भांगरभूंय | प्रतिनिधी
खरेंच ह्या लोकांक दुसऱ्यान केल्ल्या उपकारांची याद उरना. फकत भकारीं, अधाशा भशेन बाराय बत्तीस काळ जगतात. मातुय कसली संवेदना ना, कळकळ ना. कोविड इतलो भिरांकूळ तरी.
मम्मा दारा भायर तें वनिता कित्याक उबें आसा?
आरे! कितें मागपाक आयलां आसतलें. गरज! गरज! गरजो केन्ना सोंपल्या?
आनी तुजें दान करप, बंद जाला?
आरे तशें न्हय. आसुं रे काकुळट बाबड्याची. कोरोना म्हूण तुवें शस्त्र उबारलां, खबर आसा.
हरशीं म्हूण तूं दानी कर्णच न्हय गे?
जशें आपल्याक जमता तशें कोणाचेंय बरें करचें.
हय, गे! पूण हें तांकां समजता गो मम्मा? एकदा दिलें म्हणटकच ताजेर उदक सोडप. परत येवपाची आस नासतनाय दित रावप? सगळ्याक कोण कोण कितें वाटत आसत. तांदूळ, गवां पीठ, मुग, चणें. काल ते वचून गर्देंत उबें राविल्लें, पूण तो मेरेन सोंपले. ताका कांय मेळ्ळे ना.
आपुण काम करतां म्हणटालें ते.
तें! आनी काम किते कपलाचें करतलें? मम्मा तूंच म्हणटाली आमच्या शेजारा पाजारा सगळ्यां सांगताले. तांगेर कामां वचूं नाकात. वेळार पयशे दिनात आनी वेल्यान काम चड दितात. तरी तुजें दान धर्माची….
जाव जाले तें जालें. अशे अवतीकायेत कोणेय कोणाकूय आधार खास करून अन्नदान बिकट परिस्थीती. अवतीकायेंत… कोरोनान खरें म्हळ्यार मनशाक अक्कल आनी अद्दल शिकयल्या.
आमीच सर्वश्रेष्ठ म्हणपी मनीस जातीक चूप रावात. तुमचे परसूय खंयतरी आगळी वेगळी शक्त आसा म्हणपाची जाणीव करून दिल्या. जात कात, गिरेस्त-दुर्बळ म्हूण भेद भाव करपी मनशांक बरे पाठ शिकयल्यात. जे पाठ केन्ना शाळां काॅलेजीनी शिकयले नासतले. त्या पावरफूल न्यायाधिशान सगल्यांक एकाच मातयेंत जात-धर्म विसरूंक लावन जिवीताचे यथार्ताचे पाठ गिरयल्यात.
चल रांदचे कुडींत बांदून दवरिल्ले चार- चार किलांची पाकिटां ताका हाडून दी. सुयश आवयचे उतरांक मान दिवपा खातीर काम करून मेकळो जालो.
पूण वतना वनिताच्या तोंडार पाडेपणाचो हांसो ताच्या मनांतली दुश्टपणा सांगून गेलो. स दीस जाले आनी सातव्या दिसा दिस्त शेनवाराक वनिता परत दारार उबें. आवय आनी भयणीक घेवन. घाणयारे कपडे, केसांची भिसां…
बाय तुमचीं आयदना घांसून दिता. फुकट कांय नाका आमकां.
फाल्यां सकाळी धा वरांचेर यो, गो आतां चल.
बाय पयशे जाय आशिल्ले. सामान व्हरपाक. तेन्नाच दिस्तच सुयश पावलो.
मम्मा तुज्यो पनवती चालुच मगो. आमी तांकां कितली बरी वागणूक दितात कपडे, खावपाक, आयदना. तांची उलोवप, वागपाची पद्धत मात कशीच बदलना. देश स्वतंत्र जालो पूण हांकां कोणेच कांयच शिकयलेंच ना गो मम्मा?
म्हणूनच न्हय आमी शिकल्यांत म्हणटकच आमचे आनी तांचे मदीं हो फरक आसतलोच. आमीय कशींय उलयलीं, वागलीं तें आमकां सोबना. हे दीस जाता तितलें बेगीन सोंपल्यार पुरो म्हणटा.
आठ- धा दीस गेले. वनिताचो मातुय पत्तोच लागलो ना. येता म्हूण पूराय उतर दिवप आनी मागीर घात मारप. एन वेळार कामांक येनासतना रावप. सुनिताच्या लग्नाक अशीच फट मारून नाच जाल्लें वनिता.
