भांगरभूंय | प्रतिनिधी
बावलेन सांगिल्ली म्हातारेची काणी भुरग्यांक खूब आवडली. सांजवेळा बायुलागेर येतकच तांणी म्हातारेची आनी एक काणीसांग म्हूण बावलेक सांगलें. भुरगीं काणयेतल्यान आनंद घेतात तें पळोवन बावली दुसरी काणी सांगपाक लागली.
व्वा!..व्वा! बेगीन बेगीन सांग म्हूण भुरगीं उमेदीन बावले फाटल्यान लागलीं. काणी सुरु करचे आदिच व्वा ! व्वा! म्हणटात तें पळोवन एकदम सगळींच हांसली.
“हाका म्हणटात उमेद हाडप”.
म्हातारी बरीच शाणी, गुणी, अपुरबायेची आशिल्ली. तिका घरांत येतल्या वतल्याची अपुरबाय आशिल्ली. घरात येतल्याक ती रिकाम्या हातांन परत वचूंक दिनाशिल्ली. राव मातसो म्हूण भितर कुडींत वताली आनी हातांत कितेंय तरी
घेवन येताली. अपुरबायेन फाटीर हात ओडीत म्हणटाली.
“शाण्या, ही घे तुका कापसाची बावली”. हातांत बावली मेळटकच आयिल्लो धाकटो भुरगो खोशयेन भरतालो. ते बावलेक घट धरुन घरा घेवन वतालो. म्हातारेची ताका परत परत याद येताली. घरची सोयरी आयलीं तर परत तेंच.
“मातशें राव आं, आयलें रोखडेंच.” म्हूण कुडीतलो आपणें विणुन केल्लो ल्हान बटवो हातांत दित म्हणटाली.
“तशें रिकाम्या हातांनी वचु नये. हो बटवो घे म्हजे अपुरबायेचे धुवे”.आनी जाण्टेलेन बटवो दिला म्हूण घरांतल्या सगळ्याक खोस जाताली.
घरांत कोणुय सोयरो आयलो तिजें गिफ्ट तयार आसतालें. ती आपल्या ह्या मोगाचे भेंटेतल्यान सगल्यांक एकवटान
बांदुन दवरताली. कोणाक पर्स, नाचपी बावली, कोणाक फणी, कोणाक कपयांचो पोळेर, कोणाक बुकलो, कोणाक रोंपो…. कुशळताय….. हातांचोच जादु फकत. आजी म्हणटांच सगल्यांक चार भुजां जाताली. माया, मोग, आपुलकी .गोड उलोवपान जाणटेलेन सगळ्यांची मनां जिखिल्लीं.
“पळयात इश्ट जावपाक तिणें दाखयिल्ली मांडणी… कशी आसा?”
“एकदम बेस्ट म्हणलें भुरग्यांनी. आमी तशेंच करतलीं”
भुरग्यांक आजेची मांडणी आवडली. आपले मदीं इश्टागतीचें नातें दवरपाक तांणी स्वता आपणें कितें तरी आजेचे भशेन करपाचें येवजिलें.
” काय बरी म्हातारी. आमकां आवडली ती”.
प्रणव, परेश, रायन, रमेश, उमेश योगेश,रीना, वनिता, रेवा आनी कितली जाणां आप आपले परीन बर्थ डे गिफ्ट, फ्रेड शिप गिफ्ट दिवपाचे मनांत येवपजुवपाक लागलीं.
जाणांत तुमी ही जाणटेली म्हणल्यार एक गावांत आदार कसो जाल्लो. तें कित्याक जाणां, ती मनांन बरी आशिल्ली. वायट कितें मनांत दवरनाशिल्ली. माफ करताली. अशे तरेन तिणें गांवच्या लोकांकुय आपले केल्ले. दर एकट्याच्या
ओंठार आजेचे नांव आशिल्लें “ती दोगुल्लेवेली म्हातारी?” ” काय बरी रे, कितली मोगाळ. कितें ना कितें खावंक दितली,
गिफ्ट तर आसाच”.
बायुलाचे बावलेची काणयेची देख नकळत भुरग्यांक मेळ्ळी. सगल्याचो बरो इश्ट जावप कशें , सगल्यांक बरें.
फुडें आयकात… काणी सोंपली ना. म्हणल्यार ….
“बरें, सांग. बेगीन सांग”
एक म्हातारी अचकीत बरी ना जाली. घांट वाजोवंक लेगीत शक्त नाशिल्ली. ल्हवु घांट वाजता … आवाज सारको येना म्हूण कांय लोक धांवन गेले. पळय जाल्यार खरेंच म्हातारी बरी ना. तांणी जाता तितले बेगीन 108 नंबर व्हेन आफयली. तिका ते उखलुन सकल घेवन आयले. चार दीस ती हॉस्पिटलांत उरली. कोणेतरी तिच्या नातवाक फोन केलो. नातु तिका घेवन गेलो आपले बरोबर. म्हातारी वचपाक तयार नाशिल्ली. पूण नातवान तिका बरें करुन समजावन सांगलें. दोन म्हयने ती गांवांपसून पयस उरली. पूण तिका आपल्या घरची ओड . ती परत घरा आयली. आतां जेन्ना जेन्ना आजी बरी ना जाताली तेन्ना वैजाक घेवन गांवांतले लोक धांवन दोंगुल्लेचेर वताले.
“काय बरे लोक पळयले” म्हणलें रेवान.
“दोतोर तिका फावो ती वखदां दिवन वतालो. फुडें ती बरी जाय सर कोणुय तिजे म्हऱ्यात रावतालो. अशे तरेन गांव आनी जाणटेली म्हणल्यार सगल्या लोकांक एक बरी देख आशिल्ली.
म्हाका कितें जालें तर गांवचो एकवट सांबांळुन दवरात- म्हातारी सदा म्हणटाली.
काय बरी काणी… काणीशी दिसना .
” खरेंच ती म्हातारी अजून आसा?.. प्रणवान म्हणलें.
ती दोंगुल्ली ना, ती म्हातारी ना, गांवांतले लोक मात आसात. ही खंयचीय दोंगुल्ली पळोवन म्हूण येता. आमकां असल्यो काणयो जाय… भुरग्यांनी आड्डत म्हणलें.
म्हातारे म्हातारे घट मूट राव
बटवे, बावली दित राव
तुजे देखीर आमी चलतली
देशाचें नांव व्हड करतलीं
बडबडत भुरगीं धांवली, सगली भोव खोशी जाल्लीं.
खिणाखिणाक ताज्यो घडणुको आनी तुमचे कडेन संबंदीत दरेक खबर मेळयात एका क्लिकाचेर! फेसबूक, ट्विटराचेर आमकां फॉलो करात आनी व्हाट्सएप सबस्क्रायब करपाक विसरूं नाकात.
