भांगरभूंय | प्रतिनिधी
कंसाच्यो निमाण्यो क्रिया अक्रूरान कंस मेल्लो त्याच दिसा आटपून घेतल्यो. ते राती कडेन कंसाचीं घरचीं, अक्रूर, कृष्ण, बलराम एकठांय बशिल्ले तेन्ना मथुरेचें राज्य फुडें कोण चलयतलो हो प्रस्न उबो जालो. ते विशीं कितें तो निर्णय कृष्णानूच घेवचो अशें अक्रूरान सांगलें. अक्रूराचे सुचोवणेचेर कोणेच आक्षेप घेतलो ना. विचार करून हांव कितें तें थारायता आनी तुमकां सांगता अशें कृष्णान सगल्या जमिल्ल्यांक सांगलें. दुसरे दिसा, कृष्ण आनी बलरामाक अक्रूर बंदखणींत घेवन गेलो. थंय वसुदेव आनी देवकीक दवरिल्लीं. तांचे वांगडा वृंदावनांतले यादव तरणाटेय बी गेले. नंदाच्या पुतान कंसाक मारुन उडयलो ही बातमी थंय काम करताले वावराडेन आपल्या कामाक हात घालचे पयलीं देवकीक सांगिल्ली. नंदाचो पूत म्हणल्यार आपलोच पूत कृष्ण आनी ताणेंच कंसाक मारुन उडयलो हें कळना फुडें वसुदेव आनी देवकी खुब खोशी जाली. तांच्या लग्नाच्या घर भरोवणी वेळार एका साधवान केल्लें भविश्य खरें जाल्लें.
बंदखणी कडेन पावतकच अक्रूरान थंय आशिल्ल्या शिपायांक दार उगडपाक सांगलें. कृष्णान त्या शिपायांक आतां हांगा पारो दिवपाची कांय गरज ना. ह्यान फुडें तुमी वसुदेव, देवकी हांची सेवा करपाची अशें फर्मायलें. दार उगडपाचो आवाज आयकतकच वसुदेव आनी देवकी सामके ताकतिकेन भायर आयलीं. अक्रूरान मागीर वसुदेवाक म्हणलें, “वसुदेवा, हे पळय तुजे दोन पूत, हो रोहिणीचो पूत बलराम आनी देवकी, हो तुजो पूत कृष्ण.” आपल्या दोनूय पुतांक पळोवन दोगूय जाणा रडपाक लागली. तांका रडटना पळोवन अक्रूराचे दोळे भरुन आयलें. कृष्ण आनी बलरामाच्या दोळ्यांतल्यानूय दुकां गळूंक लागलीं. फाटलीं पंचवीस वर्सा तांचे आवय- बापूय बंदखणींत आशिल्लें. भुरग्यांचें सूख कसलें हें तांकां कंसान मेळपाक दिलें ना. स्वताचें राज्य आसून लेगीत तांकां आपल्या स्वताच्या राज्यांत वचूंक मेळ्ळे ना. नंदाचे चलयेक कंसाच्या हातांतल्यान मरण आयिल्लें. कंसान मारुंक नाशिल्लें जाल्यार आयज कृष्णाक सात खाशेले व्हडले भाव आसपाचे. एका कंसान तांच्यो सगळ्यांचों जिणों आरत्याच्यो परत्यो करून उडयल्ल्यो. हे सगळे विचार त्या सगळ्यांच्या मनात आयलें.
कृष्ण आनी बलराम सगळ्यांत पयली वसुदेवाच्या पांयां पडले. दोगांय पुतांक एकठांय घेवन वसुदेवान तांकां आशिर्वाद दिले. कृष्ण मागीर देवकीच्या पांयां पडलो तसो देवकीन ताका आपल्या वेंगेंत घेतलो आनी व्हडल्या- व्हडल्यान रडूंक लागली. इतली वर्सा दपटून दवरिल्ली आवयची माया त्या दिसा भायर उसळिल्ली. तिणें मागीर बलरामाकूय आपले कडेन आपयलो आनी लागीं घेतलो. आवय, बापूय आनी पूत एकठांय येवपाचो हो सुवाळो थंय हाजीर आशिल्ले सगळेजाण दुकांनी भरिल्ल्या दोळ्यांनी पळयताले. एकामेकां कडेन उलोवन जातकच अक्रूर तांकां सगळ्यांक घेवन उग्रसेनाक जे बंदखणींत दवरिल्लो थंय आयलो. कृष्णान आपल्या आज्याची सुटका केली आनी ताच्या पांयां पडलो. हे सगळे जाल्या उपरांत अक्रूर सगल्यांक घेवन परत राजवाड्यात आयलो.
ते रातीं कडेन उग्रसेनान सगल्यांक आपोवन घेतले आनी तांचे वांगडा ताणें एक बसका घेतली. अक्रूरान ते बसकेंत कृष्णाक मथुरेच्या राज्या विशीं ताणें कितें थारायलां तें सगल्यांक सांगपाक सांगलें. कृष्णान मागीर ताच्या मनांत कितें आसा तें सगल्या मुखार उलोवन दाखयलें. आपलो आजो उग्रसेन हाणें ह्यान फुडें मथुरेच्या शिंवासनार बसचें अशें आपणांक दिसता अशें ताणें सांगलें. वसुदेवानूय तशेंच उलोवन दाखयलें. ताणें म्हणलें, “अक्रूर, मथुरेच्या शिंवासनार पयलीं म्हजो मांव उग्रसेनूच बसतालो. ताका बंदखणींत उडोवन कंस बळजबरेन शिंवासनार बशिल्लो. कंस आतां ह्या संवसारांत नाशिल्यान म्हज्या मांवांन परत शिंवासनार बसप योग्य जातलें. तेन्ना कृष्णान जें सांगलां ताका म्हजो तेंको आसा.” बापूय आनी पुतान एकूच मत मांडलें. सगल्यांनी मागीर उग्रसेनान परत शिंवासनार बसचें अशें थारायलें. उग्रसेनान मागीर वसुदेव आनी देवकीन मथुरेंतूच रावचें आनी राज्याच्या कारबारांत मजत करची अशें सांगलें. उग्रसेनान आग्रो केल्ल्यान वसुदेव आपल्या राज्यांत परत वचूंक ना. ताणें मथुरेंतूच रावपाचें थारायलें.
