भांगरभूंय | प्रतिनिधी
भांटांनी भोंवतना पिकनीके परसुय जायतें कितें पळोवंक मेळटा, हें भुरग्यांक कळ्ळें.
“ही बायुलाची बावली कसली जादु करता कळना”. आपलेच मदीं भुरगीं ल्हवु उलोवंक लागलीं. बावली आयकताली पूण वोगी राविल्ली.
“आतां सुटीय येता…. सुटीय आसतली!”
” हय ,हय….!” अशें म्हूण भुरग्यांनी मात्सो बोवाळ केलो… तेच वेळार बावलेन म्हणलें, ” शेतांतल्यान वतना कसलें तरी जनावर दिशिल्लें. सांगात आमोरेर शेता धडेर कसलीं जनावरां आसतात?” प्रस्न विचारताच रायनान सांगले
” म्हाका खबर आसा सोरोप, मुगुंस, कोलो…..न्हय? “
” व्वा खरेंच हुशार रे तूं.” बावलेन म्हणलें.
जरी रांनां आसलीं आमी कांय जाणां शारांनी रावतात. म्हूण आमकां सारकें खबर आसना.”
” हांव काणयो आयकतां, वाचतां.” रायनान सांगलें.
” आमकां खूब दिस जाले काणी आयकून, आज एक काणी सांगशी”? भुरग्यांनीं बावलेक विचारले.
बायुलाची बावली आनंदीत जाली.
” हय सांगतां ….” काणी सुरु केली.
” कोलो भोवच हुशार .
” जाणांत आमी “भुरग्यांनी सांगलें.
दोंगुलेच्या पलतडीन कोले एके दाट झाडयांनी रावताले तांकां थंय चड कांय खावंक मेळनाशिल्लें . मागीर ताका कितेंय पूण मांडणी काडुन खावंक सोदचें पडटालें . चडशा वेळार ते दोंगुल्ली चडुन गांवाचे वटेन येताले. पूण लोक शिटुक आशिल्ल्यान ताका पोटभर खावंक मेळनाशिल्लें. गांवांत चुकून एक कोंबी वा कोंबो खावन समाधान मानचें पडटालें.
वाटेर तांकां व्हडली आडखळ आशिल्ली एके म्हातारेची. म्हातारी बरीच शिटुक आनी धीट आशिल्ली. ती दोंगुल्लेचे वेले तेंगशेर रावताली. तिका कोणुय येता वता तो दिश्टी पडटालो. म्हतारेक कोल्याची चालाकी खबर आशिल्ली. तिणें आपल्या गांवभावांक वाटावपाक जायत्यो मांडण्यो काडिल्यो.
चार दिस फाटली खबर. आमोरेर कोल्यान चुप रावन दोंगरावेल्यान चलपाक सुरु केलें. म्हातारी ताका तेळटाली.
“तिणें ताका कसो धांवडायलो?”
त्या दिसा म्हतारेक कांयच सुचलें ना. कोलोय गांवांत वचून आयलो ताका खावंक कांयच मेळळें ना. पूण ती शाणी तिणे संकश्ट आसल्यार गांवांतल्या लोकांक वयर आपल्या खोंपीत धांवन येवंक एक घांट बांदिल्ली. दुसऱ्या दिसा तिणें झाडाक बांदिल्ले घांटीची दोरी वोडली. लोकांक कळ्ळें. ते सकाळचेच चलत दोंगुल्लेचेर पावले.
“कितें जालां तुका त्रास जाले ?”
“हे पळयात म्हाका कांयच जावंक ना. पूण काल कोले तुमचे मेरेन वचुन आयल्यात म्हूण तुमकां साबांळुन रावात म्हूण सांगपाक आफयल्यात”. म्हतारेन म्हणलें.
“आमचो कितलो हुस्को करता तूं? “
” हे पळयात, हाजे फुडेंय सदा भशेन कोलो गांवांत वता तो दिसलो की हांव घांट मारतलें. तुमी शिटुक जावन रावपाचें ” लोकांक म्हातारेची मांडणी आवडली. तांणी तिजी तुस्त केली. अशे जायते दीस चल्लें. पूण म्हातारेक खोस जाली ना. तिणें तांकां एक दीस परत घांट मारुन…आपयले. लोकांक कितें जालें तें कळ्ळें ना.”
“आज सकाळीं परत कित्याक आपयलां? ” गांवकार उलयले.
” तिणें तांकां कित्याक आपयिल्ले , ती भिली बी काय कितें? ” रवीन विचारलें.
