अंतरा पलतडचें आपलेंपण

भांगरभूंय | प्रतिनिधी

चिंतन – 45

तुकाराम महाराज म्हणटात-

प्रीतीचा तो वायु गोड लागे मात। 

जरी जाय चित्त मिळोनियां॥

ही ओळ एक गोड पूण खोलायेन सत्य सांगता – खरो मोग शारिरीक लागसारपणाचेर न्हय, तर मनाचे आपलेपणाचेर आदारून आसता.

कॉलेजी उपरांत इश्ट वेगवेगळ्या शारांनी, गांवांनी शिंपडटात, पूण कोणे तरी व्हाॅट्सअॅप ग्रुपाचेर पोरणी याद घालता तेन्ना सगळ्यांक परतून तो काळ लागींचो दिसता.

हे भावनाचें इतिहासीक उदाहरण म्हणल्यार महात्मा गांधी आनी कस्तूरबा गांधी. लग्न जातकच मोहनदास शिक्षणा खातीर लंडनाक गेले आनी थंयच्यान परत येतकच ते दक्षीण आफ्रिकेंत वकिली खातीर गेले. फुडल्या काळांत गांधीजी सतत राश्ट्रसेवेंत घुस्पल्ले. बंदखण, सत्याग्रह, परदेशांतली भोंवडी – हाका लागून ते चड करून घरांतल्यान पयस आसताले. पूण कस्तूरबाचो तांचे कडेन आशिल्लो मोग केन्नाच उणो जालो ना.

गांधीजी बंदखणींत आसतना कस्तूरबान धीर धरून आपलें काम चालू दवरलें. केन्ना केन्नाय ती स्वता सत्याग्रहांत वांटो घेवन बंदखणींत वताली. घोवा पासून पयस आसली तरी तिच्या दोळ्यांतल्यान सदांच मोग आनी विस्वास दिसतालो.

गांधीजीन बरयलां – “बा म्हजे खातीर फकत बायल न्हय, म्हज्या सत्याग्रहांत ती खरी वांगडी आशिल्ली.”

कितलेंय पयस आसले तरी मोगाचें तें वारें तांकां सदांच एकठांय दवरतालें.

चड पसुल्ले संबंद कशे जपचे?

आयज लेगीत जायतीं जोडप्यां, इश्ट आनी कुटुंबांतले वांगडी वेगळे रावतात – शिक्षणाक लागून, नोकरेक लागून वा करियराक लागून. पूण अंतर आसून लेगीत नातें गोड दवरूं येता, कांय सादे नेम पाळ्ळे जाल्यार.

संवाद जिवो दवरात – फकत व्हडल्यो गजाली न्हय, पूण दिसपट्ट्यो ल्हान- ल्हान गजाली एकामेकां कडेन शॅर करात. “आयज हांवें कितें खालें” इतलें सादें वाक्य लेगीत काळजां लागीं हाडटा.

यादीं सांबाळून दवरात – पोरणे फोटो, यादीं आनी खाशेले दीस एकठांय मनयतात. ऑनलायन “डेट”य दवरपाक मेळटा.

विस्वास – अंतराक लागून दुबाव घेवचो न्हय. खरो मोग विस्वासाचेर जियेता.

केन्ना केन्ना – ल्हान भेट, पत्र वा अचकीत फोन – अंतर हुंपपाचे पूल थारतात.

काळजाचो आदार – एक मनीस थकला आसत, तर दुसऱ्यान उबें रावन ताका वांगड दिवप, हेंच नातें घट करता. 

एक निमाणी गोड याद

तुकाराम महाराजान सांगिल्लो “मोगाचो वारो” प्रत्यक्षांत सगळ्यांच्या जिवितांत व्हांवता. आमी खंयूय आसले तरी, जर  नातीं मना पसून जपलीं, तर अंतर फकत नकाशाचेर उरतात, काळजां मात सदांच लागीं उरतात.

– हभप देवदत्त दिगंबर परुळेकर