भांगरभूंय | प्रतिनिधी
अभयाक दीपेशाचो हुस्को खबर आशिल्लो. घरा कडेन बापायच्यो कोदिको आनी एकंदर घरच्या वातावरणांत तो सामको विटिल्लो. बापूय चडच स्ट्रीक्ट. व्हडलो हिटलर म्हणल्यार जाता.
वळेसर
तुका आनी कितें जातलें? अभयान दीपेशाक म्हणलें.
“आरे ! अशें कितें म्हणटा रे ?” कोणाक कितेंय जावं येता.
“तूं सामको हट्टो कट्टो म्हूण म्हणलें.”
“आजकाल कोणाचेंच कांय सांगपाचें ना. नो गॅरेंन्टी.”
“आमी जंक फूड खातात न्हय रे.” स्वप्नील उलयलो.
“चिकनां, बिर्याणीं, नुडल्स, चायनीज फूड.” प्रवीणान म्हणलें
“म्हाका भायलें जेवण आवडना. पूण येतकच तुमचे सांगातान खावचेंच पडटा.”
“आतां केन्ना चलो परत दुबय?”
“सगळें इल्लें इल्लें जाग्यार घालें. घर, भयणींचे लग्न, मम्माचें ऑपरेशन. त्रास जाले पयशाचें. पूण पयशांक लागून घेतिल्ले कश्ट फळादीक जाले.” दिपेश खोशी जावन उलयतालो.
“आतां तुजें लग्न केन्ना?”
“रावात रे, मातशे लग्नाचें रीण फारीक जालें म्हणटकच हांव मेकळो.” दिपेश हांसत उलयलो.
बरें बाबा. आतां एक सांगतां चड तेंप काडु नाका रे ! रीण कशेंय फारीक जातलें”
हें पळय घरांत आनी दुसरो कोण जोडकार ना. मागीर तीन– चार वर्सां भितर रीण मेकळें जातले रे. उपरान्त लग्न जातलो.’’
“हें पळय आमकां तुजे म्हणणें मान्य. पूण वय म्हूण आसा रे.”
“त्या- त्या वयार तें- तें आई म्हणटा म्हूण सांगता. राग धर नाका.
“कांय घराबे पळयल्यात आमी.”
“बावीस ते चौवीस वर्सांचेर लग्न करतात. म्हजो एक गुजराती आनी दोन राजस्थानी इश्ट लग्न जावन सात-आठ वर्सा जालीं रे.”
“हें खरेंच वेवस्थित म्हणटा मम्मा. “लग्न लावचे आदिंच ताका पयशांच्या गल्ल्यार बसयलो. वेव्हार सांबाळटा… अर्दे शिकपूय जालें. लग्न जावन मेकळो.”
“तें बरें आसा तुमी जाणांत चैतन्याक हार्ट ऍटेक आयलो. हॉस्पिटलांत व्हेलो. बांबोळी व्हरता म्हणटासर वाटेरच गेलो.”
“वय कितलें जाणां मरे?”
“छत्तीस वर्सां. भावाच्या लग्नाक आशिल्लो. लग्न जावन चार- पांच दिसांनी वचपाचो. सोंपलो.”
“मर्णाच्यो खबरो नाका म्हणू नाकात. तें सत आसा.”
“योग्य वेळार योग्य तो निर्णय घेतल्यार फुडलें जिवीत बरें वता.”
चैतन्याचो बापूय शिकिल्लो. आवय ना ताका. पूण पळया बापायक त्रासांत वडोवन गेलो.
“घरच्याचो नेट व्हडलो. लग्न अशें करतलों…. तशें करतलों. सांगात, पयशांचो धुंवोर करपाची गरज आसता ?”
“ना रे बाबा खरें तुजें. पट्टा म्हाका पूण हांचो इगो मार खाता.”
“कितल्या चलयाच्यो सोयरीको आयल्यो. हें अशें… ताजें नाक मोटे, तें चडच काळें, ती बरकय, कोण भेंडो… करीत रावला.”
“निमणें हो कुसको बटाट जालो.”
“तो करीनाशिल्लो तशें. घरचीं… व्हडली भयण आनी भाव.” बापायक ती खंय मेजतात ?”
“चैतन्य लग्न ना काय ना सरळ पावलो वयर.”
“खरेंच हांवें अशे तरणाटे फट्कन वतात तें आयकून म्हज्या भयणीं, भावाच्या इश्टाक बेगीन लग्न जाल्यार बरें म्हणपाची शिटकावणी दिल्या”
“कांय जाण म्हणटात कोविडाक लागून तशें जाता आसतलें.”
“कोणाक खबर कित्याक जाता?”
