काणी काणी कोतवा – 45

भांगरभूंय | प्रतिनिधी

देव आनी वायट राज्य

एक बरेंच व्हड राज्य आसता. एकदां त्या राज्यांत बरोच बोवाळ चालू जाता. हें राज्य आदीं अशें नासता. आदीं ह्या राज्याची शांत आनी समजुती लोकांचें राज्य म्हणून वळख आसता. मात मदींच ह्या राज्याक कितें जाता हें कोणाकूच कळना. अचकीत ह्या राज्यांतले लोक एकामेका कडेन वायट वागपाक लागतात. एकामेकांचो दुस्वास करपाक लागतात. एकामेका कडेन झगडपाक लागतात. लोक आदले वरीं एकामेकाचेर विस्वास दवरून वावुरनात. करता करता ह्या राज्याची सामकीच वायट परिस्थिती जावपाक लागता. राज्यांत चोर वाडटात. राज्यांतल्या लोकांची परिस्थिती पळोवन चोरांचेंय आयतेंच फावता. ते भियेनासतना चोरयो करपाक लागतात. मात हाचे कडेन कोणाचेंच लक्ष नासता.

ह्या राज्याचो राजाय प्रजे सारकोच निश्काळजी जाल्लो आसता. ताचें कोणाच कडेन लक्ष नासता. ताचे प्रजेंत जें कितें चलिल्लें आसता तें सगळें ताच्या मुखार आसता. मात राजा ह्या सगळ्या कडेन आडनदर करता.
ह्या राज्याचे जाल्ले हाल सर्गांतल्यान त्या राज्याचो राखणदार म्हळ्यार देव पळयता. देवाक हें सगळें पळोवन खूब वायट दिसता. मागीर देव ह्या सगळ्यांक धडो शिकोवपाचें थारायता. देव रान मुखेलीचें रूप घेता आनी धर्तरेर प्रकट जाता. देव आपले वांगडा एक भिरांकूळ सुणो घेवन येता. त्या सुण्याची उंचाय मनशा वरीं लांब आसता. ताचेर नदर गेल्यारूच कोणूय आंग काडपा इतलो तो भिरांकूळ दिसतालो आसता.
देव त्या राज्यांत भितर सरता. देवाकूच न्हय तर देवाच्या सुण्याकूय त्या राज्यांतलें वातावरण मात्तूय मानवना. देवाचो सुणो त्या राज्यांतल्या लोकांक पळयतांच व्हडा व्हडान भोंकपाक लागता. त्या सुण्याच्या भोंकपाच्या आवाजाक इतलो नेट आसता त्या दणदणीत आवाजाक थंय आशिल्ले सगळे लोक भियेवन वतात आनी हांगा थंय किंळच्यो मारीत धांवपाक लागतात. लोकांचो आवाज आयकून त्या राज्याचो राजा आपल्या राजवाड्या भायर कसलो आवाज काय म्हणून पळोवपाक येता. राजा वयल्यान पळयत जाल्यार गांवचे सगळे लोक सैरभैर जावन, आपलो जीव वाटावन धांवतना ताका दिसतात. मात्शी मुखार नदर मारता जाल्यार ताका एक व्हड सुणो आपल्या धनया वांगडा उबो आशिल्लो दिसता.

देव आपल्या सुण्याक घेवन राजवाड्या वटेन येता. राजा भियेता. मात तो तसोच थंय उबो रावता. देव आनी सुणो लागीं पावता आनी राजाक देव म्हणटा, ‘‘तूं ह्या गांवचो राजा म्हणून आयकलां. फाटल्या कांय दिसां सावन ह्या तुज्या राज्यांत कितें चल्लां हें तुकां खबर आसून लेगीत तूं हे परिस्थिती कडेन आडनदर कित्याक करता? तुकां हें सगळें कशें पट्टा? तूं ह्या राज्याचो राजा. तुवें ह्या राज्याक सांबाळपाक जाय आनी तूंच तुजे प्रजे कडेन लक्ष दिना? म्हजो सुणो आतां तुजे प्रजेचेर फक्त भोंकला. तो त्या सगळ्यांक खावन उडयतलो. जे कोण वायट वागतात तांकां तो दवरिना. खावन उडयता. ताका ह्या राज्याचो वास आयला आनी वायट लोकांच्या वासानूच तो म्हाका ओडीत हे वटेन घेवन आयला. तूं आनी तुजी प्रजा वायट वागता हाची सुलूच ताका लागल्या. आतां तुमकां तो दवरचो ना.’’
राजा आनी ताची सगळी प्रजा हें आयकून भियेता आनी देवाच्या पांयां पडटा. ताचे कडेन ते चूक मागतात आनी अशे केन्नाच वागचे ना, ह्यान फुडें बरेच वागतले, एकामेकाक सांबाळटले आनी सगळ्यांक आदार करतले असो सोपूत घेतात. देवाकूय तांचो हो निर्णय आवडटा आनी तो तांचेर प्रसन्न जावन आपल्या देव रुपांत येता. देवाक पळोवन त्या सगळ्यांचे दोळे चकचकतात. तेन्नाच्यान त्या पुराय राज्यांतले लोक आनी राजाय बरे वागपाक लागतात.

देख: केन्नाच कोणा कडेन वायट वागचें न्हय. वायट वागून कितेंच साध्य जावपाचें ना. वयल्यान पदराक निर्शेवणी, दुख्खूच येतलें. ताका लागून सदांच बरें वागचें.