भांगरभूंय | प्रतिनिधी
(झुजात जैत मेळचे खातीर तांकां सगल्यांक आपणें मारून उडोवचें पडटलें हो विचार मनांत येवन अर्जुनाची सगली शक्त ना जाली, ताच्या हातांतलें धोणू सकयल पडलें…. आतां मुखार…)
ताणें मागीर कृष्णाक म्हणलें, “कृष्णा, आरे म्हज्या मुखार म्हजो आजो, म्हजे गुरू, म्हजे चुलत भाव, म्हजो भावोजी, म्हजे इश्ट, सोयरे उबे आसात. हांकां हांव मारुं? कित्याक ? तुका दिसता, हांका मारुन म्हाका सूख मेळटलें? तसलें सूख म्हाका नाका आनी हें झुजूय नाका.” अशें म्हणून तो घब्ब करून सकयल बसलो.
अर्जुनाक ते स्थितींत पळोवन कृष्णान ताका म्हणलें, अर्जुना, जन्माक आयिल्लो मनीस केन्ना ना केन्ना मरतलोच. मनीस मरता तेन्ना ताचो देह नश्ट जाता. पूण त्या देहांत आशिल्लो आत्मो केन्नाच नश्ट जायना. तो अमर आसता. फकत तो एक कूड सोडून दुसरे कुडी भितर सरता. तू जांकां मारतलो अशें म्हणटा तांचे फकत देह नश्ट जातले, आत्मे मरचे नात. तेन्ना ते मरतले म्हणून तुका खंत करपाची कांयच गरज ना.
ताणें अर्जुनाक फुडें सागलें, “अर्जुना, तुका ही खंत कित्याक दिसता तें हांव जाणा. तूं झूज जाल्या उपरांत तुका कितें मेळटलें हाचो विचार करता. हें समा न्हय. तुजें काम फक्त कर्म करपाचें. ताचें फळ कितें मेळटलें हाचो विचार करपाचें न्हय. तेन्ना तूं फकत झूज कशें करपाचें इतलोच विचार कर. आनी म्हाका एक सांग, तू कोणाचो विचार करता रे? हांचो? जे आपल्या केल्ल्या कर्मांनी पयलींच मेल्यात तांचो? तांच्या मरणांक तूं फक्त निमीत आसतलो, कळ्ळें? आतां जर तूं फाटीं सरशीत जाल्यार, सगले लोक तुका हांसतले. म्हणटले, अर्जुन भियेलो, ताणें आपलें धोणू सकयल उडयलें आनी झुजाच्या मळा वयल्यान तो पळून गेलो. असली किर्त तुका जाय? ह्या झुजांत तूं मेलो जाल्यार सर्गार वतलो आनी जिखलो जाल्यार तुका धर्तरेचे राज्य उपभोगूंक मेळटलें! तेन्ना बरो विचार कर आनी कितें तें थाराय.”
कृष्णान अर्जुनाक फुडें म्हणलें, “अर्जुना, तूं कोणाचो विचार करता रे? हांचो? भीमाक वीख घालून उदकांत बुडोवन मारपाचो येत्न जांणी केलो, वारणावतांत तुमकां तुमचे आवय सयत जिवे लासपाची जांणी येवजण केली, तांचो? फांश्यांच्या खेळांत तुमका फटोवन बारा वर्सां वनवास भोगूंक लायलो, तुमचे बायलेची भर सभेत विटंबणा केली, अज्ञातवासाच्या काळांत विराटाच्या राज्यांत तुमकां सोबनाशिल्लीं कामां करूंक लावन तुमकां लज केली. हें सगळें तूं विसरलो? असली कर्मा करपी आनी तांकां साथ दिवपी मनीस हे धर्तरेचेर रावपाक लायक आसात अशें तुका दिसता? तांकां ख्यास्त जायना जाल्यार लोकांची जगपाची इत्साच ना जातली. वायटाचें जैत जातलें आनी बऱ्या लोकांची हार जातली. तेन्ना न्यायाचें राज्य आसूंक जाय अशें तुका दिसता जाल्यार उबो राव, उखल तें धोणू आनी झूज कर!” कृष्णान अशें सांगिना फुडें अर्जुनाचे कुडींत नवी चेतना उप्रासली, ताणें आपलें धोणू उखल्लें आनी कृष्णाक आपलो रथ परत आसलो थंय व्हरपाक लायलो.
हे वटेन दोनूय सैन्यांतले लोक अर्जुन आनी कृष्ण रथ मदीं दवरुन असल्यो कसल्यो गजाली करतात काय हाचो विचार करूंक लागिल्ले. तितले म्हणसर युधिश्टीरूय आपल्या रथांतलो देंवलो आनी खंयचेच शस्त्र हातांत घेनासतना कौरवांच्या सैन्या वटेन वचपाक लागलो. युधिश्टीर कितें करता कांय हें सगले पळोवंक लागले. ताणें झुजाचो विचार सोडून दिला आनी तें सांगपाक तो दुर्योधना वटेन वता अशें सगल्यांक दिसलें. पूण युधिश्टीर, भीष्म, द्रोण, कृप आनी शल्य हांच्या रथां कडेन वचून तांच्या सगल्यांच्या पाया पडलो आनी ताणें आपल्याक अशिर्वाद मागलो. चौगांयनी व्हड खोशेन युधिश्टीराक “जैतवंत जा” असो आशिर्वाद दिलो. युधिश्टीर मागीर परत आयलो आनी आपल्या रथार चडलो. तो परत येना फुडें शंखांचो व्हडलो आवाज जालो आनी महाभारत झुजाची सुरवात जाली.
मुखार चलता
अनील नायक
9049079789
खिणाखिणाक ताज्यो घडणुको आनी तुमचे कडेन संबंदीत दरेक खबर मेळयात एका क्लिकाचेर! फेसबूक, ट्विटराचेर आमकां फॉलो करात आनी व्हाट्सएप सबस्क्रायब करपाक विसरूं नाकात.
