आस काळजांतली… तगत ?

भांगरभूंय | प्रतिनिधी

तूं जसो तुजेर मायामोग करता तसोच हेरांचेरय कर हो संदेश जर जण एकल्यान काळजांत रुजयलो, पाळ्ळो, जाल्यार, एकामेकांक मजत करपाची वृत्ती तांच्या काळजांत कित्याक उमाळून येवची ना?

तो म्हजो लागशिल्लो इश्ट. सदांच म्हजें बरप बारकायेन वाचपी. बरपांतले कितें आवडटलें आनी कितें ना हें विशीं स्पश्ट सांगपी. जें आवडलें तें कित्याक आवडलें आनी जें आवडलें ना तें कित्याक आवडलें ना ताचीं कारणां भीढ मुर्वत धरी नासतना, स्पश्टपणान सांगपी तो म्हजो इश्ट. तसल्या इश्टांचो हांव सदांच उरतां रिणकारी… कारण तांचेच सांगणेन म्हाका खूबशें मार्गदर्शन मेळटा. तेवरवीं म्हाका बरपावळींत उजू मार्ग आपणावपाक मेळटा. म्हजे आई दादाचे सांगणे वयल्यान आयजय हांव म्हजे परस पिरायेन नेण्टे आशिल्ल्या सांगात्यां कडल्यान जायतें शिकलां. ल्हान भुरग्यां कडल्यान तर आतांय हांव बदलत्या काळा प्रमाण हांव जायत्यो गजाली शिकत आसा. त्यो आचरणांत हाडपाचो यत्न करतां. तांचें वागणें आनी उलोवणें आयजय म्हज्यांतल्या अहंकाराक चिड्डुवपाचो यत्न करता.
म्हज्या इश्टाचो उल्लेख करपा फाटलो हेत, 21 तारखेक अल्झायमरा विशीं थोडीशी म्हायती दिवपाचो हांवें म्हज्या बरपांतल्यान यत्न केल्लो. चार पांच जाणांनी व्होटस्अ‍ॅपा वरवीं नवी म्हायती दिल्ले खातीर तोखणाय केल्ली. ह्याय म्हज्या इश्टान म्हजो लेख वाचून मोबायलाचेर उलोवणीं केली. लेखाच्या शेवटा विशीं उलयतना म्हळें, म्हाका तुजी एक गजाल आवडटा. ती म्हळ्यार, तूं सदांच बरपाच्या शेवटाक समाज प्रबोधन करचेलो यत्न करता. मजती खातीर वा सेवे खातीर तूं वाचप्यांक उलो मारता. पूण उल्हासबाब, तुका दिसता तुवें अल्झायमरा विशीं बरयतना तांकां मजत करपाक, तांकां सांगात दिवपाक वा तांची सेवा करपाक जो हेरांक उलो मारला तो तांच्या काळजा मेरेन पावतसो? अल्झायमरा विशीं म्हणना पूण कसलेंय दुयेंस वा समाजांतल्या हिताची गजाल आसूं मजती खातीर उलो मारल्यार वाचपी आपूण जावन मुखार येत व्हय? उल्हासबाब, हाचेर मातसो तुजें कडल्यान विचार जावचो. तुवें हांवें आवय-बापायची खूब सेवा केल्या, पूण आयज तशें वातावरण उरलां व्हय?…..
ताची उतरां आयकून खीणभर उस्वास थांबलो खरो. पूण, हांव रोखडोच सावशीक जालों.
इश्टान नदरेंत हाडिल्ली गजाल खरी आशिल्ली. आयच्या धांवपळीच्या युगांत, सुवार्थाच्या शेकान दीस बदलतात खरे. सुवार्था वरवीं मनीसपण कुशीक पडलां. दया माया हुबंत पडल्या. नातीं विस्कळीत जाल्यांत. भुरगीं-बाळां, आवय- बापायक लेखिनात. भावांभावां मदीं भावपण ना. शेजाऱ्या कडेन आपुलकाय ना. मनीस आपल्याच रगताक वळखना. अशे वेळार दुसऱ्या विशीं ताच्या काळजांत मायामोग कसो उप्रासत? संवसारांतलो दरेक मनीस अनाथा वरीं, परकेपणान वागता. अशे वेळार जाण्टेल्यांची, ‘आतां कोण कोणा खातीर रडटा, बाबा?’ हीं उतरां काळजांत एक बूड मारून येतात. आतांच्या काळांत, मनश्यां परस चड लागींचो थारला तो मोबायल. तो उक्तो जातकूच यू ट्युबांत चलचित्रां दिसता तीं मनीसपण जिवें आसा व्हय?… ह्या माथाळ्या खाला. तीं पळयतकच आपसूक तांचे खातीर दोळ्यांत दुकां जमतात. आयज, संवसारांतलें मनीसपण कुशीक पडलां देखून जावये संबंदीत मनशां अशे तरेचीं चलचित्रां भौशीक संकेतथळां वेल्यान घोळयतात… संवसारांतल्या दरेक मनशाक दिसता, ह्या संवसारांत आपुणूच सुखी उरचो. देखूनच मेळिल्ले संदींत तो ते खातीर वावरत आसता. त्या वेळेर तो हेरांचो मातूय विचारच करिना. घरांतल्या जाणट्या मनशांचीं उतरां आनी कृती ताचे आड कांयच करिनात. मागीर, बदल घडटलो कसो? लोकांक लागीं करून घेवपाची वान्साच निर्माण जायना जाल्यार आपुलकाय आनी तातूंतल्यान मनीसपण कशें तिगतलें?