कॅपसिकम

भांगरभूंय | प्रतिनिधी

वर्स अशेंच गेलें. कितल्यो सोयरीको पळयल्यो. पूण नेहाच्या जिवीताचें कशेंच पान हाललें ना. बरोबरचे इश्ट इश्टीणीचे तर थोमणे आसतालेच.

Don’t dream about success. Get out there and work for it.
नेहा गोरेंच, सुंदर. सोबीत फुलपाकुळी. आवाज गोड. गळोय गोड. गावंक लागतकच जणु कोगुळ साद घालता अशें आयकतल्याक दिसचें. नेहाक बत्तीस सोंपून तेत्तिसावें लागिल्लें. ताच्या लग्नाचो हुस्को घरच्यांक जातालो. वता थंय ताची पसंतीचो कोणूच विचार करीनाशिल्ले. दर फावट चलोच ताका नकार दितालो. ताका नांव पडिल्ले ‘ढोबळी मिर्ची’… कॅपसिकम.
“तुमच्या माथ्यार कोणें घालां? हांव कशेंय दिसुं.”
“पूण लग्न जालें ना म्हणटकच लोक विचारतात न्हय? लोक नांवांय दवरतात!”
“दवरूंनी, दर एकट्याचें जिवीत ताचें ताकाच खबर आसता. तें सगल्यांक सांगपाची कसली गरज?”
“हय गो बाये. आज तुमकां तरी उलोवपाची मेकळीक आसा. आमचे आज्जेन ‘चुप’ रावन दीस काडले.”
“तशें आज कोण कोणाचें आयकना गे. पूण तुका इतलो कित्याक हुस्को जाला ?”
‘लग्न वेळा वेळार जावप गरजेंचें.’
‘आतां इतली वर्सां तुमचेंच आयकून जगलें. फुडें म्हजें जिवीत म्हाका जाय तशें जगुदी.’
वर्स अशेंच गेलें. कितल्यो सोयरीको पळयल्यो. पूण नेहाच्या जिवीताचें कशेंच पान हाललें ना. बरोबरचे इश्ट इश्टीणीचे तर थोमणे आसतालेच. ऑफिसांतूय तेंच तें. नेहान मात आपलो पिझ्झा बर्गर आनी कोल्ड ड्रिक्स कशींच कमी केलीं ना. लोकांचे थोमणे आयकले तरी ताका फरक पडनाशिल्लो. आपली वाट ताणें निर्धारीत केली.
“आगो! तुजी कूड पळय. फकत बर्गर…. पिझ्झा भशेनुच जाल्या.”
“जावं जाल्यार, तुमकां इतले त्रास करूंन घेवची गरज ना.”
“एक वांटप करप ना, ना केन्ना आदोळेर बसप कशें जातलें तुजें?”
“ते दिस गेले गो आतां. मनांत येता तें करपाचें.”
“म्हणल्यार हाचो अर्थ कितें. हारशांत पळय गो मातशें.”
“तुवें सांगपाची गरज ना. तुमी म्हाका ‘कॅपसीकम’ नांव दवरलां आनी उलोंव नाकात.”
“आगो ती तुजी बरोबरची म्हणटात तुका. आमी न्हय आमकां तूं सुदारिल्लें जाय.”
“म्हाका थोमणे आनी त्या नंदिनीचे चलयेच्यो तोखणायो तेंय म्हजे इतलेंच आसा मुगो?”
घरांतली सगळी चूप जालीं. तें उलयलां तें सत्य आशिल्लें. गिरेस्त म्हूण नंदिनीच्यो तोखणायो जाताल्यो. “तें… ताचो पयशेकार बापूय ताचें लग्न नेटान करतलो. कोणाक उलोवंक तोंड दवरचो ना.” अशी जायते फावट नेहाक जाणवीकाय करूंन दिल्ली. फकत नेहाक मात आपलें चुकता हें कळटालें, पूण स्वताचें जग्यार घालपाक फाटबळ कोणाचेंच नाशिल्लें.
तरणे चली वेव्हार कुशळ. अचकीत मदीं दोन तीन खेप दुयेंत जालें. हाॅस्पिटलांत अॅडमीट करचें पडलें दोतोरान कितें कितें सांगलें. निमाणें सांगलें “फास्ट फूड, कोल्ड ड्रिक्स बंद कर. व्यायाम गरजेचो.’’ कांय दीस नेहाक दोतोराली इंस्ट्रकशन्स आयकुवची पडली. ताका खूबच त्रास जावंक लागले. कितें करचें हे चलयेक… केदे व्हडलें अरिश्ट स्वताचेर स्वताच हांणे आपल्या सामकार उबें केलां.
