भांगरभूंय | प्रतिनिधी
आ ड केल्लें दार उक्तें करून हांव कार्यालयांत भितर सरलों. मुखा वयले खुर्चेर बशिल्ल्या लताक हांवें हटकिलें. पूण ताची नदर खंय तरी शुन्यांत भरसल्ली. हांवें म्हजी उदकाची बाटली मेजार दवरीत परतून ताका हटकिलें. तरी तें भानार आयलें ना. म्हऱ्यांत वचून ताचे तकलेर हात दवरीत म्हळें, ‘कितें जालां बाय? कितें येवजिता?…’ आतां मात ते तनरेंतल्यान भायर सरलें. ‘कांय ना सर’ ताच्या मुखांतल्यान उतरां भायर सरल्यांत मात, दोळ्यांतल्यान घसघसून दुकां रकलीं. बांदाक खावटें पडिल्ले वरीं. म्हाका कांयच कळ्ळें ना. तरी लेगीत म्हजे हात नकळटां ताचे तकले वयल्यान भोंवलो… ‘कित्याक रडटा ?…’
…तशें लता म्हाका म्हजे चलये भशेनच. खूब मायेस्त. गोड उतरांचें. हेरांचो सदांच ताका कळवळो. भोंवतणच्या कसल्याय घडणुकांनी जर ताचे तकलेर पेंच आयलो, वा संबंदीत विचार सतावंक लागले जाल्यार बापाय समान मानून मेकळेपणान म्हजे लागीं तें आपलें मन उक्तें करतालें. ताच्या म्हणण्या प्रमाण म्हजें उतर ताका आवडटालें. तें मेजार तकली तेंकोवन आशिल्लें पळोवन हांवें खुर्ची मुखार घेत बसत म्हळें… ‘बाय, सांगलें बगर कशें कळटलें?…’ उलयतां उलयतां म्हाका याद जाली, ती ताच्या बापायची. तो भलायकेन बरो नाशिल्लो. ताका तें त्याच दिसांनी दोतोरा सरीं व्हरपाचें आशिल्लें. तेच यादीन हांवें म्हळें, ‘बाय, तुजो पप्पा बरो आसा न्हय?’ म्हज्या प्रस्नान ताका उमाळो आयलो. ‘ताकाच घेवन स्पेशालिस्टा कडेन गेल्लें सर.’ तें रडपाक लागलें. ‘एका म्हयन्याची गेरेंटी ना म्हणल्या… जाता तितलो तांकां आनंदीत दवरात, मागता तें खावपाक पिवपाक दियात अशें सांगलां. पूण सर, पप्पा इतलो ज्याम दिसना. पळोवपाक सामको बरो आसा अशें दिसता. दोतोर अशें कशें उलयता तेंच कळना… ‘होपलेस’ अशें म्हणून ताची फायल भिरकटायली आमचेर… कितें करचें तेंच कळना जालां.’
ताका सावशीक करीत हांवें म्हळें, ‘बाय, एका दोतोराचेर कांय नासता. दुसऱ्याक दाखोवन पळोवपाचें. खंय ना खंय मार्ग, उपाय सापडटलोच. फक्त तुमी धीर धरात, देवाचेर भरवंसो दवरात. पप्पा नक्कीच बरो जातलो.’ उलयतां उलयतां हांवें तें गेल्ल्या दोतोराचें नांव विचारलें. ताणें म्हाका नांव सांगलें. तें आयकून हांव!!!…. म्हज्या दोळ्यां मुखार सतरा वर्सां आदींचें म्हजे घरकान्नीचें दुयेंस आयलें….
तिचें कुडींत खर दुयेंस बळावल्लें. आमकां आदीं कळ्ळें ना. कळटकच, गरजे प्रमाण बेगोबेग भौशीक हॉस्पिटलांत शस्त्रक्रिया करून घेतली. दुयेंतीक बरें दिसलें. मजगतीं, अदीक उपचार चालू दवरले.
तीन म्हयन्यांनी मात लता गेल्लें त्याच दोतोरा सरीं गेलों. वांगडा घरकान्न, ताची आवय, बाबा, भाव आशिल्लीं. दुयेंतीक भायर दवरून आमी तिगांय भितर दोतोरा सरीं गेलीं. दुयेंतीची पूर्व म्हायती दिली. त्या दोतोरान फायल उक्ती करून केस पेपर चाळ्ळे. कांय खिणांत, फायल लतान सांगिल्ले तेच तरेन आमचेर उडयली. बाबा, भाव अजापले, गोंदळ्ळे… दुयेंतीक पळय नासतना, तपाशी नासतना ताणें म्हळें, ‘कितें घेवन आयल्यात तुमी?… आतां कांय उपाय ना हाचेर… लास्ट स्टेज. म्हयनो काडीत अशें दिसना… तुमच्या मनाची तयारी दवरात. ताच्यो कितेंय इत्सा आसत जाल्यार पुराय करात.’ आर्मांतल्यो गुळयो सुटच्यो तशीं दोतोराल्या उतरांनी आमच्या काळजाचे ठोकेच चुकले. खिणा भितर, उस्वास घुस्पटले. हाता-पांयांक थरथरो आयलो. अचकीत दुख्खाचो दोंगर कोसळ्ळो. तेच अवस्थेंत कशे बशे जिवाक सांबाळीत आमी घरा आयलीं. मात, घरकान्नीक हांवें दुयेंसाची कसलीच सुलूस लागपाक दिली ना.
