अभिमानाक उमाळो येत…?

भांगरभूंय | प्रतिनिधी

शाळेंतले भुरगें जशे दरेक गजालींतल्यान अभिमान जागयता तसो लोकप्रतिनिधी, राजकारण्यांच्या काळजांतल्या अभिमानाक उमाळो येत व्हय..?

जुवें- आखाड्या वयलें श्रीसरस्वती हायस्कूल आनी खांडोळेच्या सम्राट क्लबाक वालोर! वालोर ह्या संस्थांक, आस्थापनांक आनी
 वालोर तांतूत वावुरतल्या वा तांका जोडून आशिल्ल्या दरेका ल्हान- व्हड मनशांक. तांचें कवतूक करता तितलें उणेंच….. कारण, तांणी अभिमान बाळगिला… देशप्रेम आनी राष्ट्रभाशेकय आपल्या काळजांत मानाची सुवात तिगोवन दवरल्या. आपले वरींच राष्ट्रभाशेचो मोग, आदर, तरणाट्या आनी फुडले पिळगेंतय तगून उरचो, तातूंतल्यान चोंय वटांनी सुख- समृद्धी पातळावची हो हावेस बाळगून संबंदीत संस्था तळमळीन वावुरतात.
हिंदी आमची राष्ट्रभास, आमचे उदरगतीचें साधन आनी माध्यमूय… कुडीक जशें लुगट गरजेचें तेच परी उदरगतीक भास. जांव ती आवयभास वा राष्ट्रभास. दरेकल्यान तिचो अभिमान बाळगुंकच जाय. केंद्रीय पावंड्यार तिचो खूब वापर जाता. पुणून प्रादेशीक मळार साप्प उणो वापर जाता. देखून आमकां थळाव्या वाठारांत आशिल्ल्या केंद्रीय आस्थापनांनी तिचो वावर करचो म्हूण पावलां कणकणीं फलक कुरवांनी शिटकायतात. पुणून, आमकां ताचें व्हडलेशें पडूंक ना. आमी म्हत्व जाणून घे नासतना आमकां जाय तशे वागतात. आमी बारीक- बारीक गजालीं कडेन नदरआड करून आमचे एके चुकेन, किरकोळ गैर वागणुकेक लागून हेरांक व्हड त्रास भोगपाक निमित्त थारतात, हें आमी विसरतात. नकळटां, अशा बारीक बारीक किरकोळ गजालींनी वर्तमान वेगळे दिकेन, चुकीच्या मार्गाचेर चलत रावता… आमचे जिणें कोणाक तरी उर्बा दिता वा कोणाक तरी चुकिल्ल्या मार्गार चलपाक निमित्त जाता हाची जाणविकायूच आमकां जायना. खऱ्यांनीच, आमी हाचेर केन्ना येवजितले….?
तीन दिसां पयलीं वयर नांव घेतिल्ले शाळेंत हिंदी दिसाचे निमतान राज्य पावंड्यार हिंदी भाशेंतल्यान वक्तृत्व सर्त घडोवन हाडिल्ली. ते सर्तीक उपस्थिती लावपाचें भाग्य म्हाका मेळ्ळें. सर्तीत पांचवी ते सातवी यत्तेच्या भुरग्यां खातीर उलोवपाक… मेरे सपनों का गोवा असो एक विशय आशिल्लो. भुरग्यांनी बरी तयारी केल्ली. मुखार बशिल्ल्या समेस्तांचो भंय धरी नासतना ती धडधडीत, चुणचुणीत उलयतालीं. तांची मेहनत तातूंल्यान जाणवतालें हें वेगळें सांगपाची गरज उरना. भुरग्यांची उलोवपां आयकतां आयकतां एका भुरग्याचीं उतरां काळजाक घश्टून गेलींच, पूण एके तरेचें चेंप घालून गेलीं. ताणें आपणाल्या सपनातलें गोंय आमचे मुखार दवरतना स्पश्ट म्हळें कीं म्हज्या गोंयांत राजकारणीच आसूंक जायना. थळाव्या प्रदेशाची उदरगत करपा खातीर सोपूत घेवपी हे सामान्यांक त्रासांत उडयतात. आमचो सामान्य जर धादोशी उरलो ना जाल्यार गोंय कशें धादोशी, सुख समृद्धींत येतले? आमच्या गोंयांत सगळे लोक बरे भशेन कशे तरेन उरूंक जाय हें सांगतना त्या भुरग्यान जाण्टेल्यांचो शेणिल्लो मानूय वयर काडलो. आनी आतांचे तरणाटे पिळगेक ल्हान तोंडातल्यान मोठो संदेश दिलो.
