उजवाड

भांगरभूंय | प्रतिनिधी

सोद सोद सोदलें.. पूण हातांक फकत कांटेच तोंपले. वर्स जाता थंय आसा अचानक…… शांत, शितळ वातवरणाक गिराण बी  लागलें काय. भिण्ण काळखांत मध्यान राती कांय लांडग्यानी धुडघुस घालो.

वळेसर

फ्लॅटाचे दारार सोबीत अक्षरांत बरयिल्लें, Nothing can dim the light that shines from within.

ते पाटयेक पळयत कांय जाण विचारताले ” हें तुमचे भायले ड्रॉईग भोवच सोबीत जालां. कोणे केलां तें?, ऑनलायन मागयिल्लें”.

ती उतरां घरकाराच्या काळजाक शांती आनी उत्साह दितालीं. म्हजें घरच तशें ह्यो फकत वणटी न्हय. ही एक एक वणत एक एकट्याची काळजाची घडण, जी घराक बांदुन दवरता. हांव पिरायेच्या 80 क तेंकलां, पूण तशें तुमकां दिसना कारण म्हजी घरकान्न, अपुरबायेची बायल म्हजी जतनाय घेता. म्हाका  नरेंद्र म्हूण कोणुच उलो करीनात. “दादा” कितलें अपुरबायेचें नांव. 

नरेद्राची सून पी.एचडी. ताका तिचें इतलें मोटेपण. पूण तिका आपल्या मांवाचे भलायकेची चिंता.

“दादा, हें तेलकट खावं नाकात. मातशें कमी खाल्यार जाता.”

“जाणा गो, कितलें म्हूण करतलें म्हजे खातीर?”

घराचीं दारा, जनेलां, कुडी आपापले परीन ह्या घराब्याच्या उल्याक धांवन येवंक तयार. शुद्ध वारें तांच्या तुळशी कडेन खेळत रावले बगर एकुय सांजवेळ गेली ना. नरेंद्राची बायल, सून, भुरगीं तांची जतनाय घेवंक धांवन येवपी वारो… न्हय, व्हाळ, तळें, शेतां कसून रोवपी शेतकामती भाव, हळडुव्या  शेतांचे तोखणायेक धांवन येवन पोटाची खळी भरपी सुकण्यांचीं भिरीं… हाकाच लागून हें घर, हो फ्लॅट.

आपले भोंवतणचो वाठार सोबीत, शुद्ध, मनांक ओड लावपी फुलां, मोट्यो मोट्यो दाढयो कशी  पाळां पांगरुन बशिल्ले  वड, जणु तपस्वीच तपश्चर्येक बसल्यात. फ्लॅटाचे दावे वटेन उबी चिंच काळी कुट्ट पाटी कशी. कोणाची नदर लागत तर..!! दोळ्यांची दृश्टी सशक्त करपी ही सैमा कळा, जणु म्हाळशेच्योच. आपल्या मोरां पिसाऱ्यान थंयथंय घालपी हो सैमा वाठार.

“हो वाठार आमकां रंगयता, मनांची उबारी दिता” दादा उलयतालो.

“लागली, बडबड सुरु जाली जाणटेल्याची, अहं ना. असो  तांचो आदर. आयकात, तो उलयता ते अणभवाचे बोल, आमकांच जिवीतांत केन्नाय उपेगी  पडत”. आमच्यांत आपलेंपण तयार करता”…तांतुत वेळार उल्याक धांवत येवपी सकाळ सांजची सुकण्यां पिलां म्हणजेच कानार पडपी ल्हवपीक सुर. कितलोय तकलेर भार आसुं. 

“हांव तुमचें माथ्यें तेलान मालीश करुं? आजी करताली तशी!!”

“दादा तुमी ही चॉकलेट टेस्ट केल्या? कशी लागता सांग आं” सुवर्णाची अपुरबाय करपाची स्टायल.. मॉडर्न…तरी खाशेलेपण.

“मम्मा, दादाच्या पांयाच्या बोटाक खरचटलां. तांबडे वखद, कांय डेटोलान धुवप”

“आगो तें सगळें करपाक आसा न्हय गो बाय…आमी”.

