कोचींग सेंटरां रडाराचेर !

भांगरभूंय | प्रतिनिधी

उंचेलें शिक्षण तळागाळांतल्या भुरग्यांकूय मेळपाक जाय. तो तांचो मुळावो हक्क! शाळांनीच ट्युशन, कोचींग मेळत जाल्यार दुदांत साकर.

पु. ल. देशपांडे हांच्या ‘व्यक्ती आणि वल्ली’ पुस्तकांत चितळे मास्तर मेळटा. तातूंत म्हणलां, ड्राॅईंग आनी ड्रील सोडून तांणी सगले विशय शिकयले. ‘ढ’ भुरग्यां खातीर फांतोडेर स्वताच्या घरांत ते खास वर्ग घेताले. ट्युशन फी घेनाशिल्ले, वयल्यान घरचो पोस (खरवस) भुरग्यांक खावयताले…. चितळे मास्तराच्या ह्या वर्णनांत सत्य गजालीय आसात. खूब वर्सां पयलीं गोंयांत पसून कांय शाळा धावे खातीर खाशेले वर्ग घेताल्यो, तेंय फुकट. पूण आयज एखादो आडवाद सोडल्यार हें सगलें ‘मुफत’ बंद जालां. शिक्षणाच्या मळाकूय वेवसायाचें रूप आयलां. कांय शिक्षकूच दुसऱ्यांच्या नांवाचेर ट्युशनां घेतात. ट्युशन वर्ग आसात, तशींच ‘कोचींग सेंटरां’ य आसात. कांय वर्सां पयलीं महाराष्ट्रांत एक गाजतालें. हेर कडेनूय आसात. उत्तर भारतांत तर कांय गल्लींनी पावला पावलार सेंटरां आसात. थंय पयसुल्ल्यान विद्यार्थी येतात. भाड्यान रुम घेवन रावतात. बरी नोकरी मेळची ह्या उद्देशान रातदीस अभ्यास करतात. पास जातात. आयएएस, आयपीएस ह्या परिक्षांक विद्यार्थी मुळांत हुशार जाय. थोड्यांची बौद्धीक तांक तितली नासता, सामान्य ज्ञान, इंग्लिशीचेर (हे भाशेन लाखांनी भारतीयांचे पांय ओडल्यात, तरीय आमकां तिचें पिशें!) शेक नासता. मागीर कांय जाण नापास जातात. परत -परत नापास जातकच निरशेतात. गांवांक वचून घरच्यांक तोंड दाखोवपाक तांकां लज दिसता…. आनी मागीर तातूंतले कांय जाण जीव सोंपयतात. ह्याच कारणांक लागून आतां शिक्षण मंत्रालयान एक म्हत्वाचो निर्णय घेतला.
हाचे मुखार कोचींग सेंटरांक योग्य तितलीच फी घेवची पडटली, फटीचीं आस्वासनां टाळचीं पडटलीं, विद्यार्थ्यांची सुरक्षा, मानसीक भलायकी सांबाळची पडटली. 16 वर्सां सकयल्या भुरग्यांक ट्युशन दिवपाक मेळचें ना. ते खातीर खास मार्गदर्शक तत्वांच तयार केल्यांत. आतां तीं व्हडल्या कोचींग सेंटरां खातीर काय ल्हान ट्युशन क्लासी खातीर तें स्पश्ट जातलेंच. सारकें धोरण आनी नियंत्रण नाशिल्ल्यान देशांत खाजगी कोचींग सेंटरांचो आंकडो वाडत आसात. तांची नोंद पसून सरकारा कडेन ना. वर्साक लाखभर रुपया घेवपी सेंटरां आसात. थोड्यांनी तर हजारांनी रुपया पगार दिवन शिक्षक नेमल्यात. ट्युशन घेवपी विद्यार्थ्यांनी (चडशे 18 वर्सां पिराये सकयले) आत्महत्या केल्यात. (ते जीईई- अभियांत्रिकी प्रवेश आनी एईईटी -वैजकी प्रवेश परिक्षांचो अभ्यास करताले. ह्या परिक्षांक लाखांनी विद्यार्थी बसतात, पूण थोडेच बऱ्या गुणांनी पास जातात.) पोरूं राजस्थानांतल्या एका कोटा शारांत 26 जाणांनी जीव दिलो. 2015 सावन हें चल्लां. पोरूंचो आंकडो सगल्यांत चड! केंद्र सरकारान हाची गंभीर दखल घेतल्या. हाचे मुखार विद्यार्थी वा तांच्या पालकांक कोचींग सेंटरांनी कसलीच दिशाभूल करपी आस्वासनां दिवचीं न्हय, असो आदेश शिक्षण मंत्रालयान दिला. सेंटरा विशीं, थंयच्या सुविधां विशीं, शिक्षणाच्या दर्ज्या विशीं कसलेच दावे करचे न्हय, अशेंय सांगलां.
आयज फक्त शिक्षण घेतलें म्हूण जायना, चडांत चड गूण घेवचे पडटात. कारण पास जावपाची टक्केवारी वाडल्या. पयलीं गोंयांत धावेक 75 टक्के गूण घेवप म्हणल्यार व्हडलो पराक्रम मानताले. मात आतां, चडशे विद्यार्थी 80 टक्क्यां वयरूच घेतात. सर्त वाडल्या. तिचो ताण, रातदीस अभ्यास, येशाचो हुस्को, पालकांची अपेक्षा आनी सगल्यांत म्हत्वाचें म्हणल्यार घरची याद येवप (बिहार, युपी सारक्या राज्यांनी विद्यार्थ्यांक शिक्षणा खातीर पयस रावचें पडटा.) हाका लागून नापास जाल्लो विद्यार्थी निरशेता. आवय- बापायन कश्ट करून, रीण काडून धाडिल्ले पयशे फुकट गेले अशी ताची भावना जाता. आतां गरीब, गिरेस्त, शारी, गांवांतलो भुरगो, अमूक जाती, धर्माचो भुरगो असलो कसलोच भेदभाव करपाक मेळचो ना. चलयांक, दिव्यांगांक, गरिबांक कोचींग सेंटरांनी चड उर्बा दिवपाक खास उपाय घेवचे पडटले. एका रुमांत कसलीच सुविधा नासतना ट्युशन घेवपाक मेळचें ना. गुन्यांव केल्यार 25 हजार रुपया ते 1 लाख रुपया मेरेन दंड जातलो…. हें सगलें आसलें, तरी बऱ्याच पालकांचो ह्या तरतुदींक विरोध आसा. खास करून 16 वर्सां पिरायेची अट. धावेच्या भुरग्यांक आतां कोचींग सेंटरांनी प्रवेश मेळचो ना. आमी कितें करपाचें, असो सूर पालकांनी सोशल मिडियाचेर लायला.
हो निर्णय योग्य काय अयोग्य हाचेर भासाभास सुरू जाल्या. उंचेलें शिक्षण तळागाळांतल्या भुरग्यांकूय मेळपाक जाय. तो तांचो मुळावो हक्क! शाळांनीच ट्युशन, कोचींग मेळत जाल्यार दुदांत साकर.