बऱ्या बियांचीं बरीं फळां
भांगरभूंय | प्रतिनिधी
जिणेंत जेन्ना अकस्मात कसलेंय संकश्ट येता तेन्ना जो मनीस थीर आसता तो चळना, ढळना. कारण ताका जिणेची स्पश्टता आसता. जो मौजमजा, फोल्गां मारीत आसता ताका भिरांत दिसता.
दु कानांच दुकानां आशिल्लीं एके पायणींत. एकलो सज्जन
पासय मारतालो. बरो मनीस. ताका एक दुकान दिसलें.
दुकानाचेर पाटी आशिल्ली – देवाचें दुकान.
कुशीक सावन खूब शिकिल्ले मनीस वताले. लेखक, विद्वान, बुदवंत, पंडीत आनी बाकीचे. देवाच्या दुकानांत वतल्यांची ते गरजे भायर धजा उडयताले. पूण देवाच्या दुकानांत वचप्यांच्या विश्वांत त्या चिलवणांच्या अस्तित्वाक काडयेची सुवात नाशिल्ली. वालोर नाशिल्लो.
शेजारच्या मॉलांत कथीत शाण्या लोकांचो घोळको वतालो. बायलां- दादले मोटो ग्रूप. वरांची वरां. आड्ड्यो, हुयेली, मोट्यामोट्यान बोवाळ.
हो सज्जन पाटी वाचून देवाच्या दुकानांत वतना ह्या स्वताक विचारवंत समजतल्या टणटणमाऱ्यांनी ताचीं फकांडां केलीं. ताची कडेन येदी व्हडली पक्वता आशिल्ली, की हांचो कर्कश, बेसूर, बेताल आवाज ताका आयकूंक आयलोच ना.
सज्जन भितर गेलो. खूब सुंदर वस्तू थंय विकपाक दवरिल्ल्यो. भव्य, दिव्य. ‘खोशी’. ‘निर्भयता’, ‘समाधान’, ‘आनंद’. ‘तृप्ती’. तीं लेबलां पळोवन तो सुखावलो. मोल कितलें तें लेबल लावंक ना तुमी? सज्जनान नमळायेन थंयसरल्या भुरग्याक विचारलें.
ह्यो सगळ्यो वस्तू फुकट. भुरग्यान सांगलें.
सज्जन अजापलो. कितल्यो व्हरूंक मेळटा वांगडा? कितल्योय. ताणें सांगलें. सज्जन गडबडलो. बुचकळ्यांत पडलो.
मुखार गेलो. आनीक सुंदर वस्तू. ‘स्पश्टता’, ‘करुणा’, ‘प्रेम’, ‘दया’, ‘भाव’, ‘भक्ती’, ‘समजिकाय’. सज्जन सामको खोश्शी जालो. ताणें आयुश्यांत असल्यो वस्तू पळोवंक नाशिल्ल्यो.
त्या सेल्समनाक ताणें सांगलें, दरेकाचे सोळा सोळा नग बांदून हाड. इतल्यान तो विक्रेतो भुरगो आयलो.
घे. ताणें इल्लीशी डबी सज्जनाच्या हातार दवरली.
- आरे सायबा, हांवें ह्या त्या दरेका वस्तूचे सोळा सोळा नग बांदपाक सांगिल्लें. हे कितें ?
- सर, आमी हांगा वस्तू विकनात. बियो विकतात. तुमी रोवन, मशागत लागवड करून तांचीं रानां करूंक शकतात.
- भायल्या लोकांनी, आमची मस्करी करपी टणटणमाऱ्यांनी दुस्वास, राग, मद, मोह हांच्यो बियो रोयिल्ल्यो तर ?
ना सायबा. तांच्यो बियो रोवच्यो पडचनात…
- म्हणजे?
- सायबा, तें विखाळ रान आपशींच मातत वता. कांयच करचें पडना. तुवें ह्यो ज्यो बियो घेतल्यात, तांचें पोरसूं उबारपा खातीर यत्न करचे पडटात.
कितलेशेच सज्जन त्या देवाच्या दुकानांतल्यान त्यो डबयो घेवन गेले. तांणी त्यो बियो रोयल्यो. तांची लागवड केली. कल्पने भायर रानां वाडलीं. आनंदाचीं, खोशयेचीं, शांतीचीं, समाधानाचीं, भक्तीभावरसाचीं. भुमितीय श्रेणीन गुणाकार जाल्ले भशेन तीं वाडत गेलीं. सुगंधीत रानां, वासाळ झाडां, चंदनाक फाटीं उडोवपी, अमृतरसाचीं फळां. सुखासमाधानाचीं, स्फटिका सारके स्पश्टतेचीं. जिणेचे मोखी वटेन दिशा दाखोवपी.
