भांगरभूंय | प्रतिनिधी
वळेसर
खरेंच हे आयचे आमचे सारके तरणाटे” कितली बरी सुदारिल्ली विचारसरणी घेवन पावली मारतात न्हय रे!? ग्रेट….ग्रेट यार! मानले!
आरे! तांणे नेणटाच्या नेटार बी म्हणिल्लें आसतलें
“हय, तशेंच आसतलें.”
“परेश तितलो वायट न्हय”
इश्ट एकामेकां कडेन उलयताले. इतल्यांत ताच्यां मदल्या एका साईन बॉम्बस्फोट केलो.
आरे! तुमी परेशाची खबर उलयतात मरे? हांव सांगता. कोणाक कांय सारके खबर नाच. आमी सगळे अदमासपंची दावोदर्शी करून सोडटात.
“कोणे खबर सांगिल्ली सारकी खबर आसा?”
“तांणे घडोवन सांगू येता न्हय?”
“हांका कितें अर्थ आसा काय म्हणटा?”
“दोळ्यांनी पळोवप आनी आयकप हाचें मदीं पांच बोटांचो फरक आसता.”
“हांवय तेंच म्हणटा बेठेच परेशाचेर बंगलांट घालचें न्हय.”
सर्वेश, गौरीश, परेंद्र आनी विश्वास खूब वेळ उलयले पूण कांय निष्पन्न जालें ना. फकत सगळ्याक परेशाचो दुबाव आयलो.
“ताच्या चारित्र्याचेर भलते सलते आरोप कोणाक मान्य जाले ना.”
“रवी एकटोच कित्याचें कितें बडबडटालो.” बाकीचे ताच्या उतरांक दुजोरो दिवंक तयार नाशिल्ले. चडच वेळा घासाघीस चालुच उरली आनी निमणें सर्वेशान सगळ्यांची तोंडां बंद केलीं.
“दुसऱ्याचेर चिखोल मारचे आदिं तो आपल्याचेर पडत हाजी मातशी तरी जाणीव आसा तुमकां?”
“आपल्या पांयां कडेन पळयात रे बाबानो.” सर्वेशान तावातावान म्हणटाच सगळे ओगी जाले. अशें कितें घडलां ताका लागून तुमी परेशाक सामकेंच “सेन्टेंन्स” दिवन मेकळे जाल्यात ?” सर्वेशाल्या प्रस्नाक कोणा कडेन जाप नाशिल्ली.
“आयक कांय… पाच- स वर्सां आदीं परेशान खंय चलयेचेर अतिप्रसंग करपाचो यत्न केल्लो. अशी ती चली आतां सांगना. तेन्ना तिणें आपल्या इश्टाक ही खबर सांगिल्ली ताचेर हे ‘भांडवल’ करपाचें यत्न करतात अशें दिसता.
“आरे! पूण त्यो खबरी आतां शो ?”
“परेशाक मेळटा ती… प्रसिद्धी हांच्यां दोळ्यांत वता. म्हणूनच ही सगली नाटकां आसतली.”
“म्हणपी आनी सांगपी रवींद्र.”
“रविन आपणें कितें केलां आनी करता तें विसरलो तर?”
“रवीन अजुनय फाफांरावपणा सोडूंक ना. आपल्या दोळ्यांतले मुसळ दिसना दुसऱ्याल्या दोळ्यांतलें कुसळ सोदता.”
“तकली आसा न्हय तुमची जाग्यार?”
“कितें बरे उद्देग करत. नसत्या कामांत लक्ष घालु नाकात.”
“मोव थंय कोणूय खणटा. सादो बाबडो परेश.”
“कांय जाणांक आपलो सुवार्थ सादपा खातीर नाका नाक ती उस्तवारी करपांत मजा येता.” परेश ! लग्न जालो. भुरगीं जालीं. बायल आनी तो सुसेगाद दिसतात. तुमचे पोटांत कित्याक जाता ? एकाक एक प्रस्न विचारले उपरांत… निमणें रवी सट्कन उलयलो. ‘‘ताच्या कुटुबांतले म्हाका उणांक लेखतात. म्हाका पगार कितलो ! लाखानी जोडटा तरी तांचे उलोवप सदांच दुसऱ्याक हिणसावपाचें!”
‘आरे! ताचे घरची मंडळी तशी जाल्यार तो राग परेशाचेर कित्याक?’
