भांगरभूंय | प्रतिनिधी
शिकिल्लो मनीस एकेकदां इतलो विचित्र आनी नालायक कित्याक वागता काय? वाचूंक- बरोवंक जाणा जाल्लो मनीस दुसऱ्याक दुखोवपा इतलो क्रूर कित्याक जाता काय? पदवी घेतिल्लो वा साक्षर वा कथीतपणान सुशिक्षीत मनीस असो विक्षिप्त कित्याक वागता काय? शिकिल्ले लोकप्रतिनिधी येद्या व्हड प्रमाणार नागरिकांचो विस्वासघात कित्याक करतात काय?
आपणें सांगिल्लें काम दुसऱ्यान केलें काय काम जातकच ‘तें जालें’ (थॅंक्यू सोड) इतलोय प्रतिसाद शिकिल्ल्या मनशा कडल्यान अपेक्षीत धरचो न्हय? आपणा पसून दुसऱ्याक त्रास जाता आसत हाची इल्लीय समज शिकिल्ल्या मनशाक कित्याक आसची न्हय? चिंतनाचें संपादन करिनासतना आपूण जेन्ना उलय उलय उलयतां, बडबडटां तेन्ना ताचे दुसऱ्याक क्लेश जातात आसत हाची जाणवीक कित्याक आसची न्हय? आपल्या शब्दांनी गोड उलोवचें सोडून आपूण दुसऱ्याक जेन्ना दुखयतां ताचें धंगण कित्याक आसचें न्हय? शिक्षण नांवान जो डोस दिवप चल्लां तातूंतल्यान भ्रमिश्ट, गोंदळिल्लीं मनां कित्याक तयार जावचीं? मुल्यां केळोवपाक शिक्षण अपेशी थारलां काय कितें?
‘मिडियोक्रिटी’ ह्या शब्दाक कोंकणींत कितें उतर आसा हांव नकळों. सुमारपण हें उतर वापरूं येता. हांव उलयतां ती ‘मिडियोक्रिटी’ वैचारीक वा बौद्धीक पांवड्या वयली निखालस न्हय. मनशाची वागपांतली ‘मिडियोक्रिटी’ भयानक आसता. बेजबाबदारपण, बेपर्वा, बेफिकीर, बेदरकार वृत्ती तातूंतल्यान उप्रासता.
शिकप आनी बरें वागप हाचो कसलोच संबंद ना अशें एका जाणकारान म्हळां. खरें तें. मनीसपण शेणटा ही गजाल मात सत खरी.
फोन वाजतकच उखलना बराबर ते वटेनच्यान उच्च विद्याविभूषित मनीस म्हाकाच विचारता ‘कोण उलयता?’ – आपली वळख म्हळ्यार सबंद नांव सांगून आपूण अमके कडल्यान उलयतां ही फोन करपी शिकिल्ल्या मनशा कडल्यान अपेक्षा धरप चूक काय? हालींसराक एक नवी मोद आयल्या. फोन करतल्याक तूं कोण अशें विचारल्यार तो हांव बबन वा हांव बबिता इतलेंच सांगता. दुसरो मनीस उलयतना ताका लक्ष दिवन आयकल्यार ह्या मनशांचीं आंगां गळून पडटलीं ही भिरांत आसता काय तांकां? फोनार जावं हरशीं उलयतना हिडीस फिडीस करप हें सोबता काय हांकां? दुसरो मनीस आदळटकच – जावं बाजारांत, जावं रस्त्यार, जावं बशींत, जावं बसकेंत, जावं कार्यावळींत, जावं लग्न वा हेर सुवाळ्यांत, आपणें कितें-कितलें-कशें उलोवचें हें शिकिल्ल्या मनशाक कळना काय कितें, हो एक गूट कसो जाला.
शिकून ब्रूत ही ओपार कोंकणींत घोळटा. जर वर्तन नीट ना जाल्यार शिक्षणाचे बुन्यादींतूच तें जाग्यार घालप समा जातलें काय?
हालीं सगल्याच तरेचे गुन्यांव वाडूंक लागल्यात. सायबर गुन्यांव तर ह्या डिजिटल युगांत वाडत आसात. शिकिल्ले तरणाटे फटींगपणां करपाक तातूंत सामील जातात. लोकांक फोनावेल्यान फटीच्या नांवान, फटीचे आरोप सांगून, फटीची चवकशी करून धमकावप हीं कर्तुबां सोबतात?
मनशान उजू चलणुकेन वागूंक जाय, प्रामाणीक वागूंक जाय ही अपेक्षा शिक्षणा कडल्यान धरप चुकीचें काय? ‘शिक्षण’ नांवाची जी कितें गजाल भोंवतणी चल्ल्या ताचें प्रयोजन बरो मनीस घडोवपाचें नासत जाल्यार कितें तरी चुकलांच आसतलें.
तर जाय कितें? मनशांतलें मनीसपण वाडोवपी शिक्षण जाय. मनशा भितर विनय आनी विवेक सासणाचो जागो दवरपी शिक्षण जाय. भितरल्यान गुणांनी सुंदर मनीस घडोवपी ब्युटी क्लिनिकां जाय. खऱ्या अर्थान संतुळीत, शाणो, सुसंस्कृत आनी शिकिल्लो मनीस कोण? जो मेळना फुडें ताच्यांतलो वेगळोच परमळ आमच्या अणूरेणूंत भरून वच्चो, जाका पळयना फुडें जिवाक बरें दिसचें, तो जाय जाय कसो दिसचो. असले गोड मनीस घडोवपी ‘कोचींग क्लासी’ जाय. असली शाळा जाय. असलीं संस्कार केंद्रां जाय. क्लास कसलेय आसूं ते – ऑफलायन वा ऑनलायन. टणटणमारी घडोवचे पडनात. बरे मनीस घडोवपाक, घडयतल्याक आनी त्या मनशाक श्रम घेवचे पडटात. नम्र, धीट, कर्तृत्ववान आनी निर्भय असो चकचकीत चारित्र्याचो मनीस घडोवपी शिक्षण संस्था जाय. जिणेन दिल्ले चिमटीभर स्वास ‘गिफ्ट’ म्हणून आपणावन वेळाचो आदर करपी आनी वेळाचो सदुपयोग करपी सद्गुणी भुरगे घडोवपी विद्यापीठ जाय.
भोंवतणच्या पिसायपणांनी आपली थीरताय चळचीना असलें टॉनीक दिवपी शिक्षण संस्था जाय. भायल्या शिगम्यांतलो बोवाळ आपले सूर, बेसूर करचे नात, असलें इश्कोल जाय. असले शाळेंत अपुरबायेचे, शाणे शिक्षक जाय. ‘नोकरी’ करपी पोटार्थी शिकोवपी नाकात. सेवा भावनेन मिशन समजून, लागणुकेन, पोटतिडकीन जीण ओंपपी शिक्षक जाय.
कांय तरणाटे शिकून कांयच काम करिनात. कांय जाण भरकटतात. कांय जाण गुन्यांवगारीच्या वा व्यसनांचे भकीक पडटात.
बारा- बारा वरां बारावेच्या विद्यार्थ्यांची तकलीफोड करपी कोचींग वर्ग जशे आसात तेच भशेन बरो वागपी, बरो मनीस घडोवपी क्लास नाकात?
मुकेश थळी
फोंडें
खिणाखिणाक ताज्यो घडणुको आनी तुमचे कडेन संबंदीत दरेक खबर मेळयात एका क्लिकाचेर! फेसबूक, ट्विटराचेर आमकां फॉलो करात आनी व्हाट्सएप सबस्क्रायब करपाक विसरूं नाकात.
