भांगरभूंय | प्रतिनिधी
सोळा- सतरा वर्सांची एक चली, गांवा पासून पयस तिट्यार ल्हानशाच भाजेच्या दुकानांत बसून भाजी विकतना अमय नांवाचो एक तरणाटो फाटलें कांय दिसा सावन तेका सदांच पळयतालो. कडक वतांत, धुल्लांत पासून ते आपली भाजी नितळ आनी ताजी दवरपाची धडपड करीत आसतालें. ताची ती सदची धडपड पळोवन अमयाक ताचें अजाप दिसतालें. सदांच सकाळचो आदेस तें भाजी विकूंक आसतालें. ताच्या दुकानांत कांदे, बटाट, टमाटां, तांबडी भाजी, ओली कोतमीर, मिरसांग ह्या सारकी जायत्या तराची भाजी आसताली. पूण गिरायक खूब नासतालें. दिसाक दोन तीन मेळ्ळीं जाल्यार मेळ्ळीं. देखून सदांच बाबडे दुख्खी आनी चिंतेस्त दिसतालें. अशें कसलें दुख्ख आनी चितना आसात काय ताका…? अमयूय चितूंक पडटालो.
फाटले बरेच दीस जाले अमय सकाळचो ताचेर नदर दवरून आशिल्लो. भाजयेच्या दुकानांत तें कितें कितें करता तें सगळें तो लिपून रावून पळयतालो. तें वटेन पासार जावपी तरणाटे ताका पळोवन कशे वागता, ताचे सोबितकायेची कशी तोखणाय करता, ताचे कडेन मोगान उलोवंक रावता, हें सगळें पळोवन तो जळटालो. खरें सांगचे जाल्यार तें चलयेच्या सौदर्यान पयले नदरेंतूच अमयाक पिशें लायिल्लें. अमयाकूच कित्याक मोगाळ काळजाच्या प्रत्येक तरणाट्याक ताची सुंदरताय पळोवन पिशेंच लागपा सारकें. सोबीत ताचें रूप आशिल्लें. ताचो तो रंग रूप अमयाचे नदरेंता भरिल्लो. कितें ताचें तें रूप, आह्ह!! आगा रुपान देखणें, गंवाच्या रंगाचें गोरें न्हय वा काळेंय न्हय असो कुडीचो रंग, आमूरपिक्या टमाटा वरी गोल गुबगुबीत गाल, गुलाबाच्या पाकळ्यां वरी गुलाबी रसाळ ओंट. जशें की फांतोडेर फुलून धुक्याच्या तेंब्यानी बिजिल्लें फूल. केसाची विणी ताची फाटीर दिसता लळटाना, कपलार तांबडी तिकली सुर्यावरी पेट्टना, हातार पांचवी कांकणां व्हंकले वरी नट्टना आनी ताच्या सोबीत पांयार खेळटा पांयजणां… अमयाच्या मनान कवितेंतल्यान ताची तोखणाय केली. एक मनीस मोगांत कवीय जाता अशें ताणें मानून घेतलें आनी खऱ्यांनीच काय आपूण ताच्या मोगांत पडला…? हो प्रस्न ताका सतावक लागलो.
हाचे पयलीं अमयाक केन्ना अशी कविता सुचूंक नाशिल्ली. चलयेक पळोवन आपल्या मनान केल्ली ताचे सोबितकायेची तोखणाय ही कविताच आशिल्ली तेंवूंय ताका खबर नाशिल्लें. पूण ताच्या काळजाक ते चलयेच्या सोबितकायेचो मोग जाला हें मात ताका समजूंक लागिल्लें आनी तें ताच्या मनानूय मानून घेतिल्लें. आतां तर दीस आनी रात ताका तेच चलयेची चिंतना. ते चलयेचें घर खंय आसत काय? घरांत कोण कोण आसत काय, ताचो गांव खंयचो, नांव कितें? अशे जायते प्रस्न ताच्या मनांत पासय मारताले.
पयलीं तो ताका पयसुल्ल्यानूच पळोवन खोशी जातालो. पूण आतां पयसुल्यान पळोवन ताच्या मनाचें समाधान जायना आशिल्लें. आतां तो ताका ताच्या सामकार येवन पळयतालो.