“नसती दुसऱ्याची बदनामी करप. बेठेच आरोप करप. आपल्या सुवार्थाक सोबता तुमकां ?”
परेशाचो घराबो “मध्यमवर्गीय” मान्य. पूण, तुमी ताका समाजांत चार चवगांत ताच्या चारित्र्याचेर चिखोल मारतात तें?”
“तुमचे मदले सामकेच सवळे काय… होवळे?”
“खंयचे खंय पावतात रे तुमी?”
“तुमकां खरी आयची… पिळगी वस्ताद… तरणाटे चले चलयो कोणाक कॅर करीनात तेंच खरें आनी बरें.”
“आता एक सांगात परेशाले… कितें तरी चलतालें… बरें आसा… तुमी फांसांर चडोवंक तयार जाल्यात ताका?”
“तुमीय… सगळे जरी नासले तरी अवचिनपणा केल्यांत आसतली!?”
“सोडून दियात देवा खातीर असल्यो फालतु गजाली.”
“संवसारांत आमच्या सारक्या तरणाट्यानी जायतें बरें करूं येता.”
“सोडून असले धवळे!”
“हे बेकार थवय खंय… तासतात” म्हणटात तसल्या लोकांच्यो खबरी.
अशीच… कांय म्हयन्यांनी परेशाच्या बायलेच्या कानांर कोणे तरी ही गजाल घाली आनी… ती सरळ रविच्या घरा पावली.
“परेश म्हजो घोव… ताच्या विशीं एक उतर आयकून घेवपाची म्हजी इत्सा ना. घोवाक लागून तुमका कसले त्रास जातात तर सांगचे ना तर तुमी चूप रावचें. तुमकां दुसऱ्याचे धुवपाक मडवळ केल्यात. सीते विशीं उलोवन मडवळपणा केल्यांत ती पुरो तुमी. हाचे फुडे खंयचेच दादलो जांव बायलेचे ताशेर मारचें आदीं सांबाळुन. म्हारग पडटलें तुमकां”
“सगळीं कितें धुतल्या तांदळावरी निवळ नासत. पूण अशी वायटी एकामेकाच्या घराक लागचे आदीं सांबाळिल्लें बरें. समाज बदलला विचार बदलल्या आमी फुडें वचपाक जाय. आमचे स्वातंत्र्य आमीच राखून दवरूंक जाय. एकता म्हत्वाची अशें जरी म्हणलें तरी! खरेंच गौरीश आमी एकामेकाक उणाक लेखपाची खंयचीच संद सोडीनात” अनिकेतान म्हणिल्ली उतरां सगळ्यांक पटली.
“खिणां-खिणां, घरा-घरां, दर विशयाचें राजकारण करूंन. मिठ मसालो लावन ना तर बेठेच पोळे वेवस्तीत घालतात.”
“हय, खरें” म्हळें इश्टानी
“दुसऱ्यांचीं धोंगा पोंगा काडपांत खास करून ‘चारित्र्या’ थेंबे शिंपडावन मजा घेतात.”
“सगळें पूर्ण जाणून घेनात. अर्दच सांगिल्लें, आयकल्लें, पळयिल्लें आसता. वास्तविकता कदाचित वेगळीच आसुं येता.”
“सामकें खरें! कुछ तो लोग कहेंगे….लोगोका काम है कहना!” खरेंच, सर्वेशान आपणेंय मान्य केलें.
सादारण, म्हणपाक सामकें सोंपेच न्हय!”
“पूण एक मात सेर्त दुसऱ्याक जो बोट दाखयता ताजी कांय बोटां आपल्यावटेन आसतात हें विसरचें न्हय.” अनिकेतान सरळ सांगलें.
“खरेंच हे आयचे आमचे सारके तरणाटे” कितली बरी सुदारिल्ली विचारसरणी घेवन पावली मारतात न्हय रे!? ग्रेट….ग्रेट यार! मानले!”सगळें इश्ट एकामेकाचे हात धरीत “एकता में बल है” म्हणत गेले.
विजया शेळडेकार
खिणाखिणाक ताज्यो घडणुको आनी तुमचे कडेन संबंदीत दरेक खबर मेळयात एका क्लिकाचेर! फेसबूक, ट्विटराचेर आमकां फॉलो करात आनी व्हाट्सएप सबस्क्रायब करपाक विसरूं नाकात.