जिणेंत जेन्ना अकस्मात कसलेंय संकश्ट येता तेन्ना जो मनीस थीर आसता तो चळना, ढळना. कारण ताका जिणेची स्पश्टता आसता. जो मौजमजा, फोल्गां मारीत आसता ताका भिरांत दिसता. तो काचाबूल जाता. बुध्दी, तकली तेन्ना कामाक येना. गात्रां गळसणटात. नोटींचे कवळे होच आदार समजुपी बेतेकाब जातात. अशीं जायतीं वादळां मनीस वैयक्तीक पांवड्यार आनी मनीसकुळी सामुहीक पांवड्यार पळेता. कोविड हें तातूंतलेंच. गिऱ्या वेल्या मनशाक अनाकलनीय पांवड्यार हालोवन सोडपी.
मळबांतलें विमान आनी रस्त्यार धांवपी गाडी हातूंत फरक आसता. गाडयेचें नियंत्रण गेलें जाल्यार ती झाडार मारूं येता. खांब्यार धपको दिवं येता. विभाजकाचेर घॉ करून घालून उबी करूं येता. विमानाचें कितें गा? मळबांत जर दोनूय इंजिनां फेल गेलीं जाल्यार ? कितलो पिठो, खंयचो पिठो, खंय गेलो कांयच कळना. पिठोच जाता गडप. गायब. अती मस्ती करपी मनशांचे जिणेचें विमान अशेंच जीपीएस नाशिल्लेवरी कोसळटा.
सज्जनांकूय दुख्खाचो धग लागता. पूण ते शांत रावन, चित्तवृत्ती थीर दवरून वादळांक तोंड दितात. ते आबोलार, आबूज जायनात. कारण तांच्यांतलें निर्भयतेचें पोरसूं राना येदें जाल्लें आसता. स्पश्टतेचें पोरसूं, समजिकायेचें पोरसूं हांकां गडगंज तरतरो आनी फुलारो आयिल्लो, खऱ्या अर्थान ते आंतरीक सुखांत नंदत आसतात.
बोध घेवपा सारकी गजाल ही. पयलीं कांय कळना गा. रगताची, पिसायपणाची, पयशांची, आंगांतल्या कथीत गुणांची हूनसाण खुबूच जाली काय तकलेक मारता. आपूण कितें उलयता, कितें करतां हाचें भान ते घुंवळेंत आसना. विमान कोसळटा तेन्ना धुंवर जाता.
संतकवी जलालुद्दीन रुमी हाचीं कांय पुस्तकां म्हळ्यार विचारांच्यो बियो. दिसाक एक बी रोवची. तांचे जातात रोंपुले. सुंदर. रुमीचें काव्य पळेयात.
अज्ञान ही देवाची बंदखण
जाणा जावप ही देवाची पालास.
केदें काव्य हें. अज्ञान हें तें भोगतल्याक वायटूच. त्राशिकूच. असले लोक बाकिच्यांकूय पिडटात. जे खरें ज्ञान मेळयतात, ज्ञानाच्यो बियो रोवन ताचें व्हडलें पोरसूं करतात, ते परम आनंदाच्या पालासींत खरें फोल्ग मारतात.
फिक्र सब फाका करे, बन गया फकीर.
एका संतान असल्या आनंदाची रूच घेतना सांगलें, सगळी चिंता, फिकीर सोडली तेन्ना जालों फकीर. फकीर हें फिकीर ह्या उतरा वयल्यान आयलां अशें हिंदी पुस्तकांनी सांगलां. फकीर म्हळ्यार फक्त संन्यासी न्हय. जाणें त्यो परमात्म शक्तीच्यो बियो वेवस्थीत रोयल्यो, पोरसूं वसयलें, फुलयलें आनी जो बंधपाशांच्यो सगळ्यो सरपळ्यो सोडून मुक्त जालो, फिकीर सोडली, समाधानांत उफेत रावलो तो फकीर !
परमात्म शक्ती म्हळ्यार एक वर्तुळ, जाचो मध्यबिंदू सगळ्याक भरला आनी जाच्या परिघाचो थावूच लागना. अनंत. अशें स्वामी विवेकानंदान म्हळां. कितलो सुंदर विचार हो. गणिताचे म्हळ्यार भुमितीचे चौकटेंत विवेकानंदान हांगासर त्या परम शक्तीच्या अस्तित्वाची कविता मांडल्या.
आवयच्या कुसव्यांत एका तेंपार जिवाची घडण सुरू जाल्ली तेन्ना सांसवा परस ल्हान म्हळ्यार अणुयेदो आशिल्लो हो जीव रोखडोच टट्टटूंक लागता. हांवूच तो सगळें करपी हो कर्तेपणाचो अभिमान आनी मद ताका मारता. ते परम शक्तीचो थाव तकलेच्या मापट्याक लागतलो? थाव लागपाचो विशयूच न्हय तो. काळजान अणभवपाचो प्रांत तो. बियो रोवन. बऱ्यो आनी योग्य!
- मुकेश थळी
- फोंडें
खिणाखिणाक ताज्यो घडणुको आनी तुमचे कडेन संबंदीत दरेक खबर मेळयात एका क्लिकाचेर! फेसबूक, ट्विटराचेर आमकां फॉलो करात आनी व्हाट्सएप सबस्क्रायब करपाक विसरूं नाकात.
