जापसालदार

भांगरभूंय | प्रतिनिधी

 जंय  कार्याक वता थंय ताका थोमणे मारपाचें काम चालु आसतालें. लोकांचे चिंतप अशें ताका कोण कितें करतलो… विचार करपा सारकेंच… समाज हो बदलुक जाय.

वळेसर

शिकप पूर्ण जालें उपरांत नोकरी पळोवपाचे तयारेंत आसतनाच परेशाक आपली भयण लग्नाची जाल्या म्हणपाची जाणीव आवयन करुंन दिली. 

“कशेंय करुंन आमी आमचे बायेचें लग्न बेगीन करुंया. ओदुं ताचें  शिकप पूर्ण जातलें. पयशे आसले तरी बरो चलो मेळपाक जाय”

“हय, मेळटलो गे बायेक, तूं बेठीच हुस्को करुं नाका “.

ल्हानपणातल्यान चल्याक जावं चलयेक  इल्लो -इल्लो डोस पाजुन तांकां कुशल करपाक मीरा हुशार आशिल्लें. ताका लागता वेवहार लायन.

“मीरा, तुजे  हे  ट्रेन करपाचे कलेक हांव खरेंच दाद दिता. आज  ताजी  खरी गरज. हांव तुजी तुस्त न्हय, हांव तुका सेल्युट करतां. म्हाका तुजो अभिमान आसा.” 

“म्हजी ही दोगुय अशीं जापसालदार वागतात तुका लागुन”.

“म्हजी तुस्त बरी आसा. पूण एका हातान ताळी वाजना, न्हय. तुवेंय तितली जतनाय घेतल्या म्हूण हें शक्य जालां.”

रवी आनी मीरा दोगांयनी दोळे उकते दवरुंन आपलो घर संवसार केल्लो. इतलें करतना केन्नाच कसलेच एस्क्यूसीस आपणायले ना. मुख्य म्हळ्यार आपलो इगो म्हणटा ते उतराक आपल्या मदलें आडमेंळें करुंन दवरलें ना.

 “हांव तुजे परस व्हड, तूं म्हजें आयक. म्हाका चड पगार, हांव दादलो, तुजे परस म्हाका चड कळटा” असल्या बेजबाबदार उतरावळींची वळेरी तांणी आपल्या सुखी संवसाराचे वणटीर लावंक दिली ना. फकत दोळे धापुन पुस्तकां  वाचात, अभ्यासच करात म्हूण बडी, घेवन  घड्याळ जावन तांचेर शेक चलयलो  ना. आज भुरगीं व्हड जातकच तांकां आपलीच कॉलर टायट जाल्ली दिसली.

सगळें कितें थंयचे थंय वेवस्तीत कांय जाणांक आयचे जिणेंत मेळप कितें व्हडली नविदाद न्हय. ताका आंखणी… नियोजन…. आनी सोंशिकसाण लागता. ह्या दोगांनी तें लग्न जालें तेन्नाच्यान केल्लें. वाट चलतां चलतां बरे वाटेन वचपाची सवंय लागली.

“हें पळय लोक  करतात म्हूण आमी करप ना. व्हडले गाडयेन पावोवपाक वचपाची गरज ना. बसीचेर वचुनी शाळेंत. सादे कपडे घाले म्हूण कांय जायना.”

“मम्मा, टिफिनांत  उसळी हाडल्या म्हूण भुरगीं हांसतालीं “

“तुका वायट दिसपा सारकें तुवें कांयच वायट करुंना. तांकां सांग भलायकेक बरें तें मम्मा दितां.”

अशी ल्हवु ल्हवु बरी शिकवण दितना, जायते फावट हांचें तांचें कडल्यान आयकलें. पूण आपल्या ध्येया पसून विचलीत जावन भलत्याच जाळांत फसपाक दिलें ना. दृढ निश्चय, संकल्प, चिकाटी हें बाळकडु आदल्या तेंपार जाणट्या कडल्यान पीत आयिल्लीं, ताका लागुन ती पचोवंक शकलीं. भलायकी बरी उरली,न्हय तीं दुयेसां आफडुंक पावली नात.