कंसाच्या मरणाचे बारा दीस सोंपतकच वृंदावनांतल्यान कृष्णा वांगडा आयिल्ले यादव तरणाटे परत घरा गेले. वृंदावनांतल्या लोकांक सांगपा सारके तांचे कडेन खूब कितें आशिल्लें. तांणीं स्वताच्या दोळ्यांनी पळयल्लो कृष्णाचो पराक्रम तांकां आतां वृंदावनातल्या लोकांक सविस्तर सांगपाचो आशिल्लो. ते वताले तेन्ना उग्रसेनान तांकां खूब भेटो दिल्यो. कृष्णान उग्रसेनाक सांगून, नंदाक आनी यशोदेक खुबशो गरजेच्यो वस्तू धाडून दिल्यो. आपूण जाता तितले बेगीन वृंदावनांत तांकां मेळपाक येता असो निरोपूय दिवपाक सांगलो.
कंसाच्यो दोनूय बायल्यो, मगध राज्याचो सम्राट जरासंध हाच्यो चलयो आशिल्ल्यो. कंसाचो बारावो जातकच त्योय बी कोणाकूच सांगिनासतना मगध राज्यांत परत गेल्यो. कृष्णान तांच्या घोवाक मारिल्लो ताचो तांकां बदलो घेवपाचो आशिल्लो. आपलो बापूय आपल्या जावयाच्या मरणाचो बदलो घेतलो आनी कृष्णाक सारको धडो शिकयतलो हाची तांकां खातरी आशिल्ली. ते खातीर तांकां मथुरेंत आनीक रावपाचें नाशिल्लें. रडत- रडत तांणी मगधाची वाट धरली.
कांय दीस वतकच वसुदेवान कृष्ण आनी बलरामाक आपले कुशीक बसयले आनी फुडाराक राज्य सांबाळपाक आनी चलोवपाक तांकां शिक्षणाची कशी गरज आसा हें सांगलें. गोकूळ आनी वृंदावनांत तांचे भुरगेपण गेल्यान तांकां फावों तें शिक्षण मेळूंक पावलें ना. तेन्ना आतां तरी तांणी गुरुकुलांत रावून वेवस्थीत शिक्षण घेवपाक जाय अशें ताणें तांकां सांगलें. अवंती पुरात (उज्जैन) सांदिपनी मुनीचो आश्रम आसा. ते मुनी तांकां जाय त्यो सगल्यो विद्या शिकयतले. ते खातीर तांणी त्या गुरुकुलांत वच्चें आनी शिक्षण घेवचे अशें ताका दिसता हेय वसुदेवान तांकां सांगलें. बापायन सांगिल्लें, कृष्ण आनी बलराम हांणी रोखडेंच मान्य केलें आनी दुसऱ्याच दिसा ते रथ घेवन अवंतीपुराक गेले. ते उपरांत वसुदेवान वृदावनांत रथ धाडलो आनी आपले दुसरे बायलेक मथुरेक हाडली.
दुसरे वटेन कंसाच्यो दोनूय बायल्यो आपल्या बापायक मेळ्ळ्यो. तांच्या घोवाक कृष्णान फरफटीत ओडून व्हरुन सगल्या लोकां हुजरां कसो मारुन उडयलो ही गजाल रडत रडत तांणी जरासंधाक सांगली. आपल्या घोवाक जे तरेन कृष्णान मारलो तेच तरेन ताका मगधाक हाडून मारचो अशी तांणी आपल्या बापायक विनवणी केली. मगधाचे राज्य त्या वाठारांत सगल्यांत व्हडलें राज्य आशिल्लें. भोंवतणचे सगळे राजा जरासंधाचे मांडलीक आशिल्लें. मथुरेचे राज्य त्या मनांत ल्हान राज्य आशिल्लें. ते खातीर जरासंधान ताच्या दोन मांडलीक राजांक तांच्या सैन्याक घेवन मथुरेचेर घुरी घालपाक फर्मायलें. मथुरेचे शिमेर पावतकच तांकां, कृष्ण आनी बलराम मथुरेंत ना आनी ते पयस अवंतीपूरांत सांदिपनी मुनी कडेन शिकपाक गेल्यात हें कळ्ळें. कृष्णाक जितो धरुन मगधाक हाडात अशें जरासंधान त्या मांडलीक राजांक सांगिल्लें. कृष्णूच मथुरेंत नाशिल्ल्यान आतां जरासंधान सांगिल्लें शक्य जावपाचे नाशिल्लें. हें लक्षांत येतकच ते राजा आपल्या सैन्या सयत हात हालयत परत आयलें. अशें तरेन जरासंधान मथुरेचेर घाल्ली पयली घुरी फुकट केली.
अनिल नायक
9049079789
खिणाखिणाक ताज्यो घडणुको आनी तुमचे कडेन संबंदीत दरेक खबर मेळयात एका क्लिकाचेर! फेसबूक, ट्विटराचेर आमकां फॉलो करात आनी व्हाट्सएप सबस्क्रायब करपाक विसरूं नाकात.
