भांगरभूंय | प्रतिनिधी
नंदिताची संवय आदली कशीच वचनाशिल्ली. ताका रांदपच नाका जाल्ल्यान निमाणे घरच्यानी एक मांडणी काडपाची थारायली.
वळेसर
आपले बरोबर आपलीं घरचीं आसात हाचें भान रवी आनी नंदितान केन्नाच दवरलें ना. ती दोगांय आपल्या दोगुय माणकुल्यांक घेवन भोंवत आसतालीं. हॉटेलांनी खावप म्हणल्यार नंदिताक खरी
मजा येताली.
“काय बरें आयतें. चमचमीत, मचमचीत आनी डीप फ्राय”. येतना बरोबर पार्सल घेवन येवपाचें आनी दोन- तीन दीस तें तापोवन तापोवन खायत रावपाचें. इतल्यांन ताका रांदपाची गरज
पडनाशिल्ली. टिफीनांतुय भुररग्यांक तेंच गरम करुन दिवपाचें. जेन्ना जेन्ना मांय हटकिताली तेन्ना ऑफिसाचें काम आनी हें जमना म्हूण सांगतपसून मांय चुप आशिल्ली. आयतार वा हेर सुटये दिसांनी पोळे, उपीट, डोसा, चपात्यो, चटणी, फोव करतां करतां मांय थकताली. पूण नंदिता कशेंच बदलपाचें नाशिल्लें.
चलो योगेश आनी चली युगा दोगांकुय भायले जेवणाची गोडी लागिल्ली. “म्हाका नुडल्स, “म्हाका चिकन फ्राय रायस जाय.” पार्सल मागयलें . जे कितें जाय तें आॉन एन्ड …… आॉन…लायन.
“आगो केन्ना एक दीस तरी तुजें हातचें जेवण त्या भुरग्यांक करुंन वाड” अशें म्हणटकच आठ- धा दीस रांदप चालु जातालें, परत रुळावेली गाडी घसरताली.
“मॉं, म्हाका जमना गे सदांच सकाळीं उठून रांदप करप”.
“जाणां बाये पूण त्या भायल्या जेवणांनी आनी चिकनांनी फुडें ह्या दोगांचे कितें जातलें!?”
अभ्यासांत गुल्ल जाल्लीं भुरगीं दीस भर एसायनमेंन्ट, मोबायल, टेब आनी बेकार जातकच टी. व्ही . सांजची वरभर कॉलनीतल्या भुरग्यां बरोबर खेळ.. पुराय घर कोंबड्यो कशीं जेलबंद. वातावरण तशें न्हय ?!
“मॉं सांजची मेळत तशीं तांकां भायर सोडु नाकां आं”.
“ना तुमी येतकच एक वर, बरें, बरें. हुस्को करुं नाका”.
आयची नवी पिळगी विचित्र अवतिकायेंत अडकुन पडल्या. तांकां वाट सोदपाची गरज आसा. मॉं हाजेर जायतें चिंतताली. तिणें मनांतल्या मनांत म्हणलें, ह्या जंक फुडाचेर बंदी घाल्यार कशी?तशें केल्यार ही आयची भुरगीं वाटावतलीं ना तर सांगुक जायना.
कांय फावट धाकट्या योगेशाच्या पोटांत कितें तरी जातालें. हाडिल्लें चिकन फकत गरम करुन करुन खावप. कित्याक लागुन पोटांत जाता कारण कळनाशिल्लें. दोतोरा कडेन व्हरुन चेक करुन येतकच भायलें जेवण चड दिवं नाकात, म्हणटकच कांय दीस नंदिता सामकें दक्ष जातालें. मात्शें सगलें जाग्यार पडटा अशें जालें. बरो नाशिल्लो योगेश बरो जाले उपरांत पर्थून तेंच तें खावप, आॉन लायन मागोवप, टिफीनांत लेस, कुरकुरे कितें अचळय मेळटा तें दिवन मेकळें जातालें.