“आतां भयणीची जबाबदारी आपली हें  मीरान ताका दाखोवन दिलें. पयस रावन उलो मारचो आनी तो उलो सारको आयकुवचो  तांणे सारको कान दिवचो हो मीराचो हेतु.”

मुळा जी संवय करता, वाट दाखयता तशें वच्चें काय  ना!!? तें बरोबर आसा कांय ना?!! अशें जायत्या घुस्पागोंदळांनी भरिल्ले प्रसंग आमचे जिणेंत येवन वतात. जाणट्यांनी ते कशे हाताळ्ळे तांची कांय उदाहरणां, नमुने म्हणल्यार तांणी जाणट्याक रवंथ करतना पळयिल्ले अणभव. परेशय तांतुतलो एक. भुरगेपणांतलें वळण, चलयेक आवय जसो मिक्सर लावंक शिकयता. भाजी, हुमण करुंक लायता तातुल्यांन बेजीक कांय गजाली सहज शिकत वता आनी फुडें अडचणींत  वाट काडप सोंपें जाता. पूण मीरा हाची लेक्चरबाजी करीनाशिल्ले. यथार्थांत शांततायेन तें चालीक लायतालें.

“मम्मा, म्हाका बायेचें लग्न बरें नेटान करुंक जाय “.

“काय बरो अपुरबायेचो भाव. आपले भयणीचें चिंतपी”. मम्माक मनांतल्यान दिसलें. नेहा त्या वर्सा पासुय जालें, पूण मार्क कमी, टक्केवारी कमी…! फुडें  कितें …करपाचें? इतली कमी टक्के, बरो जॉब खंय मेळटलो??!…सगळे बरें दिसता, पूण मदीं अडचणी, त्रास आसतात. ती एक फेज आसता. तातुंतल्यान वाट काडीत मुखार वचप जिवीतांतलें खरें येस आसता.

बरो जॉब ना जाल्यार लग्नाक आडमेंळी. पळयात आमचें समाजिक वेवस्थापन कितलें पोकळ आनी हलकें तें. चली बरी गुणी सोदचे बदला चल्याक पळयात. 

“लग्न जावंक नोकरी करपीच चली जाय असो कायदोसो जावन पडला, न्हय गो मम्मा?.

“ताका लागून चली आनी तांच्या कुटुंबाचेर खूब स्ट्रेस येता. इतल्यार थांबना लग्नाक हुंडो नाका म्हणलें तरी फ्लॅट, गाडी, वस्ती त्यो तर सहज हाताक लागतात तो तांचो स्टॅण्डर्ड थारायता”.

“आतां आमचे बायेचें कितें करुया?”

“सहज शक्य जातल्या चल्या कडेन लग्न थारावचें. आदीं बायेक विचारया”.

” नोकरी, मांय मांवाक सांबाळप, घरचें  भायलें भितरलें पळोवप कितलो स्ट्रेस.”

” मम्मा, नोकरी करपाची जाल्यार घरांत रांदपी, माय मांवाची जतनाय घेवपी दुसरो आदार कोणुय जाय. ही सत परिस्थीती तांचे मुखार मांडुया “.

“जेन्ना  खरीच गरज पडटा, इमर्जन्सी आसता तेन्ना आमी आसात.” सांज वेळा सगळी एकठांय बशिल्ले कडेन बायेच्या   लग्नाचेर चर्चा जाली.

“आगो मम्मा म्हाका नोकरी खंय मेळटली? लो परसनटेज..”.

“खबर आसा गो. पूण आमी तुजे खातीर चलो पळयल्यार मान्य आसा तुका”

“आनी दोन वर्सां वचुनी मागीर पळोवया”. 