ल्हान आसतना आवय “बाय बाय” करीत रावली आनी आज ताची ही अवतीकाय जाली. नुस्तें शीत आनी कडी. शीताचें “भातें” मारता मारता ल्हवु ल्हवु आवयक आयकना जालें. शीत सुटलें. नोकरेक वचपाक लागलें. मोटसाण वाडत गेली.
“A negative mind will never give you positive life “
“आगो तें नेहा कितें जालां?”
“कितें जालां? अशो जायत्यो मोट्यो चलयो आसात.”
आवय, बापायकुय व्हडलो नेट. “कोणाचेंच आयकप ना तें सोडून दी बाय.”
“म्हजे चली हुशार म्हणपाच्या भ्रमात आवयन चलयेची वाट लायली.” जेवप, खावप न्हींदप. ल्हानशा कारणावेल्यान नोकरी सोडली. ना कसलो हुस्को, ना कसले कश्ट. म्हस कशी वाडलां तुजें ते नेहा…. कोणे तरी तोंडार थापट दिलें. तरी अक्कल शुन्य. कायच परिणाम ना. पोट भरवणेंपणा आनी आळस.
“आवय बापूय कितें म्हूण ते शिकिल्ले चलयेक शिकयतले?” स्वता आपणें चार चवगांत वागप, बसप, करप आपलो स्वताचो फुडार येवजप हेंच तर शिक्षण.
“कोण शिकयतलो हांकां. आवय- बापायचो तर फकत बडेजाव व्हडलो. “आमी अशीं, आमी तशी” करतां करतां सगलें जिवीत चलयेचें मातये भरवण करूंन वडयलें… वर्सा गेली… तरी बकच्छायो… वेल्यान लोकांच्यो. करतना चलयेक ‘कॅपसीकम’ केली. आतांच्यो चलयो कोणाचेंच आयकनात. तांकां लग्न नाका. हालीं चली जावं चलो “लग्न नाका” एकटो रावतलो अशी इत्सा व्यक्त करतात.
“संवसारांत जायतीं अनाथ भुरगीं आसात. लोकसंख्या वाडल्या देखून हो ताचेर उपाय.” नेहाक मात एकटें रावले बगर दुसरो पर्याय नाशिल्लो. आपल्या पांयार आपणेंच कोयती मारिल्ली.
घराबो, आपले घराचे वांगडी सगले खोशयेन रावन जीण जगतात. घरांतल्या एकटयाक लेगीत मातशे कश्ट जाल्यार सगल्यांक त्रास जातात. पूण सुशिक्षीत कुटुंबांच जर बेजबाबदार जावन वागली तर फुडें कितें ?
नेहाचें पूराय घराबो फकत नदर दवरून आशिल्लो रोहनाचेर. रोहन नेहाचो भाव स्वताच्या विचारांचेर चलतालो. घरांतले वातावरण ताचेर कसलोच परिणाम करूंक शकलें ना.
आवय, बापूय, भयण, सोयरी, इश्ट घरांत येवपी वचपी ताकाय ‘फातोर’ म्हूण हिणसायतालीं, पूण खोल विचार, स्वबळ, आत्मविश्वास डगमगलो ना. एकाच घराब्यांतल्यो ह्यो दोन तरा “दृढ संकल्प आनी चिकाटी” हेंच भावाचें खाण. फांतोडेर उठप, न्हावन धुवन देवाची पूजा… जें ताच्या वेळापत्रकात बसतालें तें करूंनय आवय, बापूय भयण हांचे खातीर “ब्रेक फास्ट” करूंन दवरूंन स्वताचो डबो भरून पटापट आपल्या कॉलेजीच्या…. वाटेक लागतालो.
खरेंच रे बाबा तुस्त करपाची त्या नेहाच्या भावाची. हें “कॅपसीकम” आनी तो जमीन आसमानाचो फरक. कॅपसीकम… ना जिब…. सांबाळात सगल्या बाबतींत. दशा…. दिका आपणेंच थारावची आसता.

विजया शेळडेकार
9146791523