घरांतल्या सगळ्याक हें दोळ्यां सामकार दिश्टी पडटालें. पूण ताजेर उपाय सोदपाक आनी कृती करपाक कोणाक वेळ नाशिल्लो. मोबायल, टेब आनी टीव्हीक लागुन योगेश आनी युगाक वक्ल लावचें पडिल्लें. भायर मेकळें वातावरण ना. शुद्ध स्वास उस्वास घेवपाक फकत जनेलां उक्ती. मेन डोअर सदांच बंद. अनवळखी फोन करतात, कोण भुरग्यांक चोरुन व्हरत…. केदो शीण
आनी ताण. शाळेंत तर सदांच स्कुटर वा गाडयेन वचप येवप. लागीं पंदरा मिनटांचे वाटेचेर आसा त्यो शाळा नाकात….पयस एका वरा वाटेर ….पयस शाळा इंग्लीश मिडीयम ती बरी. इंग्लिश बरी शिकतात खंय भुरगीं पटापट.
“आमची दोगांय हुशार आसात. तांकां खंयचेय शाळेत धाडलीं तरी तीं बरींच शिकतलीं.”मॉं जायते फावट नंदिता आनी रविक समजायताली. पूण ह्यो सगल्यो तांकां काणयो कशो दिसताल्यो. ती मॉंचें कितेंच आयकुवपाक तयार नाशिल्लीं. ह्या असल्या वेळापत्रकाची घराब्यातल्या वांगड्यानी संवय करुंन घेतिल्ली. तांकां तेंच बरें दिसतालें.
एक दीस मॉंन आपलें तोंण उगडलें. “आतां जालें तुमचें लायफ इजी”?.
योगेशाक कसलें तरी दुयेंस जालां म्हणपाचें निदान दोतोरान केल्लें. ताका लागून सगळे टेस्ट करपाक सांगिल्ले. “कितें जालां तो खायना जेवना असो कसो?.आनी इतलो व्हेट लॉस कसो ?. जातलो बरो म्हूण नंदिता कानार केंस काडून रावलें. अदमास म्हयनो जालो हाड व्हर दोतोरागेर फावटी आनी घरांतलो सुसेगुय सोंपलोसो. सुटी घेवन घेवन नंदिताय सामकें खचुन गेलें. दोतोरान सरळ सांगिल्लें. भायलें जेवण आनी लायफ स्टायल हाका लागुन. टिव्ही सीरीयलां पळोवप वेळान न्हीदप ताजोच हो परिणाम.
सांजवेळ कुडीत बंद, अभ्यासांत तकली फोडप. ना खंय वचप येवप. वायट संगत लागत म्हूण आवय बापायन इश्टागेर धाडपाचें बंद केल्लें. नंदिताची संवय आदली कशीच वचनाशिल्ली. ताका रांदपच नाका जाल्ल्यान निमाणे घरच्यानी एक मांडणी काडपाची थारायली.
घरच्या जेवणा खातीर एक रांदपी बायल दवरपाची, म्हणल्यार कुक सोदपाची. रवीन तशें केलें….. आतां भुरग्यांच्या फुडारा खातीर असो निर्णय घेवचोच पडलो. घरचें जेवण वेवस्तीत मेळ्ळें तर भलायकी बरी उरतली. योगेशा खातीर हें करचें पडिल्लें पूण नंदिता मनांतल्यान आनंदीत नाशिल्लें. योगेश सात- आठ म्हयने उपरांत बरो जातकच आपल्याक आदले संवये प्रमाण फुडें वचपाक मेळटलें. … हीं सपना पळयतालें. पूण दोतोरान सक्त ताकीद दिल्ली “इतल्यार तुमी तुमची संवय बदलली ना तर मुखार कितें , आमचें हातांत ना. आतां तरी ती भायल्या जेवणाची संवय बंद करात. जाय जाल्यार शाणीं जायात”.
आतां खऱ्या अर्थान घराब्यांतल्या घोव बायलेचे दोळे उकते जाल्ले. स्वताच्या हातांनीच आपल्याच दोळ्यां सामकार भुरग्यांची वाट लागली ताची खंत जाताली. Smart people learn from everything and everyone. हें मतींत दवरल्यार कितलें बरें जातलें.
खिणाखिणाक ताज्यो घडणुको आनी तुमचे कडेन संबंदीत दरेक खबर मेळयात एका क्लिकाचेर! फेसबूक, ट्विटराचेर आमकां फॉलो करात आनी व्हाट्सएप सबस्क्रायब करपाक विसरूं नाकात.