“बरें तशें जाल्यार घरच्यो आनीकुय कांय रेसिपी शिक सवकासायेन”. दोन वर्सां कशीं म्हणटां म्हणटां गेलीं, कळ्ळीं ना. जेन्ना पत्रिका दाखोवंक व्हेली. मान्य ना, कोणा नोकरी नाशिल्लें चली पसंत ना. चली कशें, दिसपाक सुंदर, गोरें पिट, सडपातळ, पयशेकार, शिकिल्लें, बरो जॉब जाय. मुख्य म्हणल्यार सगळेच जाय.

“चलयेची बाजु तशें पळोवंक गेल्यार अळणी. शिकुन पसुन व्हडलें  मोल ना. न्हय गो मम्मा?” परेशाक दिसलें तें तांणें आवयक सरळ सांगलें.

“बरोबर तुजें. हेंच सत्य “.

“अशें वर्सांची वर्सां हेंच चलत आयलां. जो कोण सत उलयता तो ते वळेरेतल्यान भायर पडटा.” आवय आनी पूत हांचे मदीं संवाद चलिल्लो आनी तीं तातुंतल्यान वाट काडपाचो यत्न करतालीं. ज्याचेर वेळ येता ताकाच तें कळटा. नक्षत्र दाखय, सोयरीक व्हर करतां करतां म्हयने आनी वर्सां  गेली. नोकरी ना म्हूण चडशे जाणांनी नकार दिलो.

सादें, बरें गुणाचें चली आसल्यार लेगीत नोकरेची अट.” दोगांय जोडकार आसल्यार संवसाराक हातभार बरो लागता”. 

स्वता एकट्यान पयशे जोडल्यार ताचेर संवसार करया म्हणपाचें कोणाक मान्य ना. अशेंच येवजीतात, तशेच वागतात.

मीरा तर खरेंच बुचकळ्यांत पडलें.  फुडें कितें … खंयतरी चलयेन लग्ना खातीर एडजस्टमेंन्ट करपाचो. तसो ताकाय करचो पडटलो.

“मम्मा, पळयलें तुमी  आमकां इतले बरे तरेन ल्हानाचे व्हड केलें तरी पळय कशी अडचण तयार जाली.”

“हय, पूण बायेक लग्ना खातीर करचें पडटलें ” इतलो वेळ ओगी रावन आयकुवपी बायेन सटकन भायर येत म्हणलें.

” मम्मा एक सांगचे म्हाका लग्न जावचें दिसना “.

” तुवें सारको विचार केला हाजेर?”

“हाचे फुडें जर बरो चलो मेळ्ळो, मनां जुळ्ळी तर मागीर थारावं येता न्हय “.

” तशें जाल्यार तशें, तो तुजो निर्णय तुवें घेतल्यार जाता”.

कांय वर्सां अशींच गेलीं . परेश नोकरी करतालो, पगारुय बरो ताका बरी चली मेळ्ळी. लग्न जालें. बायेन आपलें फुडलें शिकप चालु दवरलें. पूण आमच्या समाजातल्यो कांय व्यक्ती ताका विचारले बगर राव नाशिल्ल्यो. लग्न, मुज, साखरपुडो, जंय जंय कार्याक वता थंय ताका थोमणे मारपाचें काम चालु आसतालें. लोकांचे चिंतप अशें ताका कोण कितें करतलो… विचार करपा सारकेंच… समाज हो बदलुक जाय.

परेशालो सवंसार बरो चलिल्लो. तांणें बायेक वेवस्थित बरें सांबांळिल्लें. मीरा आनी ताजो घोव मात  मनांत म्हणटाली. बायेक बरो चलो मेळिल्लो जाल्यार काय बरें जावपाचें “. पूण जिवीतांत सगळेंच आपल्या मना सारकेंच घडटलें अशें नासता. सगळ्यात म्हत्वाचें म्हणल्यार  “कशी जगली जीण हे मोलाचें “. You are never too old to set another goal or to dream a new dream.

विजया शेळडेंकार