शेणिल्लें मन धाय दिकांनी धांवता. त्या वेळार म्हजें बाय, इकरा वर्सांचें. हांव खचलो ना. मुखार आयिल्ल्या संकश्टाक फुडो करपाचें थारायलें. मना बळगें वाडोवपाक देवी म्हाळशेक उलो मारलो. आनी तिचेरच सगलो भार सोंपोवन…. गोंयांत, बेळगांवां, मुंबयच्या हॉस्पिटलांनी उपचार करीत रावलों… वाऱ्यार पुस्तकाचीं पानां हुबचीं तशें दीस हुबत गेले. दोतोरान सांगिल्लो म्हयनो केन्ना हुंपलो तें कळ्ळेंच ना. एक न्हय, दोन न्हय….. स वर्सां घरकान्नीन त्या दुयेंसां आड तड मारली. आनी, जेदेवेळार आमचे अनुपस्थितींत दुयेंतीच्या हातांत ‘लास्ट स्टेजीचो दुयेंती’ म्हूण नोंद केल्लीं दोतोराली चीट मेळ्ळी, ताचें उपरांत कांय वरां भितर तिचो आत्मो अनंतांत विलीन जालो…
हांवें ही गजाल लताच्या कानार घाली, समजिकायेच्या उतरांनी. म्हज्या उतरांनी ताच्या मना वेलो पेंच उणो जाल्ल्याचें ताणें म्हाका सांगलें. म्हज्या उतरांतल्यान घडये ताका नवी आस मेळ्ळ्या जावये…. म्हाका उतर दिवन तें त्या दिसा घरा गेलें आनी बापायचे सेवेंत ताणें स्वता घरकारा सयत ओंपून घेतलें…
…मात, दुयेंस तें दुयेंस. ताचो भरवंसो उरलो ना. सुमार, वर्सा उपरांत, लताच्या संवसारांत पप्पाचो सांगात आनी माया परकी जाली…
हांव मात, अजुनूय येवजीत आसां… ह्या दोतोराचें विधान चुकता कशें? दुयेंतीक दोतोर देवा समान. तोच तांचो खरो राखणदार. तांकां दुयेंसाच्या उपचारा वेळार आशावादी दवरचे परस घरच्यांचे मना बळगें वाडोवचे बदला अशीं कशीं उतरां येवचीं?… विचारांचीं चाकां घुंवतना तांचे सेवेंतली प्रतिज्ञा याद जाता….आनी ते वरवीं तांची लागणुकय नदरेंत येता ती अशी….
‘हांव,.. प्राणरक्षक देवा अश्विनीकुमारांक साक्षी दवरून म्हज्या पुर्वसुरींच्या गुरुजनांक, वैज जीवक, वैज सुश्रृत, वैज चरक… आदींच्या चरणा कडेन नतमस्तक जावन सोपूत घेतां… हांव म्हजे सगळें तांकी सयत म्हजें गिन्यान, कुशळटाय आनी निदान कसाक लावन मनशाच्या जिवाची राखण करीन. पिडा, व्याधी आनी दुखां सावन मनशाक मेकळो करपाचो यत्न करीन. खंयच्याय वैयक्तीक सुवार्थान मनशाक वा हेर जिवांक म्हज्या गिन्यानान धोको दिवचो ना. देवाचो अंश आशिल्ल्या दरेक मनशाची कूड जगोवप, वाटावप होच म्हजो धर्म आसा. ह्या धर्माक हांव निमाण्या उस्वासा मेरेन पाळो दितलों. हे अश्विनीकुमारांनो पुर्वसुरींच्या म्हज्या वैजकी गुरुजनानो, तुमचे आशिर्वाद म्हजेर आसचे आनी तुमची प्रतिश्ठा, आत्मशांती, धादोसकाय, म्हाका मेळूं, हीच दोनूय हात जोडून तुमच्या चरणा कडेन म्हजी प्रार्थना.
…ही, संबंदीत सरसकट प्रार्थना त्या राज्य, राष्ट्रीय आनी आंतरराष्ट्रीय पांवड्या वयल्या संबंदीत दुयेंसा विशींच्यो परिशदो गाजोवपी त्या दोतोराच्या काळजाक केन्नाच आफुडली ना व्हय?… हो प्रस्न म्हाका आयजवेर सतायता…
हेर दोतोरांनी हें प्रार्थने कडेन केन्नाच नदर आड करची न्हय, इतलेंच.
हय मूं?….
खिणाखिणाक ताज्यो घडणुको आनी तुमचे कडेन संबंदीत दरेक खबर मेळयात एका क्लिकाचेर! फेसबूक, ट्विटराचेर आमकां फॉलो करात आनी व्हाट्सएप सबस्क्रायब करपाक विसरूं नाकात.