” ना रे ती कित्याक भितली ती हुशार न्हय? रेवतीन म्हणलें.
” बरोबर रेवतीचें ती मातुय भिवंक ना”. म्हणलें बावलेन.
तिणें सगल्याक विचारलें हाचे फुडें तुमचें कशें जातलें “
” तुमी तुमचे राखणदार जायात”…!! ” खरेंच तुमचें म्हणणें… “. गांवकारानो जाप सोदात, वाट काडात, मांडणी काडात, तकली वापरात म्हूण सांगलें. जाणटेलेचें फुडले चिंतप लोकांक खरेंच देख दिवन गेलें.
” आमी केन्ना हो विचार केलो ना”.
त्या दिसांनी तिजो नातु घरा आयिल्लो. तिणें घडिल्ली खबर नातवाक सांगली. विचारलें ” सांग कोल्याचें पोट कशें भरप ” म्हूण प्रस्न केलो. म्हातारेचो नातु मलिटरीत आशिल्लो. ताका आपले आजेची भोव तोखणाय दिसली.
कितें कितें म्हूण करता, धडपडटा गांवचे लोकां खातीर. आतां कोल्याच्या पोटाचो विचार करता. मनांत चिंततना ताका एक बरें सुचलें.”
“आजे हें पळय कोलो कितले दीस असो उपाशी रावतलो? ”
” हय हांवुय तेंच म्हणटां. तो एकटो ना बरोबर जायते कोले आसात”.
” मागीर तांचे पोट कशें भरतलें.?
” आजे थंय आनीकुय जनांवरां आसतली. तांचे पोट कशें भरपाचे?”
” कोल्यांक रानांत रावुनी “.
” पूण तो रानांत कसो रावतलो ?.. रेवान विचारलें.
बावलेन सांगलें आयकात. नातवान सांगलें जनावरां सांबाळपा खातीर सरकार खूब कश्ट घेता. तांकां सहज सांगल्यार ते तपासणी करुंन वतले. मांडणीय करतलें.
” म्हाका दिसता गांवकाराक सांगुक जाय”. आजेन म्हणलें. दुसरे दीसा आजेन घांट वाजयली. सगले लोक आयले तेन्ना तिणें कोलो आनी हेर जनांवरांच्या पोटाचो प्रस्न सगल्यांक सांगलो. आनी कांय दीसांनी जनांवराची जतनाय घेवपी तशेंच रांनखात्यांतले मनीस आयले .बरीच चवकशी उलोवप जालें. आजेची येवजण, चिंतप पळोवन ते मनीस अजापले. ही जाणटेली खूब कितें येवजीता. बरीच बुदवंत.
आमी ह्या रानांत आनी नवी जनांवरां हाडटले. हांगां व्हडली जाळी मारुंन कोल्याक आनी हेर जनावरांक खोशयेन रावपाची वेवस्ता करतले”. आतां जनांवरां वेले दोंगुल्लेवटेन रावतालीं, सकल गांव.
” ही आजी आनी तिजो नातुय बरो हुशार” म्हणलें भुरग्यांनी.
कांय दीसां भितर तपासणी करुन गेल्ले मनशानी जनांवरां खातीर चोख रावपाची सुवात तयार केली. कोल्या बरोबर आनी नवे कोलेय दोंगरार कुयकुय करीत रावपाक लागले.
म्हातारी आनी तिज्या नातवान आपली आयडिया केली. सगले भुरग्यांक बरें दिसलें. लोकाचो भंय गेलो. तांची जनांवरां कुकडां मजेन रावंक लागली. म्हातारेक आतां घाट मारची पडना. पूण गांवचे लोक मोगाळ तांणी तिका सांगलें “तुका गरज आसा, कसलोय त्रास जालो तेन्ना घांट मार ” आमी तुज्या आदाराक धांवन येतले.”
” म्हणल्यार लोक ,म्हातारी आनी तिजो नातुय पळयात कशीं एकवटान रावतात.” बावलेन म्हणलें.
” आमीय अशें रावंक जाय” रायन मोट्यान उलयलो.
ही काणी…!!!!!? हे आयकल्यार खरेंच दिसता. म्हणलें रेवती आनी प्रणवान….. खरेंच रे…. म्हणत सगळीं लागलीं घरा वचपाचे तयारेक.
खिणाखिणाक ताज्यो घडणुको आनी तुमचे कडेन संबंदीत दरेक खबर मेळयात एका क्लिकाचेर! फेसबूक, ट्विटराचेर आमकां फॉलो करात आनी व्हाट्सएप सबस्क्रायब करपाक विसरूं नाकात.