सभाव कसोच बदलना. तूं पयशे कित्याक दिना? जाणा हांव पूण अशे परिस्थितीत तीं कितें करतात ते पळोवचे परस आमचें कर्तव्य करया. दुसरे दिसा येता म्हूण सांगून गेल्लें आयलें ना आनी आतां परत आयलां. दोगांक बरोबर घेवन. बाय घर साफ करूंन दितां. फुकट पयशे नाका.
बरें. आगो पूण आमोरेचेर कित्याक येता? दनपरां यो फाल्या.
बाय पयशे जाय…भाडे दिवपाचें उरलां. कोविडांत पयशे कोण दितलो बाय. तुमचे सारके कोणूच ना.
मम्मा तुका चण्याझाडार चडयता ते. बेठीच फुल नाका गो मम्मा.
आरे, आसुं कशी जगतात देवाक खबर.
तुका एकट्याकूच देवान ठेको दिला दानाचो?
म्हाका तशें मनीसपण शेंणोवंक जमना.
एक नोट वनिताचा हातात पडली. आनी तें खोशी जावन गेलें. फाल्यां येतलेंच म्हूण गेलें.
वतना वाटेवेल्या दुकानार तांदुळ, दाळ आनी हळद घेतली. दनपारची जेवणाची वेवस्था जाली. दुसरे दीसा दनपारचे येवन गॅलरी आनी भिरतले एकच व्हडलो स्टोर रूम निवळ करून वतना. आपल्याक जाय त्यो गरजेच्यो कांय वस्तु काडून कुशीक दवरल्यो. सान्न मारली पूण अर्थ नाशिल्ली. झाडलें पूण आपल्याक जाय तशें. बोतरां घालून आयिल्ली दोगांय सरळ घरा गेल्लीं.
सुयश वतना आवयक सांगूनच गेल्लो. मम्मा आदार ना, वळख नाशिल्ल्यावरी वागतल्या ह्या लोकांक दारांत परत उबें करूं नाका गो. पळयतां. फकत हे दीस मातशे मुखार वचूं बेगीन सोंपुनी.
संवसाराक जाणें पुराय व्यापून वडयलां ताचे मुखार कोणाचेंच चलना, आमीय खालते कायेन सगल्यांचें बरें मागून जगुया. राग नाकार आसप बरो न्हय. वनितान वतना स्टोर रूमांतलो एक साक घेवन व्हरपाक आपल्या गरजेच्यो वस्तुची सगळी वेवस्था केल्ली. व्हरपाक साकाक हात घालो. इतल्यान मम्मान विचारलें कोणाक सांगून हे व्हरता?
तुमी भायर वडयतली म्हूण व्हरता.
साक थंयच दवर. कांय व्हरपाची मातुय गरज ना.
वनितान तोंण काळें केलें.
व्हरता मगो बाय. तुमकां कित्याक जाय हें सगळें?
मम्माक सुयशाची उलोवणी याद जाली. खरेंच ह्या लोकांक दुसऱ्यान केल्ल्या उपकारांची याद उरना. फकत भकारीं, अधाशा भशेन बाराय बत्तीस काळ जगतात. मातुय कसली संवेदना ना, कळकळ ना. कोविड इतलो भिरांकूळ तरी. हांकां आदर दितल्या आपल्याचेर माया, हातभार लावपी बरे लोकांची पर्वाच नाशिल्ली. दीस कितलेशेच फावट सरकारी केंद्राची गाडी येवन मेल्ल्याची वेवस्था करपाक फेरयो मारताली. एकमेकांचें तोंड पळोवंक तयार नाशिल्लें लोक मनशाक मनशांचीच दुर्गंध येताली. सुयशाची मम्मा मात हें देवकार्य समजून आदिंपसून करताली ही दानत म्हळ्यारच देवाचो आशिर्वाद. मना- समाधानाची पावती म्हूण कार्यरत आशिल्ली. म्हणटात ज्याची ताची करणी ताच्याच वाट्याची साक्ष.
– विजया शेळडेकार
खिणाखिणाक ताज्यो घडणुको आनी तुमचे कडेन संबंदीत दरेक खबर मेळयात एका क्लिकाचेर! फेसबूक, ट्विटराचेर आमकां फॉलो करात आनी व्हाट्सएप सबस्क्रायब करपाक विसरूं नाकात.