भांगरभूंय | प्रतिनिधी
डिग्री म्हणल्यार शिक्षण न्हय हें हांव सुरवातेकूच स्पश्ट करता. आयज शाळा, संस्था, कॉलेजी जणू ‘ग्रॅज्युएटस’ तयार करपाचे कारखानेच जाल्यात. भारताची शिक्षण वेवस्थेंत सुमार 25 कोटी विद्यार्थी आसपावल्यात. ती संवसारांतली सगल्यांत व्हडली शिक्षण वेवस्थां मदली एक. ही इबाडिल्ली शिक्षण वेवस्था फकत म्हाका आनी तुका लागना तर आमच्या लाखांनी-कोट्यांनी वांगड्यांक पसून लागता.
गणभेस, सुश्रुशा, भाशा, नितळसाण, शिस्त हाची बेस- बरी तपासणी शाळांच्या वर्गांनी जाल्ली पळोवंक मेळटा. पूण, भुरग्यांक विचार करपाक, स्वताचे स्वतंत्र प्रस्न विचारपाक, आवडीचो विशय घेवन ताचेर संक्षिप्त शिक्षण घेवपाक, खेळगड्यांक आपणाल्या खेळांक चड वेळ दिवपाक, अक्षम भुरग्यांची काळजी घेवपाक आनी तांचे स्वभाव वळखुपाक आमचें शिक्षण फाटीं पडटा.
काय वेळार भुरग्यांच्या मनांत विशया भायले प्रस्न निर्माण जातात. खुबशें फावट असल्या अभ्यासक्रमा भायल्या प्रस्नांच्यो जापो शिक्षक दिनात. वर्सांन- वर्स तींच पुस्तकां आसतात. हत्ती, घोडो, गाढव सगल्यांक एकूच परिक्षा घेवन तपासतात. कार्यकुशळताय वाडोवपाक सरकारान ‘व्हॉकेशनल कोर्स’ केल्यात. पूण हातूंत प्रवेश घेवपाक तरणाटे फाटीं- फुडें जातात. आपणाक लोक ‘ग्रॅज्युएट’ इश्टां समोर कमी लेखतले, आपणाक बरो स्टेट्स आशिल्ली नोकरी मेळचीना, असलो भंय मनांत येता. हें सगलें फक्त भंय वाडोवपाची शक्त बाळगिता. सगल्या तरणाट्यांनी एकजूट जावन ह्या विशयाचेर जागृताय घडोवन हाडपाक जाय. ही काळाची व्हड गरज जावन आसा.
आवय-बापूय आमच्या शिक्षणाचेर घे म्हूण पयसो वोततात. तो तांच्या कश्टाचो आनी घामाचो. सगल्यांची अर्थीक परिस्थिती एक सारकी आसना. सगल्यां भितर मध्यम श्रेणीचे लोक आनी गरीब हांकांच चड सोंसचें पडटा. तांचे त्रास हांगा मांडपाक जागो पावचोना. शिक्षणाचे बाबतींत भुरगों गरीब वा पयशेकार घराण्यांतल्यान आयलां हेवूय बी लागता. कित्याक तर जायते फावट अर्थींक कारणाक लागून भुरगो शाळेंत फाटीं पडटा. ताका सगल्यो सुख, सुविधा मेळनात. शेंकड्यांनी वा हजारांनी रुपया दिवन ताका ट्युशन घेवपाक मेळना. गांवगिऱ्या वाठारांतल्या भुरग्यांक तर शारांतल्या भुरग्यां परस चड त्रास पडटात. आयज फुकट शिक्षण दिवपी आमच्यो सरकारी शाळा रिकामी जाल्यात. तांची परिस्थिती दुर्बळ जाल्या. मागीर गरीब भुरग्यांनी खंय आलाशिरो घेवचो, तें म्हाका कळना !
आयची डिग्री रोखडीच नोकरी दिता ही फट अपेक्षा मनांत बाळगून भुरगीं शिकत आसतात. विद्यार्थ्यांच्या आवय- बापायक तांच्या भुरग्यांक शाळेंत घालीं की आपणें गड जिखिल्ल्याचो भास जाता. काय पालकांक शाळा- कॉलेज म्हणल्यार लॉन्ड्री कशी दिसता. पयशे फारीक केले की कांय वर्सांनी आपलो चलो वा चली चकचकीत जावन मेळटली अशें तें समजतात. हो एक खूब मोटो गैरसमज समाजांत पातळ्ळा.
जायते फावट टिव्हीचेर फिल्मी कॉलेजीचें जीवन पळोवन आमी भुलतात. खरें दाखोवपाक गेल्यार कोडू लागतले आनी चड दर्शक मेळचेंनात म्हूण भोवतेक सिनेमांनी मीठ- मसालो लावन दाखयतात, फिल्मांनी हिरो- हिरोयीण नाच करतात, व्यसनां करतात नाजाल्यार मोगांन पडल्यात अशें दाखयतात. विद्यार्थी शिकता, अभ्यास करता हें कोण दाखयनात. फक्त फटीचें विश्व ते उबे करतात आनी फाटलीं 40-50 वर्सां आमी तेंच सत्य मानीत आयल्यात.
आयच्या विद्यार्थ्याक ‘तू कित्याक शिकता?’ म्हूण विचारल्यार ‘म्हाका खबर ना, जॉबा खातीर शिकता’ असल्यो जापो मेळटात, जायते जाण ‘म्हजी इश्ट / इश्टीण शिकता म्हूण हांवूय तेच शिकता’ अशें पसून सांगतात. जिणेंत कितें करीयर करतलो, हें भुरग्यांक आठवे, णववेंत आसतनाच शिकोवपाक जाय. ताचें मार्गदर्शन दिवपाक जाय.
तरणाटे सुमारा भायर शक्त बाळगितांत. ते भायर, हे फावट भारताची युवा संख्या जगांतली सगल्यांत व्हडली जावन आसा. 40% लोक हांगा 13 तें 35 वर्सां भितरलें आसात. अंतरराष्ट्रीय मळार नांव करपाक आनी आपल्या देशाची उदरगत करपाक असली संद सदांच मेळपाना. पूण, हें साध्य करपाक तरणाट्यांची विचारशक्त वाडोवपाक जाय, तांका स्वावलंबी करपाक जाय, जॉबाची तांची वृत्ती सोडोवन तांका विंगड विंगड नव्या मार्गांनी वयर सरपाक शिकोवपाक जाय, अशे घडोवन हाडपाक आमची शिक्षण वेवस्था सज्ज आसा मू?
प्रार्थना बोरकार
प्रेजेन्टेशन काॅन्वेन्ट उच्च माध्यमीक शाळा, मडगांव
खिणाखिणाक ताज्यो घडणुको आनी तुमचे कडेन संबंदीत दरेक खबर मेळयात एका क्लिकाचेर! फेसबूक, ट्विटराचेर आमकां फॉलो करात आनी व्हाट्सएप सबस्क्रायब करपाक विसरूं नाकात.
