भांगरभूंय | प्रतिनिधी
गुड माॅर्निंग अंकल, त्या तरणाट्यान कॉलेजीच्या दार- राखण्याक म्हणलें. “गुड माॅर्निंग” ताणेंय जाप दिली. “मात्शें राव,” ताणें फुडें म्हणलें. “तुवें तुज्या मम्मी- डॅडीक “गुड माॅर्निंग ‘ म्हळां?” ताचो फुडलो प्रस्न. “आयज म्हणुंक ना, पूण केन्नांय हांव तांकां विश करतां,” तें तरणाटें उलयलें. नावेलेच्या रोजरी म्हाविद्यालयांत कांय वर्सां फाटीं तो क्रिस्ती भाव दार-राखणो कसो वावुरतालो. आयज तो आमचे मदीं ना. ताका शांती- समाधान मेळूं. जायत्या विद्यार्थ्यांक तांचीं आवय- बापूय वा भाव- भयणीं गाडयेन हाडून पावयतालीं. तेन्ना तो तांकां सरळ विचारतालो. “तुवें तुज्या डॅडीक ‘thank you’ म्हणलां?” अंकल, म्हजो डाडा तो. ताका ‘thank you’ कित्याक म्हणुंक जाय?” तीं तरणाटीं ताका परते प्रस्न करतालीं.
जिणेची वाट तांकताना आमचे मदलीं जायतीं जणां दुसऱ्यां सवें उपकारी मन दाखयतात. खूप संतोसाची गजाल. दुसऱ्यां सवें उपकारीपण दाखोवूंक, तांचे लागीं लागशिल्लो संबंद जोडूंक वा तांकां आपलीं कशीं मानून घेवूंक आमचे मदल्यांक खूप सोंपें जाता. पूण घरच्यांक आपलीं कशीं मानून घेवन उकतेपणीं दाखोवूंक आमच्या मनांक आमी तयार करिनांत वा आमकां लज दिसता, हें एक कुवाडें. आमी कुटुंबांनी जियेतात. सांगाताक वेळ सारप, हेंच नीज कुटुंबांत दिसूंक जाय. असली परिस्थिती
आयज चडशी दिसून येना ती गजाल वेगळी. आमच्या कुटुंबांनी आमी सांगाता जियेवनूय आमकां आमचींच मनशां लागीचीं कशीं दिसूंक वेळ लागता.
त्या गांवांत तांचे फिरगोजेची वर्सुकी परब आसली. विनसेंत पांच दीस आदीं लग्नी जिवितांत भितर सरलेलो. परबेचें मीस जाल्या उपरांत आपले घरकान्नीक घरा पावोवन, आपल्या इश्टांक ‘wish’ करुंक धांवलो. सांजेचीं तीन वरां जाल्लीं. घरकान्न आनी आवय जेविनासताना वाट पळेतालीं. आयलो आनी जेवलो. सगळ्यांक फेस्ताचीं परबीं दिलीं, पूण घरच्यांक आनी आवयक मात परबीं दिवूंक विसरलो. आमचे मदल्या जायत्या जणांक अशें घडटा जावूये. आमचीं घरचीं न्हय तीं? अशें म्हणून ‘taken for granted’ जाल्ले वरीं वागतात. हाचो परिणाम चडश्या कुटुंबांनी उक्तेपणीं दिसून येना; पूण कुटुंबांतले संबंध मात मजबूत जायनांत, हें एक सत.
आमी मनशां क्रियात्मक. खंय तरी आनी कितें तरी आमकां करुंक जाय. खंय तरी म्हणटना, कुटुंब निमाणे सुवातेर आमी दवरतात. वाड्यांत वा गांवांत कश्टतल्यांक आमी आदार दिवूंक फुडें. आमच्या घरांत आवय- बापूय कश्टतात जाल्यार आमचो आदार तांकां कितलो लाभता? “कुटुंबांत आमचो वावर कोण वाखाणटा?” असो प्रस्न समाजीक मळार नांवलौकीक जाल्लो एक तरणाटो करतालो. कुटुंबांत कोणें कोणाक वाखाणपाचें, असो हांव तर उरफाटो प्रस्न करपी. कुटुंबांत जियेतात तीं आमीच न्हय? दर एकल्यान असले तर्क नासलले प्रस्न केले जाल्यार त्या प्रस्नांक जाप दितलो कोण? ते प्रस्न, प्रस्नूच उरतले आनी घुस्पागोंदळाक मात सुवात मेळटली.
खरें म्हळ्यार आमच्याच मनशांक आमीच शाबासकी दिवूंक जाय. “चूक जाली”, “देव बरें करूं”, “देव बरो दीस दीवूं” असलीं उतरां आमचेच कडल्यान येवूंक जाय. आमच्या कुटुंबांत कोणूच शाबासकी दिना, वावराक म्हत्व दिना, म्हणून आरडलीं जाल्यार आंतरव्यक्तीगत संबंध मजबूत जातात कितें? आमी, आमच्याच मनशां लागीं पयलीं बरे संबंध जोडटलीं हें आमच्या मनाक आदींच फुडें सांगूंक जाय. आमी जियेतात ते परिस्थितींत ‘दी आनी घे’ असली वागणूक खूप म्हत्वाची. आमी कुटुंबांत उलयतात ती भास बदलून तोखणायेचे भाशेक जागो दिवप शाणेपणाचें. एकामेकांची तोखणाय करून, बरें उतर दिवूंन, मान आनी आदर कुटुंबांत वाडयललो जाल्यार आमी आमकांच आमचींच कशीं दिसपाचीं.
आमी कुटुंबांत एक घर कशें जियेवूंन कांयच फायदो ना. आमी एक घराबो कसो जियेंवची आयज काळाची गरज. आयज आमी एकामेकाची तोखणाय करिनात, परबीं दिनांत, ‘गुड माॅर्निंग वा गुड इवनिंग’ म्हुणनांत. अशेंच चल्लें जाल्यार, एका दिसाक आमच्याय कुटुंबांनी आमी दुरगां उबीं करतलीं. असलो देखावो आमच्या कुटुंबांनी नाका. देखून आमी एकामेकाच्या हातांत हात घालून, दुसऱ्यांक बरें उतर दितात तशें, वा तांची तोखणाय आमचे कडल्यान जाता तशी, आमच्या कुटुंबांनीय ती जावंची. सेवा आनी मोग कुटुंबांतल्यानूच सुरू जाता. नियाळपाची गरज.
जॉन एम्. आल्फोंसो, कार्मेलीत
7666519837
खिणाखिणाक ताज्यो घडणुको आनी तुमचे कडेन संबंदीत दरेक खबर मेळयात एका क्लिकाचेर! फेसबूक, ट्विटराचेर आमकां फॉलो करात आनी व्हाट्सएप सबस्क्रायब करपाक विसरूं नाकात.
