गॅप

Young relaxed peaceful indian eastern man sitting on coach in modern living room looking at cellphone checking social media, surfing internet, ordering food delivery, reading ebook at weekend.

भांगरभूंय | प्रतिनिधी

मम्मा, तुजीच न्हय म्हजीय तशीच. तिका सगलें जाय. आमचें मदीं कितें चलता तें ह्या जाणट्यांक कशें सांगप?

आरे, मात्सो घरांत पावतकच घरच्या मनशां खातीर इल्लो वेळ दिवचो.

“तुमचे म्हऱ्यांतच बसलां, मगो. आनी वेळ म्हूण कसो दितात?”

“बसला खरो पूण करता कितें, तकली खंय आसा?’’ आवय, पूत, भयण, भाव हांचे मदीं हो संवाद सदांच जातालो.

स्वप्नील आनी व्हाॅट्सअॅप. कॉलेजीत शिकताले तेन्ना पसूनची संवय. अचकीत कशी सुट्टली?

आरे! च्या जाल्यार च्या सारकी पी. हें कितें? मदींच तो मोबायल हातांत कित्याक?

‘मम्मा तुका समजुचें ना गो.’

“कितें? समजता रे म्हाका.”

“तशें न्हय गो मम्मा. आमचो इश्टाचो एक वेगळो ग्रुप आसा. तातूंत तूं कशें बसतलें ?”

“म्हाका ग्रुपार कित्याक एड करूंक जाय? तुजें फकत लक्ष दीसभर मोबायलांत घालु नाका. हें हांव सांगता तें आयक.”

“तशें जायना गो. ते म्हाका ग्रुपांतल्यान एक्झीट कर म्हणटले. मागीर हांव एकटो पडटलों.”

‘बरे, बरें आसुं तुजे चालुच आसुनी. शाळा, कॉलेज आनी आतां नोकरेक लागतकच लॅपटॉप आनी मोबायल चोवीस तास.’

“म्हजी सगल्याक नदर आसा. फकत, मोबायल बगर कामां जायनात गो.”

“ना रे, आमकां कांय समजना अशेंय न्हय.”

“खबर आसा! म्हाका आमच्या भुरग्यांमदीं तूं मॅच जायना.”

“अशें! म्हळ्यार सदळ्यो आवयो जाणट्यो म्हूण कुशीक काडप. इतलेंच मरे ?” म्हणटा म्हणसर फोन आयलो.

“हाय! रेवा कितें, केन्ना! फिक्स केली !”

“आरे! लिंबू सरबत!” मम्मान म्हळें.

“जालें, कितले वरांचेर रातीचें मगो? हय हांव आसा खूब दीस जाले आमी सगळे मेळ्ळ्यार.” इतल्यांत दुसऱ्या इश्टाचो फोन.

“अरे, यार! हे माँक कसो समजांव रे? चडशे इश्टाचो होच प्राॅब्लेम आवयक कुशीक कशें काडपाचें?

रातींची पार्टी जालीच. मम्माक कशें तरी समजायलें. पंदरा दिसांनी स्वप्नीलाची मामेभयण आयिल्ली. तिणें स्वप्नीलाक बरी मांडणी दिली… खरी… 

“आरे, पिशा! घरांत कोणाक सांगपाची गरज नासता.”

“कितें गो अशें म्हाका तरी जमपाचें ना.”

मम्मा, तुजीच न्हय म्हजीय तशीच. तिका सगलें जाय. आमचें मदीं कितें चलता तें ह्या जाणट्यांक कशें सांगप? तूंच सांग शेरींग इश्ट बरोबर जाता. मागीर आतां हांव घरांत पावतकच चड कांय उलयना. मम्माय खोशी.

“तुज्या त्या पार्टीक कितें जाल्ले गो?

“ते कांय जाण भरपूर पिल्ले आनी तांतले ड्रग्रसाच्या धुंदीत बुडिल्ले. तांकां लागून बरोच बोवाळ जालो. पुलिसांनी धरूंन व्हेले.”

