भांगरभूंय | प्रतिनिधी
वय बाल्याक भितर न्हिदचें कुडींत घेवन गेली आनी कशें तरी सामजावन लाडी गोडी लावन न्हिदयलें. पूण तिका खबर आशिल्लें, तें उठल्या उपरांत परत तशेंच रडटलें. सुण्या पेट्याक घेवन नाचपाक सोदतलें. त्या परस त्या पेट्याकूच खंय तरी व्हरून सोडल्यार बरो अशें येवजून ती भायर आयली. भायर पळयत जाल्यार काशींत सुण्यापेटो सुस्त न्हिदिल्लो. अशे स्थितींत ताका उखलून व्हरप हें तिच्या मनाक पटना जालें. पेटो जागो आशिल्लो जाल्यार कोणाकूय सांगून ताका खंयतरी सोडून यो म्हणूंक जातालें. पूण बायन अटून पेटो ना तें पळयतकच, ताणें विचारिल्ल्या प्रस्नाक कितें जाप दितली असोय बी विचार मनांत आयलो आनी मागीर बायक समजावन पळोवया अशें येवजून पेट्याक सोडपाचो विशय ते पुरतो मनांतल्यान काडून उडयलो.
एक-देड वरांत बाल्या उठून सोमतेंच पेट्या म्हऱ्यान आयलें. तितले म्हणसर पेटोय बी उठून काशींत आपलें हात पाय हालोवंक लागलो. तो बरोच उचांबळ जाल्लो, बरीच भुकूय लागिल्ली. पूण तें सगळे बाल्याक समजूपा सारके नाशिल्लें. तो कू कू असो आवाज करून रडटालो आनी बाल्या ताच्या आंगां, माथ्यावयल्यान हात भोंवडावन” शाण्या ओगी राव, कितें जालें शीं खाता, भूक लागल्या, राव हां आईक सांगून तुका थोडें दूद हाडटां पिवूंक.” अशें म्हणून तें भितर रादचें कुडींत गेलें आनी आवयकडल्यान पेट्या खातीर थोडें दूद मागून घेतलें. आवयन कांयच उलय नासतना चुलीर तोपांत आशिल्लें दूद पेल्यांत ओतोवन ताचे कडेन दिलें. बाल्यान दूद हाडून पेट्याक भरयतकच पेटो मात्सो शांत जालो. इतल्यान आवय भायर तांच्या म्हऱ्यान आयली. आपली धूव त्या मनजातीच्या पेट्याचेर कितलो मोग करता तें पळोवन ती तांकां पळयत उरली.
” बाय पेट्याक भरयलें न्हय दूद…? चल आतां तुंवूंय बी पी दूद.” अशें म्हणून ती परत भितर गेली. पेट्या खातीर आवयन कांयच वायट उतरां उलोवंक ना हें पळोवन बाल्याक खूब बरें दिसलें. ताणेंय बी भितर वचून खोशेखोशयेन दुदांत बिसकूट बुडोवन खाल्ली, आवयन दिल्लें सगळे दूद पियेलें, आयचो अभ्यास करपाक पुस्तकां घेवन भायर बलकावांत येवन बसलें. तें पळोवन आवयक अजाप दिसलें. सदांच दुदाक पळयताच बाल्या पाय जमनीर आपटितालें, आयज वू ना चू करिनास्तना दूद पिवन सोंपयलें आनी सांगिनास्तना अभ्यासाकूय बसलें…? आवयन भायर येवन पळयलें. बाल्या मन लावन अभ्यास करतालें. पेटोय बी काशेंत आतां शांत जावन बशिल्लो. बाल्यान आपलो आयचो अभ्यास रोखडोच पुराय केलो. तें पळोवन आवयक वेगळेंच अशें कितें दिसलें.
” बाय रोखडोच जालो गो आयज अभ्यास तुजो…?” आवयन विचारलें.
” हय आई…! पळय सगलो अभ्यास करून जालो…!!” ताणें आपणे केल्लो अभ्यास आवयक दाखयत म्हणलें. अवयन बाल्यान केल्लो अभ्यास पळयलो, खऱ्यांनीच ताणें पुरायेन आयचो घरपाट केल्लो. पूण हें कशें शक्य आसा? सदांच तर ताका घरपाट करपाक खूब वेळ लागतालो आनी म्हजे मजती बगर तर ताका जमनाच आशिल्लें. जाल्यार आयज हो चमत्कार कसो…? अशें बरोच वेळ आवयच्या मनांत ती चितना पासय मारताली. तो मेरेन बाल्यान आपलीं पुस्तकां दप्तरांत भरून तें दप्तर घेवन भितर गेलें आनी आवय मात विचार करीत थंयच उबी रावली.
