महाभारत : म्हजे कल्पनेंतल्यान

भांगरभूंय | प्रतिनिधी

स्त्री पर्व – 11

(कृष्णाचे उलोवप आयकून धृतराष्ट्र साबुदीर आयलो. ताणें आपले वेंगेतल्यान भीमाक सोडलो. तें सरशी भीमाक आपूण मरणाच्या चपक्यांतल्यान सुटिल्यावरीं जालें. धृतराष्ट्रान मागीर अर्जुन, नकुल सहदेव हांकाय आपले वेंगेत घेतले. तेंय बी भियेत भियेत धृतराष्ट्राचे वेंगेत रिगले…. आतां मुखार…)

पांडव मागीर आपले आवयक मेळ्ळे. कुंती सुमार चवदां वर्सा उपरांत आपल्या पुतांक मेळटाली. आपले पांचूय पूत झुजांतल्यान वाटावल्यात हें चिंतून तिच्या दोळ्यांतल्यान दुकां व्हावूंक लागली. ती परत परत तांच्या तकले वयल्यान मायेन हात भोंवडावंक लागली. द्रौपदीक वेंग मारुन कुंतीन तिका समजायली आनी तिचें दुख्ख इल्लें उणें केलें. 

थंय सावन मागीर तीं सगलीं जाणां गांधारीक मेळूंक गेलीं. गांधारी आनी तिच्यो सुनो रडत बशिल्ल्यो. पांडवांनी व्हड नमळायेन गांधारीची क्षमा मागली. द्रौपदी गांधारीक वेंग मारुन व्हडल्यान रडूंक लागली. तेन्ना गांधारीन तिका म्हणलें,  ‘‘द्रौपदी तुजे पांच पूत गेले म्हणून तूं रडटा आनी हांव म्हजे णव्याण्णव पूत मेले म्हणून. म्हज्यो सुनो आपले घोव आतां ह्या संवसारात नात म्हणून रडटात. आमका सगळ्यांक दुख्ख जाला. कोणें कोणाक समजावप हेंच कळना. आतां आमीच आमचें दुख्ख गिळपाक जाय आनी उरिल्ली जीण काडपाक जाय.’’ तितल्यान द्रौपदी रडपाची ल्हवू ल्हवू थांबली. गांधारीचें उलोवप आयकून  पांचूय पांडवांच्या मना वयलें दडपण पयस जालें. ते रातीक पांडव कुंती रावताली त्याच शिबिरांत रावले.

दुसऱ्या दिसा सगले पांडव, धृतराष्ट्र, कृष्ण, दादले, बायलां कुरुक्षेत्रांत आशिल्ल्या तळ्याचे देगेर गेली. तळ्या भोंवतणचो सगलो आवाठ धवीं वस्त्रां नेशिल्या बायलांनी भरून गेलो. चोंब्या चोंब्यांनी बशिल्लीं तीं सगलीं बायलां कपलार हात मारुन मारुन मोठ्या- मोठ्यान रडटालीं. सगलो वाठार त्या रडपाच्या आवाजान गजबजून गेलो. कौरवा वटेंतल्यान सगल्या मेल्ल्यांच्यो निमाण्यो क्रिया युयुत्सून केल्यो. दुसरे सुवातेर धौम्य रुशीन युधिश्टीरा कडल्यान पांडवा वटेंतले जे- जे झुजांत सोंपले त्या सगल्यांचो निमाण्यो क्रिया करून घेतल्यो. धौम्य रुशीन मागीर कुशीकू‌च बशिल्ल्या कुंतीक सगलें कार्य सोंपलें, अशें सांगलें. तेन्ना कुंतीन ताका कर्णाच्योय निमाण्यो क्रिया युधिश्टीरा कडल्यान करून घे अशें सांगलें. 

कुंतीन तशें सांगिना फुडें थंय आशिल्ले सगले जाण कुंतीच्या तोंडा कडेन पळयतू‌च रावले. तेन्ना कुंतीन तांकां कर्ण हो तिचो लग्ना पयलीं जाल्लो चलो, अशें सांगलें. कुंतीन सांगलें तें आयकून सगल्यांक व्हड धपको बसलो. अर्जुनाक आपणें आपल्या व्हडल्या भावाक कसो अधर्म करून मारलो हाची खंत जाली. भीमाक कर्णाचो ताणें कितले फावटी कसो कसो अपमान केलो हाची याद जावन स्वताचीच तिडक आयली. नकुल आनी सहदे‌वाक कशें तांणी झुजा वेळार कर्णाक मारपाक बाण सोडले आनी कशे तांकां मारूंक येताले तरी लेगीत कर्णान तांकां सोडून दिले हें लक्षांत येवन तांची तांकांच लज दिसली. 

युधिश्टीर आपणे सुरवाती सावन कर्णाचो कसो दुस्वास केलो हाचो विचार करूंक लागलो. कर्ण हो आपलो व्हडलो भाव हे आदींच कळिल्लें जाल्यार हें महाभारत झूज जांवचेंच नाशिल्लें आनी अठरा अक्षोहिणी लोक आयज जिवे आसतले आशिल्ले. हस्तिनापूराच्या शिंवासनाचेर बसपाचो पयलो हक कर्णाक आसतलो आशिल्ल‌ो. हे सगले विचार तकलेंत येवन युधिश्टीराक आपले आवयचो भयंकर राग आयलो. येदें व्हडलें सत्य तिणें इतलीं वर्सां लिपोवन दवरून आपल्या पुतांक पाप करूंक लायलें अशें ताणें कुंतीच्या तोंडारूच सांगलें. कृष्णान युधिश्टीराक कसो तरी समजायलो आनी शांत केलो. मागीर दुकांनी भरिल्ल्या दोळ्यांनी युधिश्टीरान कर्णाच्यो निमाण्यो क्रिया केल्यो.

युधिश्टीरान सगल्या मुखार कुंतीक वडीर काडली, पूण ती एक उतर उलयली ना. ताणें केल्लो अपमान तिणें ओग्गी रावून सोंसलो आनी थंय सावन उठून एके कुशीक वचून बसली. तिका एकटीच बशिल्ली पळोवन कृष्ण तिचे कुशीक वचून बसलो. अशें तरेन कुरुक्षेत्रातलें झुजा उपरांतचें करपाचें निम‌ाणें कार्य सोपलें.

मुखार चलता

अनिल नायक

९०४९०७९७८९