“तुका त्रासांत वडयलें ना मगो?

“हांव थंय आशिल्ले् म्हूण म्हाकाय कांय प्रस्न विचारले, इतलेंच पूण बेठो बोवाळ चड जालो.”

“तेंच तें. हाकाच लागून मम्मा म्हणटा ‘संगत’ बऱ्या भुरग्यांची आसु नी.”

इतल्या वर्सांचे इश्ट आमी मदीं मदीं नवे इश्ट एड जातात. मागीर कोण कितें म्हणपाचें कांयच कळना. तांतूत कांय जाणांच्यो नसत्यो राटावळी.

“म्हाका एक समजना मम्मा आनी आजी- आज्याचें नातें अजूनय घट आसा. केन्नाय वाद जातात. पूण तुटना.” 

“पेशन्स दोगांकूय आसा. दुसरे राग धरून बसनात.”

“तेच एकामेकांक माफ करतात.”

“मम्मा अजूनय आमच्या आज्या- आजे बरोबर जुळोवन, घरांतलें वातावरण सांबाळटा.”

“खरेंच न्ही, मस्ट एप्रिशीयेट. जें आमकां जमना, खरें न्हय.” भयण- भावाचें एकमत जालें.

“कपड्याच्या, खाणां जेवणांच्यो तर त्योच आवडी.” 

“आमी पास्ता बर्गर”

“तांकां शीत, हुमण, कडी… केन्नाय चिकन. पूण सुकीं जाय. समोसा, बटाटवडे. ”

“आनी कुल्ल्यो! तिसऱ्या सुकें, सुगटां सुकें!”

“म्हजे मम्माच्या हाताचें! अरे यार कितें मस्त ! जिबेक रूच सुटपाकूच जाय.”

“आगो मम्मा कणगां नेवऱ्या, पातोळो क्लासीक!”

“चवथीक नेवऱ्यो आसतात. पूण मुगांचे लाडू… म्हजीय मम्मा बेसन लाडु बेस्च करतां आं.”

“खंयतरी आमचें अति जाता अशें दिसना?”

“मम्मा पापाचो चड फायदो घेतात. इतलें तांणी करूंनुय तांचे हातांत कॉम्पुटर आनी लॅपटॉप ना म्हूण तांकां उणाक समजतात.”

“खरें सामकें खरें. म्हाकाय अशेंच दिसता.”

“तांची आमच्या खातीर केल्लो सेक्रीफायज विसरतात.”

“मोबायल” म्हळ्यार आमचें विश्व जालां.”

“व्हॉट्सअॅप ग्रुपाचो फायदो कितें?”

‘वायट म्हणना हांव. पूण कांयच व्हडलोसो भविश्याचे नदरेन अडना. चालु दवरचो पूण 24×7 करूंन न्हय.”

“बरोबर टायम पास बर्थ डे, केन्नाय गॅट टुगेदर करपाक सोंपें.”

“मम्मा, पप्पा खातीरूच वेळ दिवप गरजेचें.”

“ही इश्टागत हे ‘लायक्स’ पोट भरचे ना आमचें.”

“आरे! जाल्यो तुमच्यो खबरी दोगांय डायनींग टेबलार बेगीन येयात. वेळ जालो.”

“चल, बेगीन, बडबडतच रावन उपेग ना.”

‘‘इल्लें प्रत्यक्ष करया. दोगांय मम्माक आदार करया. एक एक ‘डिश’ शिकून घेवया.”

“मम्मा आमकां तूं हें सुकें कशें करता तें शिकय मगो.”

“आवयस! आज सूर्य खंयच्यान उदेल्लो?”

“आमीच तुमकां जेवण करूंन वाडटात गो.”

“हें तुमच्या मनांत आयलें तेंच बरें दिसलें. मनां समादान जालें.”

“अशी बरी बुद्द येवुंनी तुमकां. बऱ्या विचारांनीच मुखार पावतलीं तुमीं”. मम्मा, आजो, आजी घरांतली भांवडां हांसलीं.

विजया नवीन शेळडेकार