भांगरभूंय | प्रतिनिधी
गीत रामायण – 12
राघवा, चरण तुजो लागला आयज हांव शापमुक्त जालां….
सली अहिल्येन अशा उतरांनी उपकार मानल्या उपरांत श्रीरामान गौतमाश्रमांत थोडो विसव घेतलो आनी मुनिजनां सयत परत मार्गाक लागलो. जनकाचे मिथिला नगरेंत पावतकूच तांचें व्हड उमेदीन स्वागत केलें. मुनिजना सयत आशिल्ले दोन तरणाटे हे अयोध्यापती दशरथाचे पूत आसात हें समजले उपरांत जनकाच्या आनंदाक सुमार उल्लोना. दशरथाचे हे दोगुय पूत. तुमच्या कडेन आशिल्लें विशाल शिवधनुश्य पळोवपाक आयल्यात अशेंय विश्वामित्रांनी जनक राजाक सांगलें.
हजारांनी राजांच्या दोळ्यां मुखार, पेलवाना वरवीं तें शिवधनुश्य जनकान राजसभेन हाडलें. राम- लक्ष्मणान त्या श्रेश्ठ अश्या धनुश्याक नम्रपणान प्रणाम केलो. श्रीरामान ‘तें’ उखलपाची अनुमती मागली. जनकान ‘अवश्य’ म्हणलें. श्रीरामान तें धनुश्य सहज उबारलें. प्रत्यंच्या लावपाक महाबाहू श्रीराम ते धनुश्य बागोवपाक लागलो, तर वीज कडकडल्या भशेन व्हडलो आवाज जालो, तें धनुश्य म्हदल्यानुच मोडलें. तें अजाबाचे करतुब पळोवन जनकाक धादोसकाय भोगली. आपली मानसकन्या वीर्यशुक्ला सीता त्या महावीराक दिवपाची आस्त जनकान परगटायली. विश्वामित्रांनी ताका मान्यताय दिली.
योग्य वेळार श्रीरामाचें भूमिकन्या सीते कडेन लग्न जालें. आपल्यो भ्रातृकन्या ऊर्मिला, मांडवी आणि श्रृतिकीर्ति हांचेय लग्न जनकराजान लक्ष्मण, भरत, आणि शत्रुघ्न हांचे वांगडा लावन दिलें. वर्णूक येना असो सुवाळो जालो. पयल्या पराक्रमा खातीर राजवाड्यांनसून भायर पडलेल्या राम- लक्ष्मणानी आपल्या नववधुं सयत परत अयोद्धेंत प्रवेश केलो. ते वचून कितलेशेच म्हयने गेलेतरी मिथिलेचे गवय्ये सीता स्वयंवराचींच गीतां परतीं परतीं गायताले…
स्वयंवर जालें सीतेचें
–
जुळ्ळां नाते, मळबाचें आनी धर्तरेचें ।
स्वयंवर जालें सीतेचें ॥धृ॥
श्रीरामान सहज उखल्लो चाप शंकराचो।
जनक राजाचो पूर्ण जालो रे हेत अंतरीचो।
भाग्य सावळें उबें रावलें फुड्यांत कन्येचे ।। 1।।
अबोल सीता पयसून पळेता राम धनुर्धारी।
दोळ्यांची ती एकवटावन निजशक्ती सगळी।
सवकाशीन तें फुल फुल्लें गालार लज्जेचें ।।2।।
दोळे थोडे वयर करून पळोवंक लागली सीता।
वीज पड्लेवरी भयंकर नाद तोच जाता।
श्रीरामान दोन कुडके केले शीव धनुश्याचे ।।3।।
दोळ्यां मुखार काळोखसो आयलो नृप अजाप जाले।
लज्जेन, खोशयेन हांसता सीता प्रसन्न मन जालें।
संचिंत लोचन तृप्त जाले रे क्षणांत जनकाचे ।।4।।
हात जोडटां आनी म्हणटा जनक विश्वामित्राक।
हांवें अर्पिली आयज जानकी त्या दशरथ सुताक।
तृप्त जावन ते मिटले दोळे त्या मैथिलीचे ।।५।।
पित्राज्ञेन ती उठ्ठा हळू ती मंत्रमुग्ध बाला।
अधिर चलता, अधिर त्याय परस हातांतली माला।
लक्ष सौख्य मंदिर आसलें त्या उज्ज्वल चरणीचें ॥6॥
निळ्या निळ्या मळबांत भरली उष:प्रभा लाल।
रामांगान ती भल्ल्या मधुर नृपुर स्वर ताल।
सभामंडपांत मिलन जालें ब्रह्म मायेचे।।7।।
झुकलो थोडो राम जानकी घालता वरमाला।
गगनान त्या देवांनी ताळयांचो गजर मोठो केला।
तांकां आयकुंक आयले ध्वनी ते मंगल बाद्यांचे॥8॥
अंश विष्णुचो राम आनी भुमीकन्या सीता।
गंधर्वाचे सूर लागले गातना जयगीता।
अशें जुळ्ळें हें नाते आकाश धरणीचे ॥9॥
– उदयबुवा फडके (राष्ट्रीय कीर्तनकार)
97642 43377
खिणाखिणाक ताज्यो घडणुको आनी तुमचे कडेन संबंदीत दरेक खबर मेळयात एका क्लिकाचेर! फेसबूक, ट्विटराचेर आमकां फॉलो करात आनी व्हाट्सएप सबस्क्रायब करपाक विसरूं नाकात.
