शुद्धीकरण

भांगरभूंय | प्रतिनिधी

परकीयांच्या शेकातळा “व्यक्ती स्वातंत्र” हो विचार गोंयकार मनांत हाडूंक लेगीत शकनाशिल्ले. गोंय सुटावें जालें आनी गोंयकार आपूण खऱ्या अर्थान स्वतंत्र जालो, अशें चिंतूंक लागलो. तो खऱ्यांनीच जालो काय ना ही वेगळी गजाल. हालींसरा सगळ्यांच्या हातांत स्मार्टफोन नांवाचें “कोलीत” लागलां. ताचो वापर करूंक कोणाचेर कसलेंच बंधन ना. तें वापरतल्यांक जात- पात, उच्च- नीच, धर्म- कर्म, शिकप, अक्कल असलें कसलेंच नेम लागू जायनात. सगळ्या वांठारांनी आयज- काल ताचो वापर इतलो वाडत गेला की स्मार्ट फोन समतेची वा एकचाराची मुखेले निशाणी थारूं येता. आयज घरां- घरांनी, दारां- दारांनी, वाड्यार, गांवांनी, शारांनी ह्या स्मार्ट-फोना पासत बातमीदार, छायाचित्रकार, मतवादी, मतभेदी, शाणे, अती-शाणे, लेखक, दिग्दर्शक, कलाकार, कलावंत, बुदवंत, अती- बुदवंत.. असल्यांची अंत नाशिल्ली फौज तयार जाल्या. तांचे हे गर्देंत तांच्या भितर अदीं मदीं खेटाखेट जाता. ह्या खेटाखेटींत कांय जाणांचे बळी वतात. नेमके कोणाचे तें कळूंक मार्ग ना. अपुरबायेची गजाल म्हणल्यार थोड्या लोकांक जरी ही खेटाखेट दिसली तरी ते मात ह्या खेटाखेटीचो आनंद, हळद कुकमाच्या कार्यावळी सारको घेतात. वयर काडिल्लीं बोटां, हांसरीं नाचरीं तोंडां, जिती- सुकीं पानां, फूल- पाकळी आनी वांगडा दोन तीन उतरांची एकामेकांची पोट भरून केल्ली तुस्त. ह्या वायणांनी एकामेकांच्यो व्होंटी भरीत आसतात.
आमच्याच देशांत न्ही तर भायल्या देशांनी लेगीत जनावरांचो (मोनी जात) बळी दिवप ही खास गजाल अशी न्हय. जायत्या धर्मीक उत्सवांनी पुर्वापार चलत आयिल्ल्या भक्ती रिती प्रमाणें उपकार वा प्रायश्चित म्हण जनावरांचो बळी दितात. दिल्लो बळी हो दान तशेच दैवीक दान अशें मानत आयल्यात. अर्पण केल्लो बळी हो मनशाच्या पातकांचें शुद्धीकरण तशेंच प्रायश्चित करपाचो मार्ग अशी समजूत बाळगुपी लोक आजच्या समाजांत आसात. आज चारय दिकेन नदर मारत तर पावलां कणकणी कोण तरी आपल्या सुवार्था पासत कोणाचो तरी बळी दित आसता. तो तांकां फळादीक थारता काय ना हें सांगूं नज. पूण सगळ्या वाठारांनी “हांव पयलीं” म्हणपी मनश्यांच्या खाजी सामकार हेर सगळ्यो गजाली झक मारतात. हिंदुस्तानी संत आनी ॠशींनी शेकड्यांनी वर्सां आदीं देव सगळे कडेन आसा ही संकल्पना अध्यात्मीक, भक्ती, वेदांत अश्या सगळ्या रितीन सोबीतपणान उक्तायल्या. देवळां आनी संस्कार हाच्या भायर देव सगळे कडेन आसता हें सांगतना संत कबीर म्हणटात “ जिवनी में राम है, रामही में जीव.” एकामेका लागीं मोगान वागपाचें सोडून आपूणच चड शाणो समजतल्यांक कबीर म्हणटात “पोथी पढ़ि पढ़ि जग मुआ, पंडित भया न कोय (पुस्तका वाचून सगळे मेले, कोणूच बुदवंत जालो ना) “ढाई आखर प्रेम का, पढ़े सो पंडित होय” (मोगाचें उतर जाणपी मात खऱ्या अर्थान बुदवंत जाता.)
आदीं सावन जायत्या धर्मीक उत्सवांनी कुवती परस व्हड प्रमाणांत गर्दी जावप हातूंत कांयच नवीदाद उरुंक ना. कारण हे गर्देचें वेवस्थापन कशें जावंक जाय हें आयज मेरेन फक्त भासाभाशे पुरते मर्यादीत उरलां. आदीं तें दिसाळ्यांनी बातमी वा मुलाखती रुपान जातालें. आतां तें डिजीटल जालां, इतलोच जाल्लो फरक. बरपांतल्या अक्षरांचो जागो आतां “खुमण्यांनी” घेतला. जायत्या सुवातेर अशीर वाट आसप, थंय फावो तो उजवाड नासप, भितर शिरुंक आनी भायर सरुंक फावोसो मार्ग नासता. थंय जमिल्ल्या भाविकां मदीं पयलो आशिर्वाद घेवपाची उमळशीक न्हय तर सर्त सुरु जाल्ल्यान आनी फावो त्या येवजणींचो उणाव आशिल्यान खेटाखेट जाता. उक्त्या मळार एकठांयल्ल्या लोकां‌ मदीं थंडी, पावस वा उश्णताये पासत अस्वस्ताय वा उतावळपणा कांय वेळार खेटाखेटीक कारण थारूं येता. दोन पंगडा मदीं जाल्ल्या झगड्यांक लागून जमिल्ल्यांत भिरांतीन जाल्ले खेटाखेटीत मरण येवप ही नवीदाद न्हय. ह्या आदीं आमच्या देशांत असल्यो घडणुको जायत्या धर्मीक सुवातींनी जाल्यात. उपरांतचो परिणाम, सरकारान चवकशी करपाचो आदेश आनी गर्दीं वेवस्थापनांत सुधारणा करपाचें उतर दिवप हेंवूंय नवें न्हय. मात कोणेंच मुखेल प्रश्न वा कारण वळखी नासतना ताचेर बळिश्ट उपाव काडलो ना आनी तसो यत्न केलो ना तर फुडे असल्यो घडणुको जावंच्यो ना हाची खात्री दिवं नज. भेटे आदीं जर नितळ मनान, मानसीक आनी अध्यात्मीक नदरेन उपासना करीत तर उचांबळपणा कमी जावं येतात. पवित्र जाग्याचो आदर करतना धीर धरून रांकेंत रावप, थारायिल्ल्या मार्गदर्शक तत्वांक पालव दिवप, आपवावुरपी, पुलीस हांकां सहकार्य दिवप गरजेचें.
ह्या सगळ्यां मदीं आमी मुखेल गजाल खंयची पयली आपणावंक जाय ती दुसऱ्यांचेर पातयेवन राव नासताना आपणें स्वताक सुदारप. ना तर खेटाखेटींत आयज मेरेन निश्पाप जिवांचो बळी दिवन लेगीत आपली जापसालदारकी टाळपी लोकांच्या पातकांचें शुद्धीकरण खंयचोय देव वा देवता केन्नाच करची ना.

दादा हेगडे