भांगरभूंय | प्रतिनिधी
“हां, हय. तूं धाडून दी. हांव तुजें काम करता. मात्शी मजत लागतली. पूण मजत करपी असोच काय दिवचो ना. ताका कितें मागता तें दिवंक जाय. मान्य आसत जाल्यार कळय.”
“बरें, मान्य. जें सांगलां तें मेळटलें. मागीर करात सुरवात. म्हाका कांय गडबड करपाची ना.”
कोण कोणाचेर विस्वास दवरता काय ना ही वेगळी बाजू. जांचे कडे कामां जातलींच अशी अपेक्षा दवरून जेन्ना कितेंय काम वा कसलीय जापसालदारकी कोणायचेर सोंपयता तेन्ना ती करून दिली जाल्यार जिवाक बरें दिसता. कोण कोणाचो वैरी आसना. आपूण यत्न खूब करतात तरी दुसरो ऐन वेळार नाकारता. तूं यत्न करता. तुजें तें बरें काम आसता.
हेवटेन जो मनीस विस्वास दवरून जे काम दिलां तें व्हड काम म्हणून जातलें, करतले, गडबड नाका म्हणून रावता. पूण तांची जापसालदारकी ते विसरतात जांकां काम दिलां तांणी मदीं कितेंय आडमेळ्यो येता आसत जाल्यार सांगप आसता. पूण विचारीतसर रावतात. काम दिल्लो मात निरवसता.
हाचे फाटलो बेत वा हेतू कितें आसतलो तो काम दिल्ल्यांक जुस्त कळटा. तो कांय करूंक शकना अशें न्हय. तो उलोवंक शकता. ताका दुख्ख जालां तें तो ओतूंक शकता. पूण तो नवीन आसता. ताका चिंतून पावल मारूक जाय. ओगीच बशिल्ले कडेन वायटपण कित्याक. हांवूय आतांच तर आयलां. जाका काम दिलें तो तर तांचोच चमचो कसो आसता. ताका शिजयलो वता वा ताका तुवें आमचे काम आपणें घेतलें म्हणून उलोवण्यांचो भडिमार सोंसचो पडटा. ताकाय चिंतना खंयची तर आपलो बशिल्लो धंदो कसो काय चलतलो. ताची चूक ना. तो पयश्याक मेला. तुजें कडेन ताका फायदो ना. तांकां मात नाका की तांचे फुडें आतां आयलो हो कोण. नवोच चिकटूंक आयला जो आमकां फाटीं उडोवंक आयला. आमी हांगा केन्ना सावन तिश्ठतात. भिरांत रे बाबा. तूं येवं नाका. तूं नाकाच. तुजे कितें आसा ते चार चौगां मेरेन पावलां तरी नाका. बाकीचे लोक कितें आसा, तर हांगा कोण बशिल्लो आसा तो कितें करता ताकाच मान दिता. दाखोवपाचे दांत आनी लिपोवपाचे दांत वेगळे. हय काय ना? उत्तर मोने जाता.
जाप काडिना. हांकां वयर काडुया जांचे कडच्यान फायदो आसा. खांवक दिता जाल्यार तुजें वजें मोठे, जड आसा तरी हलकें जाता.
तूं नाका बाबा, तूं आनी कोणाय कडे काम करून घे. जाका लागून झगडटात ताचेर चार जाणांचें लक्ष. हांगा तुमकां खरोच वयर काडपी जो आशिल्लो ताका तुकाय नाका म्हाकाय नाका करून कुशीक उडयतात.
अशें हें. आमची उदरगतूच खचल्या. अशीच खचता. म्हणून तर थंयच आशिल्ले वरी. तुमी तडफडटात जे खरेंच जें आपलें करूंक सोदतात. पूण तुजें कमीच जाणांक आवडटा. दोन भाग. तुळा चलतात. बाकी जो चिड्डला आनी चिड्डता ताचेर मात कुट्ट करून मारलो कूटलो पूण हळूच मारलो अशेच विचार मनांत येतात. आसूं जाचे बरें जावाचें आसता ताचे बरें जातलें, तें तुज्यान आनी म्हज्यान कितलेंय आडायलें म्हूण बरें जावपाचे रावचें ना हातूंत तथ्य आसा.
भुरगीं जावं तरणाटी आपल्या झगड्यां मदीं घुस्पून तांकां खेचून, ओडून, चिड्डूं, माड्डूं नाकात. अशें चलता म्हूण घडये तीं फुडें सरपाकूच भियेवंक लागल्यांत. तीं बाकीच्या जिद्दी भुरग्यांकूय निराशेचो भंय दाखयतात. म्हणपाचें अशें की कुट्ट करून मारलो कटलो पूण हळूच मारलो. तोच कुटलो तुकाच माल पडटलो, मागीर कळटलो. तो कुटलो मारतनाच त्या कुटल्याक बीं थोडी दूक लागता ती मागीर जिती जाता.
सोनाली सु. पेडणेंकार
9923046779
खिणाखिणाक ताज्यो घडणुको आनी तुमचे कडेन संबंदीत दरेक खबर मेळयात एका क्लिकाचेर! फेसबूक, ट्विटराचेर आमकां फॉलो करात आनी व्हाट्सएप सबस्क्रायब करपाक विसरूं नाकात.
