भांगरभूंय | प्रतिनिधी
अदशहा अकबर हो सदांच बऱ्या बऱ्या वस्तूंचो संग्रह करतालो. ताका बरीं बरीं अत्तरां, बरीं बरीं लुगटां, म्हारग म्हारग हिरे, माणकां, मोतयां, जमोवपाचो आनी आंगार घालून मिरोवपाचो शौक आशिल्लो. देश विदेशांतल्या, वेपाऱ्यां कडच्यान, तो सुंदर सुंदर मोलादीक वस्तू विकत घेतालो. मात हालींसरा ताच्यो कांय वस्तू चोरयेक वतात असो ताका दुबाव पडिल्लो. कित्याक? जाय तेन्ना ताका त्यो सांपडच नाशिल्ल्यो. त्या तेपार लायट नाशिल्ली. मागीर सी.सी.टी.व्ही कॅमेराबी आनी खंयचे आसतले. देखून ताणें एका मेस्ताक आपोवन एक असो पांजरो केलो की जो दिसचो ना. पूण तातूंतली वस्त दिसतली आनी जो कोण ती वस्त काडूंक हात घालतलो, तो तातूंत अडकतलो. असो तो सांपडटलो.
ताचो परिणाम कसो जाता हें पळोवपाक बादशहान तातूंत एक सफरचंद दवरलें. खरें तर बिरबल येवपाची ती वेळ आशिल्ली. बादशहा एका पड्ड्या आडसराक लिपून रावलो. बिरबल कितें करता हें पळोवपाक. बिरबल भितर आयलो. बादशहा ना म्हण त्या सालांत चित्रां पळयत पासयो मारूंक लागलो. एका कुशीक पडिल्लें एक सफरचंद ताका दिसलें. तें वयर काडून दवरूया, म्हण तें काडपाक ताणें हात घालो आनी ‘खटक’असो आवाज जावन बिरबलाचो हात त्या अदृश्य सांपळ्यांत आडकलो. बादशहा बेगीन बेगीन भायर आयलो. आनी हांसत हांसत म्हणपाक लागलो.
“आरे बिरबल, तूं? आनी सेब घेवपाक गेलो? तूं आनी चोरी?”
“महाराज तें पडिल्लें दिसलें म्हण वयर मेजार दवरपाक काडटालों. तुमी हो पांजरो केला. हें म्हाका खबर नाशिल्लें.”
“आसूं रे .
‘‘घे तूं तो सेब.”
बिरबलान म्हळें. “नाका नाका. तो हांव वयर दवरतालों.” अशें बिरबल सांगता आसतनाय, बादशहान तो सेब ताच्या हातांत चेपयलोच. बादशहाक वायट दिसूंक नाका म्हणून ताणें तो घेतलो. तांचें कितें उलोवपाचें आशिल्लें, ती भासाभास जातगीर बिरबल घरा गेलो. पूण जालें कितें! बिरबल दिश्टी पडिल्लो रे पडलो प्रत्येक खेपेक बादशहा बिरबलाक,”बिरबल कैसा लगा सेब”?अशें विचारीत हांसतालो. म्हळ्यार तो हिन्दी उलयतालो म्हण हिंदींत विचारतालो. सदां अशें विचारून आपणाक हिणसायता. हें बिरबलाक समजलें.
“हाव बादशहाक बुद्द शिकयतां काय ना ते पळय.” अशें ताणें मनांत म्हळें. कांय दीस गेले. एक दीस बादशहा शिकारेक गेल्लो . बिरबल आपूण दुयेंत आसा सांगून वचूंक ना. सावजा फाटल्यान वतां वतां, बादशहा एकटोच अंठंग रानांत पावलो. बाकीचे सगळे फाटीं उरले. बिरबलान राजाक कॅट केल्लें खरें, पूण तो आपल्या नाटकांत काम करपी एका दोस्ताक घेवन, त्या रानांत वेश बदलून गेल्लो. आपूण एक गवळी आनी आपल्या दोस्ताक रंग बी लावन राकेस कसो काळोच्च भिल्ल करून, आनी कितें उलोवपाचें, करपाचें तें ताका समा सांगून पयलींच त्या रानांत दोगय वचून राविल्ले. राजा त्या अठंग रानांत एकटोच आसा हें पळोवन,त्या भिल्ल जाल्ल्या दोस्तान, बिरबलान पयलीं पढयिल्ल्या भशेन, सामक्या कर्कश आवाजांत, मोठ्यान हांकाटी घाली. “ए? कोण रे थंय?हो सगळो वांठार म्हजो आनी तूं हांगां कितें करता? पयलीं घोड्या वेल्यान देंव सकल. ना तर ह्या बाणान तुजें हड्डें फोडटां. तीर सामको तुज्या काळजांत घुसयतां. कित्याक आयला तूं? आनी कोण तूं?”
