भांगरभूंय | प्रतिनिधी
“तुमच्या ग्रुपांतलें न्हय म्हूण तांचें नांव वाट लावप. ही खंयची कुशळटाय?” उपेंद्राच्या प्रस्नाक नरेंद्रा कडेन जाप नाशिल्ली. नारायणीक मात हांची पर्वा नाशिल्ली.
त्या दिसा नारायणीक आपयलें कोणे?
“कित्याक कितें जालें?”
“येदे व्हडले पार्टेक मिठाचो खडो वडयलो न्हय ताणें.”
कितें, ओगी राव. बेठेच कोणाचेंय नांव घेव नाका.
नारू. तशें न्हय. तोंणान फटकळ मान्य.
“कवनां करपी म्हळ्यार तुका वायट दिसतले.”
“आरे! पाडेपणां. फकत दुसऱ्याची वाट लावपाची कामां.”
“म्हळ्यार? उजो लावपाची कामां. नसती जीं सुशिक्षीत करीत अशी कोणाची अपेक्षा मनांत लेगीत नासता.
“आरे! तो संतोष रे? ताजेर विश्वास दवरपाचो ना.” नारायणीन प्रणवाच्या तोंडांतलीं उतरां संतोषा मेरेन रोखडींच पावयलीं. असल्या सभावाक वखद नासलें तरी कांय जाणांक खरें, फट कळपाक खूब वेळ लागता.
“तूं जाचेर ताशेर मारता त्या- त्या लोकांक आपलें करून तांचे नदरेंतल्यान तुजे कडेन सबंद तोडपा सारकेंच वागता नारायणी.
नितिशाचें लग्न थारलें. कोणेतरी नारायणीच्या कानांर घालें.
“म्हजी सदांच फकणां मारपी. मोरी, शिल्ली, वेल्ली म्हूण म्हजी लज काडपी. चवगांत म्हजो अपमान करपी. पळोवया तुजी बायल खंयची अप्सरा हाडली ती.” नारायणीची तकली उसळ्ळी.
“तुजी भयण धा बांयचें उदक पिवपी आनी तूं कितें आपल्याक संतीण म्हणटा?” चवगां मुखार अशी दुसऱ्याची धींड काडप आनी हेरांनी कू..कूं.. खी…खी.. करून फाटल्यान हासप. नारायणीची सदांच टिंगल करप.
आवय- बापूय भुरगेपणांत भायर पडलो आनी नारायणीक मावशेन ल्हानाचें व्हड केलें. कोणाचें… कोणाचें सांगता… सांगता कांय जाणांनी फकांडांर व्हेलें. आज तेंच ताचे सवकळीचें जालां, स्वताचो दोश ताका कळना अशी कांय जाणांनी वावडी उडयल्या. समाजांतल्या, कुटुंबातल्या कांय लोकांनी ताचें बावलें करून वडयलां “पपेट” शें ताका नाचयतात.
म्होवांळ उतरांत नारायणी फसता आनी हें कांय पाडे वृतीचे ताचेंच टिंव टिंवें वाजयतात.
“सामकें बाबत रे.”
“स्वताक व्हडलें म्हणटां.
“सांबाळुन रे बाबा” नरेंद्रान उपेंद्राक सांगलें.
“म्हळ्यार तूंय तुजी वृती दाखयता?” उपेंद्रान सरळ विचारलें. नारायणी जावं कोणय जावं तूं. सतत दुसऱ्याचे दुर्गुण दाखोवपांत मजा येवप हाका कुपमडुंक वृती म्हणटात. कळ्ळें ? उपेंद्रान नरेंद्राक सांगलें.
“आतांच तूं म्हणटालो तें खूब शिकपी.”
“अभ्यासु वृत्ती ही तोखणायेची गजाल. कळटा तुका?”
नारायणी विशीं जावं कोणाच्याच विशीं धा गुण आसल्यार ते कित्याक सांगीनात? उपेंद्राचो प्रस्न.
“तशें न्हय तुका काय म्हणूना.”
“आरे! दुसऱ्याचें फाटल्यान धुंवपी मडवळ आयच्या समाजातलो! कोण तोंडार कोण फाटल्यान ! कीड शी लायतात. बऱ्या मनशाची जिवीतां. मातये भरवण करपाचे हक्क तुमकां कोणे दिल्यात ?”
“तुमच्या ग्रुपांतलें न्हय म्हूण तांचें नांव वाट लावप. ही खंयची कुशळटाय?” उपेंद्राच्या प्रस्नाक नरेंद्रा कडेन जाप नाशिल्ली. नारायणीक मात हांची पर्वा नाशिल्ली.
“आपणें कितें करचें? कशें वागचें ? कितें उलोवचें हाचे पाठ तुमी शिकोवं नाकात.”
‘नारायणीचें लग्न थारलें. सगल्यांक सांगुनुय मेकळें.’
“हांव जाणां, ह्या असल्या लोकांक वळखतां.” दुसऱ्याक उणाक लेखपाची एक संद सोडीनात.”
हय खरेंच ? नारायणीन देवेंद्राक म्हणलें.
“फकत शिकल्ले म्हणटात, पूण वागतात सामके फटींगपणान. बाबत कुळांकशी.’’
“म्हाका कळना बरें विचार म्हळ्यार हेच?”
“स्वतंत्रताय मेळयली ती कितें फकत एकामेकांची कुतां काडपाक? फकत दुसऱ्याक उणाक लेखपाक?”
“ग्रुप करून वांटे घालून एकामेकाची दुस्मानकाय वाडोवन झुजां लावपाक?”
“खरेंच देवेंद्र, खरें म्हणल्यार ह्या लोकांची काकूळट दिसता.”
“बरें कांय ना हांचे कडेन, बरें समाजांत करपाचो ध्यासूय ना.
“हांकां कितें उपाय आसा?”
हय तर आसाच प्रोब्लेम म्हणटा ताका सोलुशन आसताच.
“हांचे कडेन दुर्लक्ष करप आनी हतया भशेन फुडें वचत रावप.”
ल्हान विचार दुसऱ्याची कुतांच काडपी लोकांकडेन आड नदर करप.
“आमीय तशेंच करूया.”
“हय. ह्या कानांन आयकप त्या कानांन भायर वडोवप हेंच व्हडलें शाणेपण.”
“आमची फुडली तयारी करूंया.”
“आमचो समाज, सगळ्यांक वयर काडप्याक सहकार करूंया” म्हणत दोगांय घरच्या वाटेक लागलीं.
एका अनाथ भुरग्यांक शिकप, ल्हानांचे व्हड करून स्वताच्या पांयांर उबे केल्ले मावशेचे उपकार मानुया. अशी बरी मनशां आसात. चौकस बुद्धीन पयस नदर दवरून पावली मारतात देखून हो समाज मुखार पावता. लग्ना उपरान्त दोगांयनी नोकरी करता करता आपले मावशेक सांबाळपाचें वचन दिलें.
फकांडां मारपी, नारायणीच्यो बकच्छायो करपी लोकय लग्नाक आयिल्ले. पूण आतां तांची तोंजां शिविल्लीं. खंयच्या तोंडांत उलयतले आनी कितें म्हूण. नारायणीचें लग्न म्हळ्यार पोल्यार सणसणीत थापटच पडिल्लें तांच्या.
विजया नवीन शेळडेकार
खिणाखिणाक ताज्यो घडणुको आनी तुमचे कडेन संबंदीत दरेक खबर मेळयात एका क्लिकाचेर! फेसबूक, ट्विटराचेर आमकां फॉलो करात आनी व्हाट्सएप सबस्क्रायब करपाक विसरूं नाकात.
