भांगरभूंय | प्रतिनिधी
खूब वर्सां पयलींची काणी. जाण्टेल्यांनीसांगिल्ली. एक आशिल्लो वाग. त्याच रानांत एक साधू महाराज रावतालो. वागाक साधू महाराजाचें खाड खूब आवडटालें. तशें खाड आपल्याक आसूंक जाय आशिल्लें अशें वागाक सदांच दिसातलें. तो येवजितालो… ‘देवूय म्हूण हीं अजापांच करता… हांव मनशापरस कितलोसोच बळिश्ट आसा. म्हणटकच ताचे परसूय व्हडलें खाड म्हजें आसपाचें. पूण देवान म्हाका खाड दिलें ना.’
ताणें एक दीस, साधू महाराजाक म्हळें, ‘बाबा महाराज, तुमचें खाड तुमी म्हाका दियशात?’ तेन्ना साधू महाराज भिले, ’म्हजें खाड हांव तुका कशें दिवं? तें तशें काडून दिवपाक मेळना,’
पूण वागान आपलो हट्ट सोडलोना. शेवटाक साधू महाराजान ताका समजायलो. ‘हें पळय, हें खाड आमकां देवान दिलां. तुवें जर देवाची भक्ती केली जाल्यार तो तुका प्रसन्न जातलो. मागीर तूं वर माग, तुका मेळटलें खाड.’
मात वागाच्या भंयान साधू महाराजान सांगलें… ‘हे खातीर तुका भक्ती करपाक हिमालयाच्या तोंकार वचचें पडटलें. थंय भक्ती बरी जाता. थंय सगळें शांत. देव रोखडोच पावतलो तुका.’
साधू महाराजालीं उतरां आयकून वाग रोखडोच हिमालयांत धांवलो. धव्या फुल्ल झेला खड्यावयल्यान तो हिमालयाच्या तोंकार पावलो. वागूच तो. ताका भक्ती कशी करप हें खबर नाशिल्लें. देखून तो मोठ्यामोठ्यान आड्डपाक लागलो. प्रार्थना करूंक लागलो. ताच्या आड्ड्यांतल्यान जी प्रार्थना जाताली ती आयकून देवान कापसाचे दोन गुड्डे आपल्या कानांत घाले. ताच्यान तो आवाज आयकूंक नज जालो. पूण शेवटाक देवाक वागामुखार परगट जावचोच पडलो.
ताणें वागाक म्हळें, ‘माग वागा, हांव तुजेर प्रसन्न आसा. माग, तुका कितें जाय तें.’
वागान देवा मुखार आपली इत्सा उक्तायली… ‘देवा, म्हाका लांबशें खाड दी.’
देवान हांसत म्हळें …‘ इतलेंच, … बरें आसा. मेळटलें तुका खाड. तूं चल आतां घरा.’
देवाचीं उतरां आयकून वाग परतलो. जंगला वटेन येतना ल्हवू ल्हवू ताचें खाड वाडपाक लागलें. खाड वाडटकच दोन दिसांनी वाग रानांत वोर्राद भोंवपाक लागलो. ताचें खाड पळोवन हेरांनी ताका घेराव घालो. रोखडोच तांणी वागाक आपलो सरदार मानलो. वागान आपणाल्या खाडावेल्यान हात भोंवडायत सरदार जाता म्हुणपाचें मानून घेतलें.
अभिमानान वाग आपलें खाड पोशेत रावलो. तशें अजाप घडत रावलें. खाड पोशेतां पोशेतां तें वाडूंक लागलें. दोन तीन दिसां भितर खाड धा मिटर वाडलें. आतां मात वाडटल्या खाडाक लागून वागाक त्रास जावंक लागले. भोंवतना ताचें खाड ताच्याच पांयां मदीं फारवूंक लागलें. झाडां-झिलींनीय घुस्पपाक लागलें. शिकार करपाकय ताका आडमेळी येत रावल्यो. सादो उंदीर लेगीत ताका फटोवंक लागलो. ताच्या हाताक कांयच मेळना जालें. तो त्रास सोंसूंक जायनाशिल्ल्यान परतून हिमालयांत गेलो आनी मोठ्यामोठ्यान देवाची प्रार्थना करूंक लागलो.
रोखडोच वागाक देव प्रसन्न जालो. वागान देवाक हात जोडून विनवणी केली, ’देवा.. पुरो, म्हाका आनीक हें खाड नाका. म्हजें खाड तूं घेवन वच. म्हाका ताचे खूब त्रास जातात,’
देवान ताचीं उतरां आयकून म्हळें… ‘आरे तुवेनूच तें मागिल्लें न्हय? बरें आसा, तुका नाका जाल्यार हांव तें काडटां. खरें म्हळ्यार दरेकल्याक दितना हांवें ते ते गजालींचो विचार करूनच ती ती वस्त त्या त्या जिवांक दिल्या. तुका हांवें वातड चामडी दिल्या, शेंपडी दिल्या, ताकद दिल्या… तशें हांवें मनशांक खंय कितें दिलां? देखूनच मनीस जाते वेळार म्हजे कडेन आयलो आनी तुजे भशेन ताकद, शेंपडी, चामडी, तोंडांत धारेचे सुळे मागूंक लागलो. पुणून हांवें सगळो विचार करूनच ताका तें दिवंक ना. हांवें म्हज्या विचारानूच मनशाक समजायला. पुणून तूं मात विचित्र सो.. तुका तें कळ्ळें ना…’
देवालीं उतरां आयकून वागाक जांबयो येवंक लागल्यो. त्या गजाली कडेन वागाचो कांयच संबंद नाशिल्लो. जाता तितले बेगीन देवान ताचें खाड ना केल्लें ताका जाय आशिल्लें.
वागाची विनवणी आयकून देवान वागालें खाड ना केलें. वाग खोशी जावन व्हडा उमेदीन परत रानांत धांवलो. आनी खाडा विरयत हेर मोनजाती वांगडा मायेमोगान सुखान दीस सारूंक लागलो.
तेन्नाच्यान वागाक खाड परतें आयलें ना….
उल्हासभाई
खिणाखिणाक ताज्यो घडणुको आनी तुमचे कडेन संबंदीत दरेक खबर मेळयात एका क्लिकाचेर! फेसबूक, ट्विटराचेर आमकां फॉलो करात आनी व्हाट्सएप सबस्क्रायब करपाक विसरूं नाकात.
