भांगरभूंय | प्रतिनिधी
आयज उदरगत जाता ती बरी गजाल. त्या गजालींनी बरें घडलें जाल्यार तें फळाक मेळ्ळें. पूण कोण दीसरात धडपडत आसता ताका लेगीत हे दुस्वासी पिडटात.
दुस्वास करपी मनीस तुका काबार करूंक भोंवता. तोंडार हांसो पांगरून खुबूच मुखार नाचता. तो एका चुकीच्यो धा चुकी म्हणटा, तुजें नांव लिपोवन घाणायता. हांव मजत करपी असोच दाखयतां. मनांत मात कुशिल्ले गूण घेवन आसता. अश्या मनशांक दुस्वासी म्हणटात. दुस्वासी दोन तरांचें आसतात. कोण आपल्याकूय मुखार वता म्हूण तर कोण कांयच करिना तरी करतल्यांक मुखार पळोवन काळजाचे ठोके वाडयतात. अश्या मनशांक आपलेंच सादोवचें आसता. आनीक ताचो हेतू कांयच नासता. ते रक्तांतले गूण आसतात. म्हणून मजत करपी मनीस वळखूंक शिकात अशें सांगचें, हें नकळटा मनांत येता. मजत करपी दोन भशेन आसतात. नितळ काळजाचे वळखूंक कळ्ळो जाल्यार कल्याण जालें, नाजाल्यार ‘सावधान’, अणभव सांगता तें कोणूय सांगचोना.
“तूं फकत तो कितें करता तें पळय. तूं हां म्हूण.”
“कित्याक?”
“तुका जाय ती मजत हांव करता. (काम जालें की हातांतली दमडी सुटच ना) तूं त्या मनश्यां विशीं हांव सांगतां तशेंच कर.”
तो असो आशाळो आसता की अश्या गजालींक विरोध आसून लेगीत तांच्या कारस्थानांचो बळी जाता. दरींत (देंगणांत) पडटा. ओग्गीच बसता. नाका अशें बसप चुकीचें आसता. आपूण दरींत पडलो की आपूण कसो पडलो हें दर एकलो जाणटा. हें ज्ञान ह्या असल्या गजालीचो नियाळ दियात. आपल्याक जशें भोगचें पडलां तें सांगत जाल्यार सादूर जावंक मजत जातली. तुमी दुस्वास करप्यांक वळखात. सुवार्थी कोण? भावार्थी कोण? तेंवूंय जाणात. तुमी तुमचे कुशाळटायेचो उपेग करात. स्वताचे चुकीक सुदारीत फुडें चलात. चुक, बाराबर, हें कोणें केलां? तें तुमी जाणात आनी ताचेर विचार करूनूच, चुकतल्यांक ज्ञात करप दुस्वाश्यांक जमचेंना. तें तुमीच करात. ते लोक चुकीनूच बाराबर जाल्या तें कळयात. खरेंच सगळें कळटा आसतानाय दुस्वास करतल्यांची तीं पांखां मोडात. तुमी बरें शिकात आनी शिकयात. हांगां चुकी करीनासतना कोणूच ना तें जाणात. चुकी दाखोवपी बी चुकी करूंना असो ना. तो/ तें नशिबवान आसत, घडये फामाद जाल्यात. म्हूण ताका दिसता आसत, म्हज्या इतलो कोणूच ना. ताणें घडये ध्यास घेतला आसत की आपल्या फुडें कोण सरचो ना. ‘म्हज्या फुडें तुजी कसली कापस्ताद’ हें अशें दुस्वाशी चिंतात. म्हूण ते धांगो ओडूंक फांटीं रावचोनात.