रातचीं आठ वरां जावन गेल्लीं. बाल्याचो बापूय रमकांत कामार सावन घरा येवंक नाशिल्लो, बाल्या आपलो बापूय येवपाची वाट पळयतालें. सुमार अर्द वरान, साडेसआठाक रमाकांत घरांत भितर सरलो. बापूय घरांत येताच पयलीं बाल्यान आपणें सुण्यापेटो हाडला म्हणून सांगून बापायक घेवन ते पेट्या सरी गेलें आनी पेटो दाखयलो. त्या ल्हानशा सुण्यापेट्याक पळोवन रमाकांताक ताचे चुरचुरे दिसलें. ताणें बाल्याक सांगलें,
” हें पळय बाय, हो सुण्या पेटो चड ल्हान आसा. ताका ताचे आवयच्या दुदाची गरज आसा, तिचे मायेची, वेंगेची, उबेची गरज आसा. जशी मनशाची ल्हान भुरागी आपलें आवय पासून चड वेळ पयस रावंक शकना तशीच मनजातीचीय बी भुरगी आपलें आवय बगर जगूंक शकना. तुवें ताका आमगेर हाडूंक उपकार नाशिल्लो बाय.” बापाय उलयल्लीं उतरां आयकून बाल्याक खूब वायट दिसलें, पूण ते खांयच उलयलें ना. बापूय बी थोडो वेळ ओगी रावलो. मागीर थोड्या वेळान बापायन परतून बाल्याक विचारलें.
” कितें म्हणटा बाय तूं…? ह्या पेट्याक आमी सोडून येवया न्हय..?” बाल्या रडूंक लागलें. बापायन ताका खूब समजायलें. पूण बाल्या कांयच समजुपाक तयार नाशिल्लें. ते रड रड रडटालें. म्हाका तो पेटो जायच म्हणटालें. बापूय बेजारून ओगी बसलो. बाल्याक समजलें बापायचें बेजारप, ताणें आपल्या दोळ्यांतलीं दुकां पुसलीं, बापायसरी वचून ताका म्हणलें.
” बाबा, जर तुमकां आमच्या घरांत पेटो हाडिल्लो आवडना तर आमी आतांच सोडून येवया ताका… पूण, ताचें पयलीं मात्सो विचार करून पळयात, हो पेटो आपलें आवय पासून शेणिल्लो, एकलोच थंय रस्त्याचें देगेक स्वताच लिपपाचो यत्न करतालो. कित्याक तर कावळ्याचो एक चोंबो ताचे फाटीक लागिल्लो, ताका चोचावन आपल्या पोटाची भूक भागोवपाचो यतन ते करताले. अशा वेळार हांवें तेका उखलून म्हजे वेंगेंत घेतलो, कावळ्या पासून ताचो जीव वाटायलो आनी ताका आमगेर घेवन आयलें. आतां तुमीच सांगा बाबा हांवें कितें वायट केलें.? जर ताची आवय ताचे वागडा आशिल्ली जाल्यार हांव ताका आमगेर हाडचीना आशिल्लें. शेणिल्ल्याक वाट दाखोवप कितें वायट आसता बाबा…?” बाल्या रडत रडत आपल्या बाबाक विचारतालें. बाल्याचीं तीं समजकायेचीं उतरां आयकून बाबाकूय अजाप जालें. म्हजी धूव, फकत चार वर्सांची ही म्हजी धूव. असलीं उतरां उलयता. अशें येवजूनच ताच्या आंगार काटो उबो जालो. बाल्यान उलयल्लीं चार गिन्यांनी उतरां भितर सावन आवय आयकताली, ती भायर येवन बाल्याक आपलें वेंगेंत घेतलें, ताच्या पोल्यार, कपलाक उमो दिवन ताची अपुरबाय केली. तांकां समजलें की ह्या सुण्यापेट्याक लागून आपले धुवेमदीं खूब बदल जालो, मोनजातीच्या मोगाक लागून आपलें धुवेंतलें बरें गूण तांकां दिसलें. आवय बापायक दोगाकूय समजलें मोनजातीचें मोल. मोनजातूच हो खरो इश्ट भुरग्याचो आनी पुराय मनीस जातीचो. ।। सोंपता ।।
अविनाश कुंकळकार
खिणाखिणाक ताज्यो घडणुको आनी तुमचे कडेन संबंदीत दरेक खबर मेळयात एका क्लिकाचेर! फेसबूक, ट्विटराचेर आमकां फॉलो करात आनी व्हाट्सएप सबस्क्रायब करपाक विसरूं नाकात.
