिकपाक. तकलेंत वचना म्हजे.’

‘थोडे तरी शिकप जायच रे पूता. तुका अडाणी म्हणटलें.’

‘हांव म्हजे स्वताच्या पांयार उबो रावतलो.’ वाचुंक, बरोवंक कांयच जमले ना तर लोक तुका फटयतले.

आवय बापायन अमोलाक खूब समजायलो. पूण अमोल आयकूंक तयार नाशिल्लो. आवयचे बरोबर फुलां विकपाक देवळाच्या दारा मुखार उबो रावतालो.

‘बाय घे, बाबा घे मरे’ करीत पुराय दीस सारताली. जाणटे आवयक पूरो जातालें. गांवांत पार्वतीक मान आशिल्लो. एकटो पूत. घोव तरणे पिरायेर लग्न जाले उपरान्त भायर पडिल्लो. पार्वतीन भोव कश्टांनी अमोलाक ल्हानांचो व्हड केल्लो. आवयन घेतिल्ले कश्टांक अमोल स्मरतालो.

आई, म्हूण म्हजें हें जिवीत. ना तर म्हजी कोण पर्वा करताशिल्लो? Happiness is seeing your mother smile

‘आरे! पूण ही फुलां विकून फुडें तुजें कशें जातलें ?’

‘शाळा कित्याक सोडली मदींच? आई बरी ना जाली. तिका सांबाळटलो कोण ?’

‘फाल्यां ती सट्कन गेली तर? तुका कोणाचो आदार आसा?’

‘मागीर पळोवया’ …. म्हणटा म्हणटा दीस… वर्सां गेलीं.

‘बाब अमोल आनी कांय दिसांनी हांव वतलें. पूण तूं भियेवं नाका. बरें भुरगे शकु. ताचें कडेन लग्न जा.’ 

आई गेली अमोलाक खूब खंत जाली. पूण आवयचे उतरांचे धिटायेर जगपाचो तांणें आदिंच निश्चय केल्लो. एका म्हयन्यान मुंबय सावन एक बरो गडगंज मनीस अमोलाच्या दारार उबो रावलो.

‘अमोल हीं तुजीं कागदां’ हांतांत पेपर पडटांच अमोल काचाबुल जालो.

‘हें पळय तुजो बापूय अकस्मात भायर पडलो, पूण तुज्या काकान तुज्या वांट्याचे पयशे आनी घरचीं कागदां तुका दी म्हूण सांगिल्ली. तुजे आईचीय तीच इत्सा. तिणें तुका आदीं कांय कळय नाका म्हणिल्लें. म्हूण आज ही तुका दितां. फुडलें तुका जाय तशें.’ वकीलान सविस्तर सगळी म्हायती, स्पश्टीकरण केलें.

‘आई! आई म्हजे!’ म्हूण एकच व्हड उलो तांणे आपले आवयक मारलो. शकु धांवत आयलें. पूण अमोलान एक उतर तोंडांतल्यान काडलें ना. 

आपली आई इतले व्हड मनाची. आपणें स्वता इतले कश्ट काडले आनी पुताक पयशांचो पोटलो सोडून गेली.

‘कितें करूं ह्या पयशांचे! तुका ह्याच पयशांनी सुखान दवरता आशिल्लों. हुंदकांनी रडलो अमोल. वाड्यावेले, शेजारी पाजारी आनी शकुन खूब समजायलो. दुखांत असोच म्हयनो गेलो. एक म्हयन्यान वकील परत आयलो.

आज ताका शिक्षणाचें म्हत्व कळ्ळें. शिकिल्लो तर कितें बरयलां तें वाचूंक येतलें आशिल्लें. 

‘आज हांव खरेंच लाचार जालो. आईनुय खूब समज दिल्लो, पूण आयकलें ना. चूकलो हांव.’ मनांतल्या मनांत आवयचे यादींत घुस्पलो. त्याच दिसा फुडले विचाराच्या बांदावळीक ताचे बरोबर मुबंय पावलो. काकाचो थाट माट येवकारान तर तो रानांत पडलो.

अशें ! इतलो बरो काका? आईन कांयच, केन्ना सांगलें ना. दुसरे दीसा सांजवेळा काकान खरी गजाल ताका सांगली.

‘म्हज्या भावाची इंटरकास्ट मॅरेज’

‘म्हाका खबर आसा’ म्हणून पुराय काणी अमोलान सांगली. त्याच कारणाक लागून भावान हो घुस्पा गोंदळ समाजाक भियेवन केल्लो. ताचें उतर हांवें राखलें. आमचो विरोध नाशिल्लो. आतां तुका जाय तशें म्हणलें काकान येदे व्हड मनांच्या काकाच्या उतरा भायर अमोलाक वचपाचें नाशिल्लें. पूण ताची मागणी आशिल्ली शाळेंत शिकपी गांवांतल्या आपल्या फुलकाराच्या बुद्धीमान भुरग्यांक स्कॉलरशिप पार्वतीचे नांवान मेळची. अमोलाच्या ह्या येवजणेची पयशांचे उपेगाचो ताका अभिमान दिसलो.

‘म्हज्या भावाचेर गेलो हो.’ म्हणत तांणें ताका वेंग मारली.

‘पूता तुजें बरें जावं. तुजे इत्से प्रमाण जग.’ हीं तुजीं भांवडा, तुका केन्नाच वेगळो मानचींनात.’

काका, काकी, बापोल भांवडां सगळो आपलो परिवार पळोवन तर ताका कितें करचें तें कळना जालें.

ते रातीं अमोल येवजणेंत पडलो. करचें कितें तें ताका समजना जालें. काका आनी घरच्यांनी अमोलाक आठ- धा दीस कसोच सोडलो ना.

‘आई गेली तरी तुका आमी आसात. तुका जाय तशें.’ सकाळी धीर करूंन अमोलान घरा वचपाचे थारायलां म्हणपाचें काकाक सांगलें. बरें भशेन. पूण घर बांदुया. लग्न जावुंनी उपरान्त सुसेगाद राव. जाता मरे ?’

‘हय, जाता’

काकान खोंपीच्या सुवातेर अमोलाच्या मनां प्रमाण घर बांदून दिलें. वर्सा भितर अमोलाचें शकु कडेन लग्न जालें. पार्वती बंगल्यात आतां अमोल सुखान रावता, आपल्याच वाड्या वेल्यांक अर्थीक पालव दिता…. धांवन उल्याक पावता. पार्वतीच्या पुताक मात आर्शीवाद भरपूर मेळटात. ‘तुजें बरें जावं बाबा. पार्वतीचें नांव दवरलें तुवें.’

विजया शेळडेकार