भांगरभूंय | प्रतिनिधी
मे म्हयन्याचे सुटयेंत मुंबयच्यान ताचो पुत, सून आनी दोन गोरीं-गोमटीं भुरगीं आयिल्लीं. तें तांचें मुळावे घर. जाण्ट्याया आवय-
बापायक मेळपाक, चवथीक, दिवाळेक आनी मे म्हयन्याचे सुटयेंत तीं आपल्या घरा येताच येता…… निदान अजुन मेरेन आवय- बापायक मेळपाक तीं येतात….. फुडलें देवाचेर आनी तांच्या नशिबाचेर….
घरांत पावल दवरल्या पासून तीं दोनूय भुरगीं वचून- वचून वियेल्ली गाय आनी तिच्या पाडका म्हर्यांत गोठ्यांत वचून बसतालीं. गोबर्या गायेच्या कपलाक खाजय, दूद काडटना आपुणय दूद काडपाचो यत्न कर, गायेच्या गळ्याक वेंग मार, तिच्या शिंगा वेल्यान, फाटी वेल्यान मोगान हात भोंवडाय नाजाल्यार तिच्या दोनय पोल्या वेल्यान हात फिरय… भुरग्यांलें चालूच आसतालें. तांची गाय भुरग्यां कडल्यान लाड करुन घेताली. गाय, पाडकान केन्ना शिंग वयर काडिल्ले वा घोंट मारिल्ली आयकूंक ना.
भुरग्यांनी तिच्या कपलार खाजयतकच ती आपले दोळे बंद करून मान फुडें- फुडें करताली. ताचीं नातरां गाय आनी पाडका वांगडा उलयतालीं, तांकां कितें कितें विचारतालीं, धाकटे कायलीन तांकां पेंड खावपाक दितालीं, तणां कुडींतलें तण काडून दितालीं, उदक दितालीं. भुरग्यांक ताचे गायचो आनी गाय, पाडकाक भुरग्यांचो लळो लागिल्लो.
म्हणटा म्हणटा तांची गिमांतली सुटी सोंपत आयली तशीं तीं भुरगी निर्शेली, बेजार जालीं. तो गोठ्यांत गोरवांक पेंड आनी उदक दितालो. ताची नात गोठ्यांत येवन गायेक सांगपाक लागली, ‘आतां आमची शाळा सुरु जावपाची जाली. आमी सगलीं मुंबय वतलीं. मागीर तुजे कडेन दिसभर येवन कोण बसतलो? तुका कोण राजा- राणयेच्यो काणयो सांगतलो? तुज्या बेबीक वखद कोण दितलो?’ अशें म्हणत नातीन दोळ्यांतल्यान उदक काडलें.
तांचो मुंबय वचपाचो दीस उजवाडलो. तीं सगळीं जाणा करमळी स्टेशनार वचून थंयसल्ल्यान रेल्वेन मुंबय वचपाचीं आशिल्लीं. नातरांनी नवे कपडे घाले आनी धांवत धांवत गायेक आनी पाडकाक बाय- बाय करपाक गोठ्यांत आयलीं. गाय कितें समजूपाचें तें समजलीं… नकळटां तिच्याय दोळ्यांच्यो कडो ओल्यो जाल्यो.
दोगांय भुरग्यांनी गायेच्या आनी तिच्या पाडकाच्या तोंडाक हात लावन तांचो निमणो उमो घेतलो आनी पडिल्ल्या तोंडान तीं मुसमुसत घरांत आयलीं. म्हयनोभर तांच्या चिवचिवाटान खोशी जाल्ले ताचें घर आतां एकदम शांत जातलें, ह्या विचारान तांचे दोळे भरुन आयले. तांकां करमळी स्टेशनार सोडलीं आनी तो, ताची घरकान्न भरिल्ल्या दोळ्यांनी घरा कडेन येवपाक लागलीं. जिणेची सांजवेळ आयिल्ल्यांक निमणो एकामेकांचो सांगात आनी आधार. नशीबान आसा तो मेरेन….!!
घरा पसून ती थोड्या अंतराचेर आसतनाच गायेचो हांबेवपाचो आवाज तांच्या कानार पडलो. गाय थांबनासतना हांबेताली. केन्नाच अशी हांबेनाशिल्ली गाय आयज इतली किद्याक हांबेता, हें पळोवपा खातीर तीं दोगांय जाणां गोठ्यांत गेलीं. तर आपली नजर तांचे नदरेक लावन गाय आनी पाडुक तांकां एकटक पळोवपाक लागलीं आनी परत थांबनासतना हांबेवपाक लागलीं.
तीं कितें समजुपाचें तें समजलीं. गाय, पाडूक तांच्या नातरां खातीर हांबेतालीं. तांणी भरिल्या दोळ्यांनी गायेक म्हळे, ‘तूं फाटल्या जल्मांतली व्हड गुणाची, कोणतरी शापीत बायल आसा. ह्या जल्मांत तूं गाय म्हणून जल्माक आयली, तुजी सेवा करपाचें म्हाका भाग्य गावलें. म्हाका आनी आतां रडपाक लाव नाका. वग्गी राव. म्हजी नातरां येतलीं परत चवथीक.’
तांणी तशें सांगतकूच गायेन तोंडांतल्यान विचित्रसो आवाज काडलो आनी दोन- तीन फावटी आपलेच भोंवतणी ती घुंवत रावली. परत हांबेवपाक लागली. तिची ती आवतिकाय पळोवन तांचो धीर सुटत चलिल्लो.
गायेचें हामेंवप तांच्या शेजाऱ्यान आयकलें. तो आतांच शेता वेल्यान परत आयिल्लो. गाय सारकी किद्याक हांबेता हें पळोवपाक तो तांगेर आयलो. ‘कितें रे? गाय कित्याक आयज सारकी हांबेता? केन्नाच ती इतली हांबेवंक ना.’ ताचो गळो दाटुन आयिल्लो. तांणे जड आवाजांत शेजार्याक सगलें सांगलें, ‘आरे! म्हज्या नातरांक मरे हिणे सामको जीव लायिल्लो. दिसभर तीं भुरगीं गोठ्यांत येवन गाय- पाडका वांगडा वेळ सारतालीं. आज दनपरा तीं मुंबय वचपाक गेलीं आनी गोठो मसंडी सारको दिसपाक लागला. म्हणून ती गाय आनी पाडूक एकसारकीं हांबेत आसा.’
‘हे! परमेश्वरा, मोनजातीकूय सगलें समजता. तांकां उलोवपाक येना इतलेंच. तुजी लीला अगाध आसा रे!’ अशें म्हणत परत परत भरुन येवपी दोळे तो पुसपाक लागलो!
एकनाथ सामंत
9226219723
खिणाखिणाक ताज्यो घडणुको आनी तुमचे कडेन संबंदीत दरेक खबर मेळयात एका क्लिकाचेर! फेसबूक, ट्विटराचेर आमकां फॉलो करात आनी व्हाट्सएप सबस्क्रायब करपाक विसरूं नाकात.