भावनीक नातें

भांगरभूंय | प्रतिनिधी

मनशाक निर्माण करपाचो हक्क आसा. पूण अंत करपाचो हक्क ना. आमी रोयिल्लीं झाडां आमकां मारूंक मेळना. कायद्यान ताचेर बंदी आसा.

आवय, बापूय, भाव, भयण, काका, काकी, मामा, मामी अशीं ही लांबच्या लांब वळेरी नात्यांची. बापूल भाव, बापूल
भयण, मावस भाव, मावस भयण आमचें कुटूंब वाडत वता. लांब लांब जायत वता. हीं नातीं आमी बदलूंक शकनात. आवयचें नातें, बापायचें नातें वा हेर कसलीं नातीं आमी सायन मारून बदलूंक शकनात. बदलूंक शकता तें नातें फक्त घोवा बायलेचें. हय घोवा बायलेचें. तें नातें भावनीक नातें, रगताचें नातें न्हय. एकामेकांचेर विश्वास दवरून निर्माण जाल्लें नातें. रजिस्टरार सायन मारून दसयिल्लें नातें.
ह्या नात्यांत ‘मोग, त्याग, आनी विश्वास’ भरगच्च भरिल्लो असता. एक जरीय कमी जालो जाल्यार सगलेच कशें कडमडटा. एकट्यान कोणेय घात केलो जाल्यार दुसरो कोसळूंक लागता. ताका उबो रावूंक अरिश्टांक तोंड दिवंक खूब धाडस करचें पडटा. काळीज निबर करून कोणाचीच पर्वा नासतना एकटोच वतलों अशें म्हणटा तोच जगूंक पावता. पूण… अरिश्टांच्या मारान कोसळिल्लो मनीस आत्महत्या करूंक वता.
अशीच एक घटना घडिल्ली एक आवय, ती डॉक्टर आशिल्ली. स्वताच्या पांयार उबी आशिल्ली. ती कोणाचेर अवलंबून नाशिल्ली. पूण तरीय आसतना आपले चलयेक घेवन पुला वेल्यान उडी मारून जीव दिलो. आपूण मेली आनी आपल्या चलयेकय मारली.
मनशाक निर्माण करपाचो हक्क आसा. पूण अंत करपाचो हक्क ना. आमी रोयिल्लीं झाडां आमकां मारूंक मेळना. कायद्यान ताचेर बंदी आसा. तशेंच आमकां निर्माण करूंक मेळटा पूण अंत करपाचो हक्क आमकां ना. अशें आत्महत्या करपा सारखें कितें जालें आसतलें त्या आवयचें? तिणें हो निर्णय कित्याक घेतलो? घडये तिका दिसलें असतलें हें सगळे लोक सुवार्थी बायलांक ह्या जगांत न्याय ना. तिका मान सन्मान मेळना.
काळजाचे जाल्ले कुडके विश्वासांचें जाल्लें रेब आनी त्यागाचें जाल्लें भाणशिरें पळोवन ती विटली असतली काय? बायलांच्या जल्मांचे हें रेब पळोवन चलयेक घेवनच मेली.
तिचे भावनीक नातें दुखावलें आसतलें. काळजाचे जाल्ले कुडके आनी कुडक्या पलतडचें जग पळोवचे पयलींच ती खचली. दुबळी जाली आनी आपल्या सांगाता चलयेकय घेवन गेली.
आता तिच्या मरणान थोडे दीस दुकां गळोवपी तिचो घोव परतून लग्न जातलो. ताका भुरगीं जातलीं आनी तो हें सगळें विसरतलो.
तिच्या मरणान सगळी चुरचुरली. लोक म्हणूंक लागले ‘आवयन भुरग्याक घेवन कित्याक जीव दिलो? ती एकटीच मरची आसली.’ कोण म्हणटा ‘आवय जोडटाली, पयशे आशिल्ले, वेगळी रावून जगून दाखोवचें आसलें. चलयेक पोसून दाखोवचें आसले. मेली कित्याक?’
हय मेली कित्याक?
‘मोग’ हो काळजांत तुडूंब भरून दवरिल्लो असता.
रंगयिल्ली सपनां जेन्ना मातयेभरवण जातात, अपमान जाता, मन निर्शेता, तेन्ना मनीस दुख्खांत पेटून कुड्डो जाता आनी आत्महत्या करूंक लागता. अशेंच त्या आवयचें जालें असतलें. आत्महत्या करपाचो निर्णय म्हळ्यार भिजूडपणा. मरण हें केन्नाय येवंक शकता. पूण जगप आनी अरिश्टांक तोंड दिवप हातूंत मनशाचें मोठेपण.
देवान दिल्ली जी ही ‘अमृत’ म्हूण मानून ती जगूंक जाय. आवय बापायन कश्टांनी वाडयिल्ले हे कुडीक दुख्खाचें एक ल्हार यंना फुडें सोंपवप ही कसली शणेपणा. अरिश्टां दर्याच्या ल्हारा वरी अचकीत येता आनी आमी काचाबूल जावन जमनीर पडटा. नाका तोंडांत उदक वचून घुस्मटायता पूण आमी परत उबे रावूंक जाय. दर्याक फाट करिनासतना छातयेर अरिश्टांच्या ल्हाराक आपटून लेगीत घट्ट पांय रोवून न पडटा उबे रावपाचो यत्न करूंक जाय. हीच तर जिणेचीं खरी परिक्षा आसता. आनी ते परिक्षेंत आमी पास जावंकूच जाय.

शोभा फुलकार
7218524389