भांगरभूंय | प्रतिनिधी
कोण तूं खंयचो राजकुमार… अशें लक्तुबायेन परतें परतें विचारीत श्रीरामा मुखार लाळघोटेपणा करपी शुर्पणखेक श्रीरामान फकांडांनी विचारलें, ‘हांत एक पत्नीव्रत घेतिल्लो मनीस, हांव तुज्या मोगाचो स्विकार करूंक शकना. हो म्हजो भाव धाकटो, तो आजून मेरेन आंकवार आसा. तो तयार जाता जाल्यार पळय. शुर्पणखा लक्ष्मणा कडेन लाळघोटेपणां करणक लागली. लक्ष्मण हांसत म्हणपाक लागलो, ‘म्हजे वांगडा लग्न करप म्हणजे दासाचो दास जावप. हांव श्रीरामाचो दास. तूं अशें कर. तूं तांची दुसरी बायतल जा. घडये तुजे खातीर ते पयले बायलेचो त्याग करीत.
लक्ष्मणान केल्ली मस्करी कळूंक नाशिल्ल्यान ती पिशी राक्षसीण परती श्रीरामा कडेन येवन म्हणपाक लागली, ‘रामा तु सदांच म्हजोच आसचो, ह्या खातीर तुज्याच म्हऱ्यांत हांव तुजे बायलेक हांव खावन उडयतां.’
शुर्पणखा जानकीचेर धांवली तेन्ना श्रीरामानी लक्ष्मणाक आज्ञा केली की ‘हिका विद्रूप कर.’ आपल्या व्हडल्या भावाच्या उतराचेर लक्ष्मणान खड्ग उबारलें आनी त्या शुर्पणखेचें नाक आनी कान कापून उडयले. व्हडल्यान आडड्यो मारीत ती राक्षसीण पळपाक लागली, रानांतल्यान पळटा आसताना तिणें आपले भाव खर- दूषण हांच्या लागीं आपलें गाराणें मांडलें. तें आयकून आनी पळोवन ते दोगूय राक्षस रामा कडेन लडाय करपाक आयले. पूम त्या म्हाधनुर्धर श्रीरामांनी देड म्हुर्तान त्या दोगांचो तांच्या सैन्या सयत संहार केलो. एकल्या श्रीरामान खर, दूषण, त्रिशिर आनी चौदा हजार राक्षसांक मारले. तें पळोवन ती विद्रूप राक्षशीण लंकेक पळ्ळी. आपको भाव लंकाधिपती रावणा सामकार उबी रावली. सगल्या अमात्यां सामकार उबी रावून ती रावणाक सांगपाक लागली…
सूड घे ताचो लंकापती…
कुरूप जाली शुर्पणखा रामाची ही कृती।
सूड घे ताचो लंकापती ॥धृ॥
कसलें करता राज्य रावणा कसलें जगपालन।
श्रीरामान त्या जिंखून घेतले तुजें दंडका वन।
तरी तुका मात्तूय नारे राजधर्माची स्मृती॥1॥
वीस दोळ्यांनी पळय रावणा शुर्पणखेची दशा।
रामाच्या पराक्रमान त्यो कंपीत दशदिशा।
खबऱ्यांनी तुज्या कित्याक सांगुंकना तुका घडलेली दुष्कृती ॥2॥
जनस्थानार बोवाळ जालो मेले स्वर दुषण।
चवदा हजार ते राक्षस मेले हें कितें भूषण।
जनस्थानार पूज्य जालो रे देवा भशेन तो यती ॥3॥
तुज्याच राज्यांत तुजे परसूय व्हडलो तो नर।
सचिवा सयत बस हांगाच आनी हात हातांत घेवन तूं मर।
जळयतलो तो फाल्यां सिंहासन पळय ताची कृती ।।4।।
बेठेंच सोंसलें सुदर्शन तुं आनी छातयेर घेतले बाण।
देवांचें मर्दन करून उबारले पर्वत पाशाण।
तूंच मरे तो धर्माच्छेदक अजिंक्य सेनापती।।5।।
तुंच मरे जिखून त्या कुबेराक पुश्पक व्हेलें घरा।
तूंच मरे तो जाणें जिखली तक्षक नृप सुंदरा।
तुंच मरे काळाक ना भिवपी भंय ना ताचो प्रती॥6॥
आयकय परत सांगतां तुका हांव श्रीरामाची कथा।
बाण मारतना घडये वीज हातांत चकचकता।
शस्त्रनिपुणता ताची पळोवन कुंठीत जाता मती ॥7॥
रुपान तो रेखीव सुंदर वसुंधरेचो मदन।
ताच्या सांगाताक जनक सुता तीय कांतीमान।
तुकांच सोबतली अशी आसा रे ती सुंदर युवती ॥8॥
तिका उबारून घेवन येवची तुजे खातीर रे बेगीं।
ह्याच खातीर हांव गेल्लें रावणा तांच्या कुटिरा लागीं।
कान, नाक कापून म्हजे ते केली म्हजी दुर्गती॥9॥
आतांच चल आनी मारून वडय तुं ते भाव दोगुयजण।
म्हाका हांसलेली जनक सुता ती हाड तिका उबारुन।
तुजे सत्तेची, म्हजे भशेन तो विटयतलो आकृती ॥10॥
– उदयबुवा फडके (राष्ट्रीय कीर्तनकार)
97642 43377
खिणाखिणाक ताज्यो घडणुको आनी तुमचे कडेन संबंदीत दरेक खबर मेळयात एका क्लिकाचेर! फेसबूक, ट्विटराचेर आमकां फॉलो करात आनी व्हाट्सएप सबस्क्रायब करपाक विसरूं नाकात.
