विचारांचे पलतडी वचून केल्ले विचार !

भांगरभूंय | प्रतिनिधी

दुसऱ्याचे विचार पटनात आनी ताचें उलोवप मनाक खाता जाल्यार तें विचार कित्याक पटनात, हाचे विशीं आपले विचार त्या मनशां कडेन बरेपणान उक्तावपाक जाय.

फाटल्या डिसेंबरांत हांवे एके अखील गोंय वक्तृत्व सर्तींत वांटो घेतलो. हे सर्तीचे विशय कठीण अशें न्हय, पूण भोव विचार करपा सारके आशिल्ले. चडशे गोंयच्या चालू प्रकरणांचेर. हांवे ‘जागतिकीकरणाच्या युगांत संस्कृतीक दायज सांबाळपाची गरज’ ह्या विशयाचेर उलोवपाचें थारायलें. दिल्ल्या वेळांत कितलें आनी कशें उलोवं हो म्हाका प्रस्न पडलो. पूण कांय मुद्दे तयार करून, प्रशिक्षकां मुखार ते सादर केले. म्हाका सर्तींत तिसरें इनाम मेळ्ळें. हे सगळें जाले तें बरेंच जालें, पूण मागीर अशें दिसलें की खंय तरी हांव त्या विशयाक न्याय दिवपाक पावलें ना. ह्या विशयाक जोडिल्ल्यो आनीक खूबश्यो गजाली आसात. ह्या लेखा वरवीं त्यो मांडपाचो यत्न करतां.
एक सांगलें जाल्यार, ह्या विशया विशीं उपोवपाक हांव माचयेर गेलें तेन्ना अशें दिसलें की प्रशिक्षक इतलें अणभवी आशिल्ले, तांचे मुखार हांव संस्कृताये विशीं कशें म्हणून उलोवं? पूण जेन्ना तांच्या मदल्या एका प्रशिक्षकान आपले विचार मांडटना आयोजकांक आमकां विद्यार्थ्यांक आमचे पिरायेक सोबता तसले विशय दिवचे, अशें सांगलें तेन्ना मनाक मात्शें सू जालें.
जागतिकीकरणा खातीर खरेंच आमची संस्कृताय शेणत चल्ल्या. आमच्या लेखकांनी आपले नदरेंतल्या पळयिल्ल्या गोंयां विशींच्यो बरयिल्ल्यो कविता आनी लेखां पासत मांडिल्लें आपले विचार आता खंय पळोवंक मेळटात? सोशल मिडिया वरवीं तरणाट्यांची विंगड विंगड संस्कृतायां कडेन वळख जाता, तांकां त्यो आपणावंच्यो कश्यो दिसतात. पूण ह्या बोवाळान तांकां तांचे मांयभुंयेचे संस्कृतायेचो विसर पडटा. खूब वर्सां सावन चलत आयिल्लो वेपार, परंपरा ना नपश्चात जावपाक लागल्या. घरांत कसलें पोरणें दावल, वाण दिसलें जाल्यार ‘प्राचीन वस्त’ अशें म्हणून सगलेच अजाप करतात. पूण हें सगलें आमच्या गोंयचेंच दायज न्हय? जागतिकीकरणा पासत आमी ह्या दायजा विशीं विसरून गेल्यात. फुडले पिळगेक गोंयकारां कडेन, गोंयांत अशें दायज आशिल्लें म्हणपाचें लेगीत खबर आसतलें जाल्यार सांगू येना!
विशयाच्या भायर वचून खरें पळोवपाक गेले जाल्यार जागतिकीकरणाचो फक्त संस्कृतायेचेरूच न्हय तर तरणाटे पिळगेच्या वागण्याचेरुय भोव परिणाम जाला. आतांची तरणाटी पिळगी तर व्हडल्यां कडेन कशें वागचें हाचे कडेन लक्षूच दिना. ती पालक – शिक्षकां मुखार उलयतना फाटी फुडें लेगीत चिंतिना. एके वाटेन हें बरेंच आसा की भुरग्यांचो आत्मविश्वास, चौकस बुद्द वाडटा, पूण कितें उलयता तें सारकें नितळ विचार बाळगून उलोवपाक नाका? कशें वागप, उलोवप हाची जापसालदारकी बाळगुपाची आसता हें तरणाटी पिळगी विसरून गेल्या. प्रत्येक गजालीचे वेगळे अर्थ काडपाची फाट ती कशीच सोडिना. अशे विचारपद्धतीक लागून सरळपणान केल्लें काम लेगीत चूक थारता. कोणा कडेन उलोवं, नाका उलोवं हाचेर हजार फावटी चिंतचें पडटा. कोण केन्ना घात करीत हाचो लेगीत नेम नासता.
व्हडल्यांचे कार्यावळींत, नाटकांनी पळयिल्लो घातकी आपल्या ह्या ल्हान पिरायेच्या इश्टां मजगतींच दिसपाक लागला. आपूण केल्लें बरें हें खरेंच बरें काय वायट हाचेर विचार करचो पडटा. केन्ना- केन्ना हांव आपूण जावन हे हळशिकेंत पावल दवरता आनी म्हाकाच कळना. पूण म्हजे पालक आनी शिक्षक म्हाका तेन्नाच सारखी दिका दाखयतात. आताचे पालक तर शाळांनी घडटा त्या प्रकरणाक लागून आपल्या भुरग्यांच्या सुरक्षेचो खूब हुस्को करतात. म्हाका म्हज्या चल्याक वा चलयेक शाळेंत धाडपाकूच भंय दिसता अशेंय कांय पालक म्हणटात. पूण प्रत्येक पालकान असो हुस्को करचे परस आपल्या भुरग्यांक बरें वा वायट हांचे वांगडा कशें वागप हें शिकयल्यार? शेवटाक भुरगीं पालकांनी दिल्लें संस्कारूच आपणायतात न्हय?
दुसरी गजाल म्हणल्यार आतांचे पिळगेचो भावनीक भागफळ खूब अशक्त जाला. कोणें स्वता भितर एक- दोन सुधारणा कर म्हणलें जाल्यार तो सुधार स्वता भितर कसो हाडचो हाचेर चिंतन करच्या परस ‘हो आपणाक अशें म्हणपी कोण?’ अशें चिंतून रागार जातात वा ‘हांवे अशें कितें म्हणून केलें’ अशें चिंतून रडूंक लागतात. पूण, दुसऱ्याचेर भावनांचो हल्लो करचे परस फुडलो मनीस सारको उलयता वा ना हें स्वताक विचारपाक जाय. दुसऱ्याचे विचार पटनात आनी ताचें उलोवप मनाक खाता जाल्यार तें विचार कित्याक पटनात, हाचे विशीं आपले विचार त्या मनशां कडेन बरेपणान उक्तावपाक जाय.
तरणाटी पिळगी जागतिकीकरणाक बळी पडल्या, अशें म्हणप चुकीचें जावचें ना. कोणें हाचेर आवाज काडलो वा चडयलो जाल्यार ताका ‘ओल्ड स्कूल’ म्हणटात. हांव हेच पिळगेचें जावन आसा, ह्या चिखलांत हांवूय स्वताक म्हेळें करून घेतलें ह्या तणावा बगर एक दीस वचना. खरें म्हणल्यार हें सगळें जाता वा जाल्ल्याचो मनाक खूब त्रास जाता, पूण घडये व्हडलें जावप अशेंच आसता अशें चित्र मनांत पितारून हांव मुखार वता.

प्रियांका पोरोब
यत्ता णववी, आमोणकार विद्या मंदीर, म्हापशें