भांगरभूंय | प्रतिनिधी
आमी तरणाट्यांचे जीव वगडावपाक लागल्यात, सदांच तांची चूक आशिल्ली म्हणून न्हय, तर रस्त्यार कोण तरी विचलित जाल्ल्यान.
दर दिसा रस्त्यार जावपी अपघातांची खबर आमकां येवकार दिता आनी आमची रोखडीच प्रतिक्रिया म्हणल्यार अधिकाऱ्यांक, वायट रस्ते, सिग्नल नाशिल्ल्यान वा येरादारी वेवस्थापनाक बोटां दाखोवप. हे सगळें चड करून ड्रायव्हराचे सुवातेर बसपी सगळ्यांत सामान्य आनी धोक्याच्या गुन्यांवकारा कडेन आडनदर करपाक आमकां परवानगी दिता.
आमी डिजीटल काळांत रावतात, पूण तातूंतल्या कांय उपकरणाचो आमच्या भौतिक संवसाराचेर घातक परिणाम जावपाक लागला. आमच्या रस्त्यांचेर वाहनांचो आंकडो वाडत आसा, पूण बेपर्वा वागणुकेंतूय समांतर वाड जाल्ल्यान आमचे रस्ते धोक्याचे वाठार जावपाक लागल्यात. ह्या बेपर्वेच्या मुळाक एक ल्हान, निरुपद्रवी दिसपी साधन आसा. तें म्हणल्यार मोबायल फोन. गाडी चलयतना आमी आमचे फोन कित्याक वापरतात? येरादारींतल्यान जाळ्यांत दोन चाकी ते व्हड वाहनां चलोवपी (बशी आनी ट्रक) ड्रायव्हरां मेरेन ही चूक सगळ्या पांवड्यार जाता. हें फकत कॉल घेवपाचेर थांबून न्हय; ड्रायवर मेसेज टायप करतात, मेसेज स्क्रोल करतात आनी काॅन्टेक्ट लेगीत सोदतात. हें सगळें लोखंडाचे ढीग भरधाव वेगान व्हरतना. ही धोक्याची संवय फकत गाडयेकारां पुरती मर्यादीत ना. दोळे मोबायलाचे स्क्रीनीचेर दसोवन व्यस्त म्हामार्ग हुंपपी, आभासी संवसारांत शेणपी आनी खऱ्या धोक्याची जाणीव पुरायपणान विसरून गेल्ल्या सगल्यांक हें धोक्याचें. असले मनीस आमी सदांच पळयतात. हाका लागून एक दुख्खाची परिस्थिती निर्माण जाता, जंय पुरायपणान लक्ष दिवपी निरपराधी ड्रायव्हराक टाळप अशक्य आशिल्ल्या मनशाक मागीर अपघात जाता. चूक नासतना कोण एकलो त्रासांत पडटा. एकल्याच्या दुर्लक्षाची किमत दुसऱ्याक दिवची पडटा. दुर्लक्षाची ही संस्कृताय हेर प्रकारच्या आक्रमकतायेक लागून वाडटा, संकेत नासतना कुड्डेपणान ओव्हरटेक करप, खास करून वळींनी, ‘नो ओव्हरटेकिंग’ चिन्ना कडेन दुर्लक्ष करप आनी सवकास चलोवपाक जाय, थंय वेगान वचप. ही फकत वैयक्तीक जोखीम न्हय; तो समाजीक धोको.
जाण्टे घरांत, भायर आदर्श अशी वागणूक दाखयतात तेन्ना तरणाटी पिळगी ती सामान्यपणान आत्मसात करता. ती वागणूक बरी ना जाल्यार तिचे परिणाम विध्वंसक जातात. आमी तरणाट्यांचे जीव वगडावपाक लागल्यात, सदांच तांची चूक आशिल्ली म्हणून न्हय, तर रस्त्यार कोण तरी विचलित जाल्ल्यान. कुटुंबां चुरचुरतात, आडावंक येतालो, अशा खिणाक घरचे जोडकार वगडायतात. अपघात जातकच आमी एक वळखीचो देखावो पळयतात, गर्दी जमता, फोनाचेर व्हिडियो रेकॉर्ड करता आनी दोश दिवपाच्या उन्मादांत रमता. पूण आमी ह्या तमाशा भायर पळोवंक जाय आनी कठीण प्रस्न विचारपाक जाय. ही आक्रमकता कित्याक? ही अधीरताय कित्याक? तो संदेश, व्हिडियो वा सोशल मिडिया अपडेट मनशाच्या जिविता परस चड मोलादीक आसा काय? जिवीत नाजूक आनी मोलादीक आसता. आमचे रस्ते सुरक्षीत करप हें फकत अधिकाऱ्यांचे काम न्हय; ती एक सामुहीक जापसालदारकी. प्रत्येकान घेवपाची. म्हत्वाचो कॉल घेवचो पडलो जाल्यार सिग्नल दिवन गाडी कुशीक घेयात आनी मागीर फोन घेयात. ही सादी कृती फकत पुलीस अधिकारी आपणाक पळयता म्हणून करपाक फावना.
जिणेची राखण करप हें आमचें मुळावें कर्तव्य आशिल्ल्यान तें करचेंच पडटलें. दुर्लक्षाचें हें चक्र मोडूंया. फुडले खेपे तुमी गाडी चलयतना तुमचो फोन वाजता तेन्ना तो उखलचो न्हय. कांय काळ ताचे कडेन दुर्लक्ष करप. तो फोन, तो संदेश, वाट पळोवंक शकता. एक जिवीत न्हय.
सोनिया मुकेश देसाय
ग्रंथपाल,
स्वामी विवेकानंद महाविद्यालय, बोरी
खिणाखिणाक ताज्यो घडणुको आनी तुमचे कडेन संबंदीत दरेक खबर मेळयात एका क्लिकाचेर! फेसबूक, ट्विटराचेर आमकां फॉलो करात आनी व्हाट्सएप सबस्क्रायब करपाक विसरूं नाकात.