नरेंद्राची  घरकान्न व्हांवती न्हंयच ती. येतल्या वतल्या,सगल्याक. शेजारी कोण म्हूण ना. अडचल्याच्या उल्याक धांवली. म्हणल्यार वेव्हार, वेपार समजता. पूण दानी कर्णाची व्हडली भयण. उदक केन्ना पयशे मागता? वारो केन्ना टॅक्स भर म्हणटा? सुर्यान केन्ना इन्कम टॅक्साची धाड घाल्या? अशें तिचें तत्वगिन्यान मागीर तिका समजावप कठीण. अशक्य.

“आगो लोकांक मागलें म्हूण कितेय दिवपाचें?”

“खंयच्या सत युगांत वावुरता तूं??” 

‘तितलेच व्हड मनांचे शेजारी… पाजारी’

“परेश बरो ना ताका दोतोरागेर व्हरचो पडटलो.” म्हणटाच त्या खिणांक उतरां उखलुन धरपी मनशां.”

“दादा, तुमी चिंता करपाची गरज ना….. आमचे मोटारीन व्हरुंन हाडया.”

“आरे! कोणाचो O+ बेगीन कळयात कॉलनींत, ए 1 क ताची Emergency. झटाझट…..

“आमचो एकटो, प्रणव आसा, पूण तो बेंगलोर पावचो ना.”

मागीर दुसरो कोणुय. फटाफट फोनाचेर, कॉल करुन कशेंय करुन रगताच्यो बाटल्यो, मोबायला वेल्यान पावोवपाची वेवस्था करुन त्या मनशाचो जीव वाटावपाक उबे. 

“खंयच्या जल्मात येदें व्हड आत्मबलिदान केल्लें काय… अशेतरेन वेल्यान झेप घेत पिलांक सांबाळपाक येतली घोण….!!! सैमाचे रुपच अप्रूप…”

रुखां मुळांतले खेळ, ती दुखणी सोसपाची तांक मेळची सैमांतल्यान. 

सर भोंवतणच इतली मायेस्त “सकारात्मक” प्रचंड ज्योतीच्यो ज्योती पेटोवपी मळबांतल्या गिऱ्याच्या तोलाचे…..मागीर त्या घराक चिर पडटली…फुट पडटली… शक्यच ना. अशा संभ्रमांत आसतनाच ह्या कलीयुगांत फांटे फुट्टात. आमोरेर  सगळीं आपआपले मजेंत … गुल्ल 

“सुवर्णा!!?…” 

“खंय गेलें… बाय दादा म्हऱ्यांतच पळयिल्लें”….. बाय ना जालें. आमोरेचेर कोले कुय कुय करताले… हेर दिसांनी केन्नाच आंगार कांटो आयलो ना. पूण आज आमोरी सगळ्यांक खावंक येवंक लागली. काळी.. रात कितलीय काळी आसली तरी तातुंय चंद्रीम, चांन्नें, नखेंत्रां, काजुले कितलीं जाणां सांगातान… सोशीकताय, सहनशिलताय, मोग, आपलेंपण…. आनी सगळो आशावाद. तांतुत घुघुमाचे मोटे दोळे करुन भेश्टावपी कल्पनेच्या भायल्या मंडळांतलो…..असल्याची चर्चा हांगा जायना.

सोद सोद सोदलें.. पूण हातांक फकत कांटेच तोंपले. वर्स जाता थंय आसा अचानक…… शांत, शितळ वातवरणाक गिराण बी  लागलें काय. भिण्ण काळखांत मध्यान राती कांय लांडग्यानी धुडघुस घालो. आवाज येतालो पूण दुबाव नाशिल्लो… हेच निमित्य…

“दादा! दादा! एकच उलो आकांताचो!… सगळ्यांची न्हीदच घेवन गेलो. लांडग्यान तांचे लचके काडिल्ले. कुड पळोवपाचे अवतिकायेंत नाशिल्ली. घरांतलें सगळें नासधूस करुन … पयशाचें कांड केल्लें. खंयच्यान आयले…? केन्ना कोणाक कळपाक मार्ग नाशिल्लो. तेन्ना मात सगळ्यांक दादाची उतरां याद जालीं.

The more I learn about people, the more I like my dog.

विजया शेळडेकार
9146791523