भांगरभूंय | प्रतिनिधी
बालकाणी
एका रानांत एक चली रावताली. ताचें नांव निशा आसलें. ताच्या वांगडा ताची आजी रावताली. निशाक जनावरां खूब आवडटालीं. ताका जानावरांची भाशा लेगीत कळटाली. तें तांच्या वांगडा दीस रात खेळटालें. त्या जनावरांक ताणें नांवां लेगीत दवरिल्लीं. तें त्या जनावरांक बरें करतालें तिंवूंय निशाक बरीं करतालीं.
एक दीस निशा अशेंच तांच्या वांगडा भोवपाक गेलें. थंय एक शिकारी बंदूक घेवन आयिल्लो. शिकाराची वाट पळयतालो. निशा वांगडा आशिल्ल्या एका जनावराचेर ताणें गुळी घातली. ताका मारलें आनी व्हेलें. निशाक तें पळोवन वायट दिसलें आनी तें खूब रडलें. ताका परत – परत येवजूंक लागलें त्या शिकाऱ्यान अशें कित्याक केलें ? निशा घरा गेलें आनी आपल्या आजयेक विचारपाक लागलें,” आजये, आयज रानांत शिकारी आयिल्लो ताणें एका जानावराक मारलें आनी व्हेलें. ताणें अशें कित्याक केलें ? म्हाका खूब वायट दिसलें.” आजी निशाक सांगपाक लागली,” बाय निशा, हे शिकारी लोक जनावरांक मारतात. काय जनावरांच्यो काती, जनावरांचे दात, जनावरांचीं पिसां काडून विकतात.” “पूण अशें करप वायट न्हय गे ?” निशान म्हणलें. “हय गो पूण तांका कोण सांगतलो ?”
निशा म्हणपाक लागलें म्हाका एक येवजण सुचल्या. आजयेन सांगलें, ” आगो निशा अशें नाका गो कितें करूं, कितें जालें जाल्यार ?” कितें ना गे जावचें. तूं फकत पळयत राव हांव कितें करता तें निशान म्हणलें. ते रातीं कांय जाणांक घेवन ताणें झाडा कुशीक एक फोंडकूल काडलें. दुसऱ्या दिसा जेन्ना तो शिकारी थंय आयलो तेन्ना तो त्या फोंडकुलांत पडलो. निशान वेगवगळ्या रानवटीं जनावरांचे आवाज काडले. ते आवाज आयकून तो भियेलो, ताका ताचें मरण ताच्या मुखार आयला कशें दिसलें. तो देवाक उलो मारपाक लागलो. निशाची आजी म्हणपाक लागली, “आता तुका कळळें, आपल्याचेर संकश्ट येतकच कशें दिसता तें? जसो तुका तुजो जीव तसो तांचो तांका, जशी तुका तुज्या भुरग्या बाळांचीं काळजी तशी तांकां. तुवें जर अशींच जनावरांक मारलीं जाल्यार तांच्या ल्हान ल्हान पिलांचें कितें जातले हें चितलां तुवें ?”
त्या शिकाऱ्याक आपली चूक कळळी. तो म्हणपाक लागलो, “म्हाका माफ करात, म्हजी चूक जाली. तुमी म्हजे दोळे उगडले. आयच्यान हांव केन्नाच खंयच्याच जनावरांक मारचो ना. आतां हांव कश्ट करून पोट भरतलों.” तेन्ना निशा थंय आयलें आनी म्हणपाक लागलें,” आमी तुज्या कडेन हें मुद्दाम केलें कारण, ह्या जनावरांक कितले त्रास जातात तें तुका कळप गरजेचें आसलें.” अशे सांगून तांच्यानी ताका दोरी दिवन भायर काडलो. तेन्ना सावन तो शिकारी शिकार करपाक येना जालो आनी अशे तरेन निशा आनी सगळी जनावरां खोशी जाली.
श्राव्या रुपेश गांवस
यत्ता : पांचवी
विवेकानंद ज्ञान मंदिर, केरी, सत्तरी.
खिणाखिणाक ताज्यो घडणुको आनी तुमचे कडेन संबंदीत दरेक खबर मेळयात एका क्लिकाचेर! फेसबूक, ट्विटराचेर आमकां फॉलो करात आनी व्हाट्सएप सबस्क्रायब करपाक विसरूं नाकात.
