कर्तव्यां पाळुया, देश वयर काडुया

भांगरभूंय | प्रतिनिधी

प्रथा पाळ्ळी ना जाल्यार देवाचें, समाजाचें रागणें येतलें, अशी थर्त भिरांत खूब लोकांक दिसता. ताका लागून ते मळणेच्या बैलां भशेन थारावीक चाकोरेंत घुंवत आसतात.

अायज प्रजासत्ताक दीस. पूर्ण संविधान चालीक लागलें तें आज. संविधानाचे शिल्पकार डॉ. बाबासाहेब आंबेडकर हांणी संविधान सभेंत 25 नोव्हेंबर 1949 दिसा कांय उतरां काडिल्लीं. ‘संविधान कितलेंय बरें आसूं, ते चालीक लावपी अप्रामाणीक आसल्यार संविधान वायट थारतलें… आनी संविधान वायट आसलें पूण चालीक लावपी प्रामाणीक आसल्यार तें बरें थारतलें.’ लोकप्रतिनिधींनी सरकारी यंत्रणेच्या आदारान संविधान चालीक लावंक जाय. हातूंत देशवासीयांनीय योगदान दिवपाचें आसता, हें आमी विसरूंक फावना. सगलें वजें सरकाराच्या माथ्यार दिवन ओगी रावल्यार देश मुखार सरचो ना. गोवर्धन उखलपाक गोकुळांतल्या सगल्या लोकांनी कृष्णाक हात दिल्लो. तशी मजत दरेका भारतीयान देश बळिश्ट करपाक दिवंक जाय. फक्त सोशल मिडियाचेर हावेस दाखोवन उपकारचें ना. ह्या पोक्या फारांनी दर खेपे कितें साध्य जाताच अशें ना! तेन्ना संविधान योग्य रितीन चालीक लावन आमकां देशाक महासत्तेचें रुप दिवचें पडटलें!
29 ऑगस्ट 1947 दिसा डॉ. आंबेडकर हांचे अध्यक्षताये खाला संविधान मसुदो समिती स्थापन जाली. तिणें तो 4 नोव्हेंबर 1947 दिसा सादर केलो. उपरांत तो चर्चे खातीर सभाघरांत 166 दीस दवरलो. दोन वर्सां 11 म्हयन्यां उपरांत निमाणो मसुदो तयार जालो. तातूंत कांय सुदारणा करतकच 24 जानेवारी 1950 क विधानसभेच्या 308 वांगड्यांनी तो मान्य केलो आनी 26 जानेवारी 1950 दिसा तो लागू जालो. आमचो देश पूर्ण प्रजासत्ताक जालो. फाटल्या 74 वर्सांच्या काळांत कांय दुरुस्त्यो जाल्यात. ह्या बळिश्ट संविधानाक लागून देशांत एकचार तिगून उरला, हें आमी विसरूंक फावना.
देश स्वतंत्र जालो, तेन्ना आमचे कडेन कांयच नाशिल्लें. अजून कांय मळांचेर आमी हेर देशांचे तुळेन खूबच फाटीं आसात. खास करून गरिबी, भलायकी, रोजगार, शिक्षण, दळडीर रेशा! उदरगत जाल्या. पूण कांय कडेन विशमताय पळोवपाक मेळटा. आयज पसून आमच्या नागरिकांक सवलती, अनुदाना दिवचीं पडटात. स्वताक दळडीर मुक्त करतना प्रत्येक भारतीयान संविधानांत सांगिल्लीं कर्तव्यां, जापसालदारक्योय पाळपाक जाय. तातूंतले हक्क मेळटले हाची खबरदारी घेवपाक जाय. पयली गजाल म्हणल्यार सगल्यांनी शिकपाक जाय. गांवगिर्‍या वाठारांतल्या भारतीयांक उण्या खर्चांत उंचेलें शिक्षण मेळटले, हाचे खातीर सरकारान खाशेले यत्न करूंक फावो. कारण शिक्षण, रोजगार, अर्थीक उन्नती हांचो एकामेकां कडेन संबंद आसा… आनी शिक्षण घेतलें म्हूण उपकारना, वृत्ती, चारित्र्य, वागप बदलूंक जाय. नाजाल्यार शिक्षणाचें मोल शुन्य.
संविधान आमी पाळटात व्हय? दरेकल्यान हो प्रस्न स्वताक विचारचो! सगल्यांत पयलें कर्तव्य एकचाराची राखण करप. भावनीक, धर्मीक, भाशीक, प्रादेशीक अशे भेद दवरचे न्हय. सगले भारतीय म्हजे भाव, भयणी, हे प्रतिज्ञेक स्मरून आमी सुवार्थ, दुस्वास भायर मारून भावपण, मोग, मायपास वाडटलो, हें पळोवंक जाय. आमची संस्कृताय विवीधांगी. तें दायज सांबाळूंक जाय. रानां, रानवटी जीव, सैम, न्हंयो हांची राखण करप आमचें कर्तव्य. करतात तें आमी? रीत, परंपरा ह्यो मोडपा खातीरुच आसतात. तशी परिस्थिती आयलीच जाल्यार आमी त्यो मोडटातूय. पूण हें सदचें कार्य जाल्यार बरें. परंपरा मोडल्यो काय धोल वाजोवप विसरायेर पडचें, इतल्यो नकळटां त्यो मोडच्यो. नव्यो रिती घालच्यो. बायलांक उणाक थारपी प्रथांचेर उदक सोडचें, अशें संविधान सांगता. पूण, प्रथा पाळ्ळी ना जाल्यार देवाचें, समाजाचें रागणें येतलें, अशी थर्त भिरांत खूब लोकांक दिसता. ताका लागून ते मळणेच्या बैलां भशेन थारावीक चाकोरेंत घुंवत आसतात. कसलीय गजाल मेंदू घाणाक दवरून स्विकारु नाकात. चिकित्सक बुद्दीचो वापर करात, तिचो विकास करात, विज्ञाननिश्ठ दिश्टीकोन बाळगात, अशें संविधान सांगता.
खंयचेच परिस्थितींत हिंसाचार करूं नाकात, भौशीक मालमत्तेचें लुकसाण करूं नाकात, अशें संविधान सांगता. पाळटात आमी हें कर्तव्य? तांकां फारान मारपाक जाय, अणुबॉम्ब घालपाक जाय ही आमची मानसिकताय. फक्त राष्ट्रप्रेम दाखोवन उपकारना, तर स्वता कृती करून राष्ट्राची उदरगत करपाक जाय. संविधान आमकां धर्मीक स्वातंत्र्य दिता, समतेचो, अन्याया आड झगडपाचो हक्क दिता. मुळांत आमी संविधान वाचूंक ना. तें पाळपाचें पयसूच उरलें. लाचारी, सुवार्थाच्या रेबडांत लोळपी भावां- भयणींचो आंकडो वाडत आसा. आयच्या प्रजासत्ताक दिसा, मुळावीं कर्तव्यां, जापसालदारक्यो पाळपाचो सोपूत घेवया. सगल्यांक 26 जानेवारीचीं परबीं.