ताचें उलोवप आयकून जिवाक बरें दिसलें. भुरग्यांच्या तोंडातल्यान नवभारत आनी स्वयंपूर्ण गोंयच्या हिता खातीरचे सुंदर आनी दोळे उकते करपी विचार, तशेंच फुडाराच्या कल्याणा खातीर कांय संदेश मेळ्ळे. तांच्या विचारांचो रवंथ करतना म्हाका स्पश्ट जाणवलें भुरगीं आतां भुरगीं उरूंक नात. तांच्या तोंडांतल्यान भायर सरिल्लीं उतरां हीं शिक्षकांनी बरोवन दिल्ली न्हयच. तीं तांचीच निजाचीं, पोटतिडकेन, काळजांतल्यान उमाळून, खतखतून आयल्यांत अशेंय दिसूंक लागलें. राजकारणी नाकाच गोंयांत ही जी भावना त्या भुरग्यान सगळ्यां मुखार मांडली. कापाझदाद ताची. वालोर ताका स्पश्ट उलयलें देखून. घडये राजकारण्याचें खरें रूप ताका दिसलां जावये. देखून ते पोटतिडकेन उलयलें. राजकारण्यांनी आयकुपाचें तें. खऱ्यांनीच लोकप्रतिनिधी म्हूण वेंचून येतकच, भौसाची उदरगत करतलो म्हणपाचो तो सोपूत घेता ताचो ताका कसो विसर पडटा? दरेक मनशाची खाशेली विचारसरणी आसता. ताच्या विचारांचे फास्केंतलो पक्ष वा लोकप्रतिनिधी वेगळोच आसता. देखूनच आपणाल्या तत्वांक धरून तो निश्ठेन म्हणात वा प्रेमान ताचेर वेगळीच भिस्त दवरून अमुकच उमेदवाराक आपलो कौल दिता. पुणून वेंचून येतकच तो उमेदवार ह्या सामान्याची निश्ठा, पक्षप्रेम, भावनेची कसलीच पर्वा करीनासतना आपलो अभिमान बिनधास्तपणान खुंटयाळ्याक लावन, आपल्या सुवार्था खातीर पक्ष बदल करता. आनी आपूण माकडांचे संस्कृतीचो वारसदार आसा हाचें दर्शन घडयता. हें आतां शाळेंतलो भुरगो पारखूंक लागला. शाळांतल्या भुरग्यां भितर अभिमान, देशप्रेम, राष्ट्रनिश्ठा निर्माण करचे बदला कोटी कोटींनी आपलो सुवार्थ फुगयता ही गजाल शालेय विद्यार्थी पारखूंक लागला. देखूनच राज्याच्या हिता खातीर राजकारणीच नाका म्हणपाचो वेळ ताचेर आयला जांवये.
भुरगीं शाळेंत व्हडा अभिमानान देसाच्या कल्याणा खातीर सदांच विसर नासतना, उतरां चुकय नासतना सकाळचो सोपूत घेतात. लोकप्रतिनिधी फकत निवडून येतकरूच सोपूत घेतात, तोय दुसऱ्याली प्रोमटींग आयकून बोकडेवरी म्यँ म्यँ करीत. भुरगीं व्हड सपनां बाळगितात. आपले विशीं, घर, मनशां, भोंवतणचो समाज, गांव, राज्या आनी देशा विशीं. तांच्या अभिमानाचें आनी सपनांचें कितें? तांचीं सपनां सत्यांत हाडपा खातीर हे लोकप्रतिनिधी तांकां कसले तरेची देख दितात? आपले वागणुकीतल्यान? राजकारण्यांच्या सुवार्थाचो परिणाम भुरग्यांच्या मनार जावन तो वाढीक लागलो जाल्यार? गोंयांत राजकारणीच नाका असो प्रस्न जो एका भुरग्याचे तकलेंत आयला तो सगळ्या शिकपी भुरग्यांच्या तकलेंत आयलो जाल्यार? राजकारणी सदांच भुरग्यांक उद्देशून सांगतात कीं फायच्या भारताचे तुमी आदाराचे खांबे. अभिमान घाणाक दवरिल्ल्या राजकारण्या कडसून अभिमानी भुरग्यांक फायचो भारत पळोवंक मेळत व्हय. शाळेंतले भुरगें जशे दरेक गजालींतल्यान अभिमान जागयता तसो लोकप्रतिनिधी, राजकारण्यांच्या काळजांतल्या अभिमानाक उमाळो येत व्हय..?

उल्हास यशवंत नायक
8010061867