… हें वान्सेन, आनी सुवार्थान मनीसपण गिळ्ळां. जेन्ना मनशाक हें वान्सेची, सुवार्थाची, ओंकारी येतली तेन्नाच मनीसपण भायर येतलें. पूण तो वेळ मेरेन आपलीं मनश्यां खूब पयस पाविल्लीं आसतलीं. त्यावेळेर मनीस खरें अर्थान ‘अनाथ’ थारतलो.
दरेकल्याचे भितरलें मनीसपण जागोवपाचें काम जाणट्यांनी आपल्या उतरांनी आनी सेवेंतल्यान करूंक जाय… तातूंतल्यानच तें शक्य आसा.
उजो पालवून लेगीत आपलें भितर जळत रावपी उजवात जर एका गरनालाक पेटोवन भोंवतणचो वाठार थरथरावन उडयता, माराण पेटोवन लोकांक जागरूक करूंक शकता, बाणाक पेटोवन तो कितल्याश्याच जाणांचे दोळे, सुखावंक, दिपकावंक शकता, उतर बरोवन मोडून पडपी जुविजाच्या पेनाच्या आपाराक मान दिवन गुन्यांवकारी आपलें मोलादीक जिवीत फांसार हुमकळावपाक तयार जाता, जाल्यार मनीसपणाचो परमळ घेवन काळजांतल्यान फुटिल्लें उतर दुसऱ्याच्या मनशाचेर परिणाम कित्याक सादूंक शकना? एखाद्या किरकोळ पत्रकाराच्या उतरांनी एदें व्हड सरकार सडसडीत जागें जाता जाल्यार तें काम म्हजें निर्मळ, निसुवार्थी उतर कित्याक करूंक शकना?…
मनीस हो असो एकच जीव धर्तरेर आसा जाचे जिबेर देवान सोबीत उतर दिलां. त्या उतरां वरवीं मनशांक व्हडपण, श्रेश्ठत्व दिलां. संवसार बदलपाची तांक, बळगें त्या उतरांनी दिलां. कोणाचोय संवसार तोडपाची आनी सोडपाची एक अदभूत शक्ती तातूंत आसा. वेळाकाळार शस्त्र जावन तें उदरगती खातीर वावुरता. आडकून पडिल्ल्याची राखण करता. मनशाक देवा कडल्यान देणें तें. ताची खरसाण, म्होंवाळसाण, कोणाक कळची ना. ताचो थाव लागना. खंयचेय परिस्थितींत केदोय व्हड परिणाम सादूंक शकता… मनीस आपलो संवसार जियेतना सदांच आशावादी रावता. देखून म्हळां जावये, आयज म्हाका फाल्यां तुका. हें घडटाच घडटा. हें मेळटाच मेळटा. आपणाक मेळना जाल्यार फुडले पिळगेंतल्याच्या वांट्याक येता. अध्यात्म आमकां शिकवण दिता ते प्रमाण, आमच्या जाण्ट्यांनी केल्ल्या पाप पुण्याचें फळ आमी उश्टयतात. आमच्या भुरग्यांच्या वांट्याक बरें येवपाक जाय जाल्यार आमी हें जिणेंत बरें कर्म करपाची गरज आसा. मनीसपणान जगपाची गरज आसा. उतरां आनी कर्म हो धर्म जागृत दवरता. आनी तो पाळ्ळो ना जाल्यार आमच्या भुरग्यांच्या जिवितांत तमस, काळोख फांकूंक शकता. देखूनच म्हण्टां….
…अजूनय ‘वेळ वचूंक ना’ अशें समजून, मानून आयच्या तरणाट्यान जर घर हें एक कुटूंब मानतात तेच परीन, रावता तो वाडो, गांव, राज्य, देश, आनी…. पुराय ‘संवसार म्हळ्यार आपलें कुटूंब’ हे भावनेन, भावार्थान वागलो जाल्यार दोनूय पिळग्यो धादोशीत उरतल्यो ह्या भावार्थानच आपलो वर्तमान आनंदीत उरतलो हें मतींत दवरचें. ती आयज काळाची गरज आसा. कुटुंंबाची व्याख्या दरेकल्यान समजून घेवपाची गरज आसा.
धर्माचे शिकवणेंत, एक सोबीत संदेश मनशाच्या वांट्याक आयला. ‘तूं जिये आनी हेरांकय जियेवंक दी’, तूं जसो तुजेर मायामोग करता तसोच हेरांचेरय कर हो संदेश जर जण एकल्यान काळजांत रुजयलो, पाळ्ळो, जाल्यार, एकामेकांक मजत करपाची वृत्ती तांच्या काळजांत कित्याक उमाळून येवची ना? देवाचे कृपेन ती येवची हेच म्हजे सदांकाळचे आवंडे. तुमचें कशें..?

उल्हास यशवंत नायक
8010061867