एक दोन चुकी ह्यो चुकून जातात. दुस्वास करपी तांकां वाडोवन चडोवन नांव घाणोवंक फाटीं रावना. दारार मारिल्लो ठो ठो, टक टक, बी आयकयात. आतां जरी घराघरांनी बॅल आसात तरी अदींमदीं दार अश्यातरेन वाजताच. ताचो नियाळ बी वेळाकाळार घेयात. कांय चिमटे हे लागनात. म्हूण ते दुखनात. तसेच कांय गोड उलोंवन काती सोलून काडूक मनीस बी आसा. म्हजें (म्हणल्यार दुस्वासी बुद्धीचो) बरें जातलें जाल्यार म्हाका ज्ञानी आनी अज्ञानी दोगूय जाय म्हूण दुस्वासी खंयच्याय थरार बसपी असो आसता. म्हाका मेळपाशी मतलब. दोन रूपये आसना, ते आपल्याच पदरांन पडूं हेंवूंय कारण आसता. मागीर तो जांचेर दुस्वास करता ताच्या हितचिंतकांक आपलो करूंक जिवाक थारो दिना. तांकां मुद्दाम आफोवन हाडून आपल्या कामां खातीर तो मोबदलो दिता. फकत शंबर रूपया. बाकी आपलें खातें भरता.
हांगां समाजीक जावं राजकी जावं सगळ्याच क्षेत्रांत दुस्वासी आसतात. वेळा काळार गिरगिट कशे रंग बदलतात. रंग बदलपी प्राणी चड मोठो घात घेवपी आसता. रंग बदलता तो मनीस सुरी तोंपूक लेगीत फाटीं ना. अशें म्हणचें पडटा.
आयज उदरगत जाता ती बरी गजाल. त्या गजालींनी बरें घडलें जाल्यार तें फळाक मेळ्ळें. पूण कोण दीसरात धडपडत आसता ताका लेगीत हे दुस्वासी पिडटात. चमचे जातात. चमचे जातात म्हणल्यार तुमच्या मदीं वायट कारस्थानां रचतात. कोणाक तरी मदीं उबो करता. तो नितळ काळजाचो आसून लेगीत तांच्या पांयार पडून आशाळलेलें भूत कशें लजबिज सगळी सोडटात. हांकां कितें म्हणपाचें. आपल्याच पांयार कुराड मारून घेतात. मागीर हो दुस्वास ताच्या कडसून जातालो तो कळटा, पूण उशीर नडटा.
जें बरें करता तें आजल्म साथ दिता, पुण अशें दुस्वासी मेळिल्ल्यांक हात दिवंन नासता. एका वायट कृत्यान ताणें कित्याक वायट केलें हाचेर बी विचार काळाची गरज आसता. मन शूद्ध आसत सगळें शूद्ध. एक अशुद्ध कण सगळें काबार बी करू शकता. जे अशुद्ध कण दुस्वाशींच्या आंगांत आसतात. तुमी काडू यत्न करूं शकतात पूण जो मेरेन तो सुदारना तेन्ना अश्या कडेन चड जोडून रावप तुका घरांत बसयता. तूं कुशीक गेलो की ताचें सादता. दुस्वाश्यांक पोसून सादोवंक दिवप काय ना हें आपल्या हातांनी आसता. थोड्यांक पद मेळ्ळें की मोठेंपण जाय आसता. त्या खातीर तो व्हड आसता ताका लेगीत आपल्या पायां कडेन येवचो म्हणटा. तो नाका तीं कर्मा त्या मनश्यां वांगडा करता. सारकें न्हय पुण जोपर्यंत बुद्द शिकतना तो मेरेन तो दुस्वासीच उरता.
एक गजाल अशीय आसता की हे दुस्वासी आसतात तेन्ना आमीं बी आमकां खरेंच मेळपाचें आसता तें मेळोवक जीव पणाक लायत तर आमचें बरें जाता. दुस्वाश्यांचो तोंड आं करून उक्तें जाता. दुस्वासी दुसरे कडेन दुस्वास करूंक धांवता. गूण ते दुस्वाश्यांचे सुटचेना…आमी मात सादूर रावप हें आपले हुशारीन…..!
-सोनाली सु. पेडणेंकार
खिणाखिणाक ताज्यो घडणुको आनी तुमचे कडेन संबंदीत दरेक खबर मेळयात एका क्लिकाचेर! फेसबूक, ट्विटराचेर आमकां फॉलो करात आनी व्हाट्सएप सबस्क्रायब करपाक विसरूं नाकात.