बरेच दीस जाले एक तरणाटो आपल्याक पळयत आसता हें ते चलयेच्या लाक्षांत आयलें आनी तो कशे नदरेन पळयता हाचोय ताणें थोडो अदमास लायलो. तें मात्शें भियेलें पूण तशें दाखोवन दिलें ना. अमयाक समजली ते चलयेची भिरांत. पूण ताका भिवोवपाचो ताचो हेत नाशिल्लो. दोन तीन म्हयने अशेच सरले. एक दीस तर अमय येता तो पळोवन ते आडसाक लिपूंक धांवलें. अमयान फुडें येवन पळयलें तर चली दुकानार ना. भाजी उगड्यार सोडून हें आनी खंय गेलें काय…? कांय वेळ अमय चितूंक उरलो. ताणें तेच्या सोदांत आपली नदर हांगां थंय भोंवडायली, जाल्यार कुशिकूच चालू आशिल्ल्या घर बांदपाच्या कामांत आडो घालपा खातीर बांदिल्ल्या पत्र्याच्या आडसाक तें लिपिल्लें. पत्र्याचे सकयले वटेंतल्यान दिसपी तेचे पांय पळोवन अमयाक तें लिपला तें समजलें आनी ताची पांयांतलीं पांयजणां पळोवन ती चली तीच आशिल्ली हें ताणें पारखिलें. अमयान आपणें पळोवंकूच ना असो बेत करून वचपाचें थारायलें. पूण राती ताणें कागदाच्या कुडक्यार बरोवन हाडिल्लो तो कागदाचो कुडको थंयच भाजयेच्या दुकानार देवरून तो गेलो. तो गेला तें पळोवन तें ल्हवूच पत्र्या आडसाकच्यान भायर सरलें. तो लागींच खंय तरी ना मू..? असोय भंय तेच्या मनांत आशिल्लो. ताची खात्री करून, हांगां थंय पळयत तें आपल्या भाजी दुकाना म्हऱ्यान आयलें. ताणें दवरिल्लो कागदा कुडको काडून वाचलो आनी ताका हातान मस्तून ताची गुठली करुन शेवटून भायर मारलो. पूण ताचेर बरयिल्ली उतरां ते आपल्या मनांतल्यान शेवटून भायर मारूक शकलेंना. उतरांच तशीं आशिल्लीं तीं, जल्मकाळ मनांतल्या यादीचे फासकेंत उरपा सारकीं.
अदभूत सोबितकायेचें नाजूक चलये
नांव तुजें कितें…?
तुज्याच खातीर आजून म्हजें
काळीज आसा रितें…!
रित्या काळजांतल्या
रित्या पुस्तकांत
येवंक दिवचोना कोणाचेंच नांव
तुज्याच खातीर काळीज म्हजें
रितेंच दवरतलो हांव…!”
अशीं तीं उतरां त्या कागदाच्या कुडक्यार आशिल्लीं. जेन्ना जेन्ना चलयेक त्या उतरांची याद जाता तेन्ना तेन्ना ताच्या काळजांत कच्च जाता, ताच्या काळजाची धड धड वाडत वता. कोण काय तो तरणाटो…? म्हजें नांव विचारपी, म्हाजे खातीर आपलें काळीज रितें दवरपी! कितें अर्थ जाता ह्या उतरांचो…? खंयचो लोफर, तवनास भुरगो तर ना न्हय…? अशीं उतरां वापरपी लोफर वा तवनास भुरगो आसूंकच शकना…! कवी काय तो…? दुकानांत बसल्या बसल्या अशे जायते विचार ताच्या मनांत येवन वताले. ( फुडें चलता )
अविनाश कुंकळकार
खिणाखिणाक ताज्यो घडणुको आनी तुमचे कडेन संबंदीत दरेक खबर मेळयात एका क्लिकाचेर! फेसबूक, ट्विटराचेर आमकां फॉलो करात आनी व्हाट्सएप सबस्क्रायब करपाक विसरूं नाकात.