“पूण हें मात सेर्त आमी आमच्या आरोग्या कडेन सारकें लक्ष दिनात.
हय खरें तुजें बरोबर. मातशें कितेंय जाल्यार कांय न्हय रे. भिता काय कितें सामको !”
“अशें आमी टाळाटाळ करतात. ज्याका एव्हाँड, निगलॅक्ट करप म्हणटात.
“तुका एक सांगू? चैतन्याचेंच पळय वेळावेळार खावपी, व्यायामूय करपी तरी….”
“हें पळय आमकां मॅडिकल काय कळना. पूण आपल्याक कितेंय जाता जाल्यार सरळ सरळ दोतोराक दाखोवप म्हत्वाचें”
“आज नवीं नवीं वखदां.. टॅकनाँलाँजी.. इतलें सुदारलां हें जाणां जावन ‘तरणाटो’ फटकन गेलो फुलतें फूल ! एक दिवो पेटचे आदिंच पालवलो आयकून मन भरूंन येता रे.”
“तूं बेठोच इमोशनल जावं नाका. आमकांय करूं नाका.”
“Lets B positive Always”
“सारकें, जागृताय करूंया, काॅलेजीच्या आमच्या इश्ट इश्टींणीकूय जंक फूड हांगा थंय मेळत थंय खावप, प्लास्टीकाच्या बाटल्यांनी उदक पिवप, बंदच करपाक जाय रे.”
“खरेंच रे तुजे, भुरगेपणांतल्यान प्लास्टीकाच्या बाटल्यांनी उदक पितात. प्लास्टीक.. फ्रीजांतूय.”
“म्हणूनच बी न्हय मरे ? हालीं हालीं चाळीशींतलेच वतात… खरें न्हय ?”
“म्हणूनच म्हणटा रे दुबयकाराक बेगीन काजार जा.’’ सगळे इश्ट फकांणां करता करतां हांसले.
“जाता रे बाबानो जाता. स म्हयन्या भितर. लग्न कोणय बरी चली पळयात.”
इश्टाची फकाणां मारली खरीं, पूण अभय मात्सो सीरीयस जाल्लो दिसलो. अभयाक दीपेशाचो हुस्को खबर आशिल्लो. घरा कडेन बापायच्यो कोदिको आनी एकंदर घरच्या वातावरणांत तो सामको विटिल्लो. बापूय चडच स्ट्रीक्ट. व्हडलो हिटलर म्हणल्यार जाता. सादो भावार्थी दीपेशाचें कितें चलतलें ? दीपेशाक मायल्ड ऍटेक येवन गेल्लो. कोणे ताजी हिस्ट्री काडली कोणे… बापायची हिस्ट्री सांगली. बापायक दोन अँटॅक येवन गेल्यात. गुळ्यो, वखदां खायत आसा. म्हणूनच अभयान ताका वाट दाखोवपाचें चिंतलें.
फकणां मारूं मारून दीपेश घरा गेलो… आनी अभयान भोवच जापसालदारकेन म्हणलें. ‘आमी दीपेशाक बऱ्या दोतोराक दाखोवया. सगळें वेवस्तीत आसा तर, हें पळयात ताची सोयरीक जुळोवया.’
अभय खरेंच बरो मुखेली आशिल्लो. मार्गदर्शक. इश्टाच्या आदारान अभयान दीपेशाचें फूल चॅकअप केलें “A” क्लियर ची वाट पळयताले.
इश्ट आसचे तर अशें. सगल्यांनी आपापल्या वळखीच्या, सोयऱ्याक सांगून दीपेशा खातीर चली पळयली. कितल्योशोच चलयो न्हय…
“तुका पसंत आसल्यार सांग.” अभयाच्या उतराक दीपेशान हय म्हणलें. ते चलये कडेन उलोवप जालें सगळ्यांक सांगून व्हडल्या दबाज्यान न्हय सादे लग्न जावपाचे थारायलां.
दीपेशाच्या तोंणार हांसो फुलोवपी अभयाक सगळ्यांनी खरो इश्ट मानला. तीन- चार म्हयन्यांनी दीपेश परत येतकच लग्न जातलो. कोणे तरी फुडाकार घेंवक जाय… फुडल्यो गजाली आपसूक जूळून येतात.
आयचो निर्णय आज… फाल्यां.. न्हय.
– विजया नवीन शेळडेकार
खिणाखिणाक ताज्यो घडणुको आनी तुमचे कडेन संबंदीत दरेक खबर मेळयात एका क्लिकाचेर! फेसबूक, ट्विटराचेर आमकां फॉलो करात आनी व्हाट्सएप सबस्क्रायब करपाक विसरूं नाकात.
