बीं वाडटा बियां पोटांत….

भांगरभूंय | प्रतिनिधी

चिंतन  – 14

तुकोबा म्हणटात –

थोडें परी निरें । अविट तें घ्यावें खरें ॥

घ्यावें जेणें नये तुटी । बीज वाढे बीजा पोटीं ॥

मात्शे दोळे धांरात आनी विचार करात- आयजवेर तुमी कितल्यो गजाली घेतल्यात? कितल्यो वस्तू विकत घेतल्यात? कितल्यो संदी स्विकारल्यात? त्या सगल्यांनी तुमकां खरेंच समाधान दिलां? दिलां जाल्यार तें कितलो वेळ तिगलां? हेंच सांगपाक तुकोबा आमचे तकलेंत एक नवी ट्यूबलायट लायतात- घेवपाचो लोभ उो करात, पूण जें घेतले ते लुकसाण करिनाशिल्लें आनी शाश्वत आसुंदी. 

खरें म्हणल्यार आयजी सगलीच सर्त ‘कितल्या’चेर चल्ल्या. चड मोलाची गाडी कोणाची? हें व्हडलें घर कोणाचें? कितले हजार फाॅलोअर्स कोणाचे? पूण खरें किते तिगतले? गाडी पांच वर्सांनी पोरणी जातली. घराचो रंग देंवपाक लागतलो. फाॅलोअर्स विसरतले. पूण एखादो बरो गुण, एखाद्या मोडणार दिल्ली मजत, एखाद्याक दिल्ली शिकवण…. ह्यो सगल्यो गजाली वाडत वतल्यो. 

अशें कित्याक जाता? कारण लोभ, हाव करून घेतिल्ली गजाल तुट्टा, सोंपता. मोगान, नितीन घेतिल्ली गजाल मात पेरिल्लें बी जाता- आनी त्या बियांतल्यान पिळग्यान पिळग्यो झाडां जातात. 

म्हज्या ल्हानपणार आजी सांगताली- चुकून चड मेळ्ळें तरी इतलें गिळून उडोवं नाका की फाल्यां ताचो बोवाळ जावचो. इतलेंच घेवचें, जें पचोवपाक येतलें, तिगोवपाक येतलें आनी मागीर दुसऱ्याक दिवपाकूय मेळटलें. 

एक आजोबा आसा– माधवराव. तांच्या ल्हानश्या आंगणांत दोन झाडां आसात. एक गुलाबाचें, एक आंब्याचें. गुलाब सदांच फुडला, पूण दुसरेच दीस बावता. आंब्याचें झाड मात वर्सांतल्यान एकदां भरभरून फळटा आनी दरवर्सा फळपाक येता. आजोबा सांगतात- गुलाब घे तो दोळ्यांक सुख दिता, पूण आंबो लाय तो पोटाक आनी पिळग्यान पिळग्यो सुख दिता. 

रवीची घरची परिस्थिती सामकी गरिबीची. नमितान ताका शिकयलो. रवी शिकलो, पांयांचेर उबो रावलो आनी ताणें मुखार पांचजाणांक शिकयले. म्हणजेच नमिताचे मजतीचें बी ताच्या पोटांतल्यान नवें बी घेवन आयलें. शाणो मनीस गरज आसा तितलेंच घेता. हावरटपणा करिनासतना आनी तातूंतय तो अशें कितें घेता की तें फुडल्या पिळग्यां खातीर बरें दायज थारतलें. जसो एखादो विचार – जो भुरग्यां मदीं रुजयलो. जशी एखादी बरी परंपरा – ती गांवभर पातळ्ळी. 

– ह भ प देवदत्त परुळेकर