बादशहान आवाजाच्या दिकेन पळयलें. जाल्यार, एक लांब रूंद सामको धिप्पाड असो, काळोच्च मनीस, हातांत धनुष्य बाण आनी कमरेक एक चकचकीत पात्याची कुराड लांबोवन ऊबो आसा. बादशहान हेवटेन तेवटेन पळयलें. कोण आपले शिपाय बी
दिसतात काय म्हण. कोऽऽण ना. बादशहा सामको भिलो. घोड्यावेल्यान देंवलो. हात जोडून सांगपाक लागलो. “हांव दिल्लीचो बादशहा अकबर. शिकार सोदत हांगां पावला.”
“तूं कोणय आसत गा. हांव ह्या जंगलातलो देव आसां. आणि म्हज्या रानांत शिकार करून जनावरां मारूंक जायनात.तीं जनावरां आमची सोबाय. आमच्या संरक्षणाखाला वावुरतात. तूं तांकां मारूंक आयला ?मारूंक बंदी आसतना? राव तुका धरून आमच्या देवीक नरबली दितां आतां.”
फाटी एकदां जंगली लोकांनी बादशहाचो असोच नरबळी दिवपाचो. पूण ताचे बोट कापलेलें आशिल्लें म्हण तो वांचिल्लो .ही ताका याद जाली. आनी बादशहान हात जोडीत त्या देवाक म्हळें”जंगलाच्या देवा, म्हजी चूक जाली. म्हाका माफ कर. परत हांव तुज्या शिमे भितर येवचो ना. म्हाका माफ कर. सोड म्हाका.”
“ठीक आसा. पूण तुका शिक्षा ही जातलीच. तेन्ना तूं तुजे दोनी कान धर आणि त्या पऽऽयसुल्या झाडापर्यत, “जंगलमें जैसा देव”अशें मोठमोठ्यान म्हणत धांवत वच.परतो हांगा दिश्टी पडनाका. कळ्ळें?”
“हय देवा.”
बादशहान दोनी कान धरले आनी “जंगलमे जैसा देव” म्हऽणत धांव मारली. बिरबल थंयच कुशीक लिपून रावन आपल्या त्या राकेसाचें रूप घेतिल्ल्या देव म्हणपी दोस्ताबरोबर हें सगळें पळयतालोच.
“बेस्स बरें काम केलें हां. शाब्बास तुजी.” बिरबलान म्हळें. दोन दिसांनी परत जेन्ना बिरबल मेळ्ळो तेन्ना परत बादशहा हिणसायल्या भशेन बिरबलाक विचारपाक लागलो.
“कैसा लगा सेब?”
बिरबलान म्हळें, “जंगलमे जैसा देव.”
हें आयकतगीर बादशहाक लज जाली. आपलें बींग भायर फुटलें.आतां गत्यंतर ना. बादशहान विचारलें “अरे तुका कशें कळ्ळें? कोणाक सांगशीत बी. म्हाका लजेक घालशीत. तूं म्हजो दोस्त मरे.”
“हय बादशहा. हांव ना सांगचों ना. बिनधास्त रावात.” मागीर बिरबलान बादशहाक ती घडणूक सविस्तर सांगली.
” तो देव बी न्ही. तो म्हजो एक दोस्तच. हांवेंच ताका तशें करूंक सांगिल्लें.”अशें सांगलें.
हें आयकतगीर बादशहा मात्सो थंऽड जालो. ताणें परत आनी बिरबलाक हिणसायलो ना. “मात कोणाक सांगूंक नाका हां. तूं म्हजो दोस्त मरे.”अशें बजायलें. असो हो बिरबल हुशार, चाणाक्ष, हजरजबाबी आशिल्लो.
तेजश्री गोपाळ प्रभुगांवकार
खिणाखिणाक ताज्यो घडणुको आनी तुमचे कडेन संबंदीत दरेक खबर मेळयात एका क्लिकाचेर! फेसबूक, ट्विटराचेर आमकां फॉलो करात आनी व्हाट्सएप सबस्क्रायब करपाक विसरूं नाकात.
