शांत बस, कूड आनी चित्त थीर दवर

भांगरभूंय | प्रतिनिधी

जिवितांत केन्ना तरी एकदां आमी एकलेपणाचो हुलोप भोगतात. अशा वेळार आमी पळयतात की आमच्या आदाराक कोण नात. देखून आमी निरशेवन चिंता आनी अस्वस्थताय हांचे भकीक पडटात. आमच्या जिविताचो लामटो (शिपर्वीर्श्रीा) सूख आनी दुख्ख हांचे मजगतीं एक सारको खेपो मारीत आसता. जेन्ना संकश्ट वांट्याक येता, तेन्ना आमी थतर वितर जातात. आमी दुख्खी, भंयग्रस्त आनी रागीट लेगीत जातात. देंवत्या भोंवर्‍यांत सांपडिल्ल्यान आमीच आमचे खातीर विणिल्ल्या न्हयकारात्मक निराशी जाळांतल्यान भायर सरूंक शकनात.
आदाराविणें आमी ह्या जिविताच्या वादळाक फुडो करपाक हांगा थंय आलाशिरो सोदतात. साधू-संत आमकां हातूंतल्यान भायर सरपाक एक सुटका वाट दाखयता. ते आमकां शिटकायतात की, जेन्ना आमचें व्हडें वादळांत सांपडटा. तेन्ना त्या वादळाच्या गोंदळांत आनीक गोंदळ वाडोवपी दुसरें वादळ निर्माण करचें न्हय म्हूण. तशें केल्यार मागीर आमचें व्हडें उमथून पडटलें म्हूण. ह्या वादळांतल्यान सुटकावाट म्हळ्यार शांत आनी थीर रावप. आमी हें कशें साध्य करूंक शकतात? आमी आमचें व्हडें देवा वशीन नांगरून दवरून हें साध्य करूंक शकतात.
सगल्याच धर्मांतले ग्रंथ आमकां सांगतात की देव सदांच आमच्या सांगातान रावता, आनी आमकां धीर दिता म्हूण. आमी सदांच ताचें मनन करूंक जाय म्हूण. तरिकूय आमकां आमी एकसुरे आसात अशें दिसता. हें कित्या खातीर? हाचें करण म्हणचें आमकां भौतीक इंद्रियांच्या पांवड्यार जगपाची संवय जाल्या. आमचे दोळे जें कितें भौतीक आसा तेच पळयतात. आमचे कानूय बी फक्त आमच्या संवसारांतलेच आवाज आयकूंक शकतात. आमची सगली इंद्रियाच शिमीत आसता.
आमकां खबर आसूं वा नासूं, भगवान सदांच आमचे बगलेक आसता. ताणें आमकां ह्या संवसारांत हाडल्यात आनी आमी संकश्टांत सांपडल्यार आमकां मार्गदर्शन करपाक तो सदांच सादूर आसता. आमी भौतीक पांवड्यार जियेतात. देखून आमी इश्वराचो अणभव घेवंक शकनात. एखादो अध्यात्मीक गुरू आमकां ध्यान तंत्राची विद्या शिकोवन परमेश्वराची अनुभुती दिता. ह्या तंत्रा वरवीं आमचे चित्त थीर जाता, आमची इंद्रिया आलडत हुपून पलतडी पावतात, आनी आमचे लक्ष भायल्या जगांतल्या गोंदळा वयल्यान कुशीक सरून तें भितरल्या आध्यात्मीक जगार केंद्रीस्थ जाता. आमी एक नवें जग अणभवतात, जंय परमसूख, परमशांती आनी परमानंद आसता!
देव म्हळ्यार पुराय चेतना. तो आत्मो. देखून आमच्या भौतीक इंद्रियां वरवीं ताची अनुभुती जायना. ताका अणभवूंक जाय. जाल्यार आमी साधू-संताचे मार्ग आपणावंक जाय. हे साधू संत सगल्या युगांनी जल्मल्यात. तातूंतल्या जण एकल्याक शांतीकाय अवस्थेंत देव लाभला. जेन्ना आमी भायल्या जगांतल्या खवदळा पसून आंग काडून घेतात, शांतीकायेन बसकण मारतात आनी आमच्यो कुडी आनी चित्तां थीर दवरतात तेन्ना मागीर आमची भितरली भोंवडी सुरू जाता. आमकां भगवंताचें दर्शन घडटा आनी आमी ताचे लागीं उलोवंक लेगीत शकतात. जितले अदीक आमी शांतीकायेन बसतले आनी आमची मनां भितर थिरायतले तितले आमी भगवंताचे लागीं लागीं पावतले. आनी अखेरेक आमचे आमचे आत्मे परमात्म्या मदीं भरसून आमी आमच्या जिविताचे ध्येय साध्य करपाक जैतिवंत जातले.
जेन्ना आमी देवाचें आसप अणभवतात, तेन्ना मागीर आमी ताच्या सासणीक मोगा भितर आलाशिरो घेवंक शकतात. अशा वेळार आमी आमच्या जिणेंतलीं आव्हानां आमकां खाला पडूंक दिनात. उरफाटें ‘हेंवूय बीन वतलें’ ह्या आत्मविस्वासान आमी ल्हारांचेरूच सुवार जावंक शकतात! जेन्ना आमकां खात्रीन कळटा की, आमी केन्नाच एकोडें नात म्हूण, तेन्ना एकोडे उरपाची धास्ती ना जावन वता.
जे अर्थी आमी नित्य नेमान ध्यान साधनां करून आमच्या भितरल्या उजवाडा कडेन संपर्क दवरतले ते अर्थी आमच्या जिवितांनी तो आसा म्हणपाचो आमचो भावार्थ अदीक घटमूट जातलो. देवाचो मोग सदांच आमचेर आसा. हो मोग आमकां जिवितांतल्या समेस्त चड उतारां वगतार तारतलो आनी खंयचेय परिस्थितीक सकारात्मक नदरेन फुडो करपाची आमकां तांक दितलो.
लेखक: संत राजिंदर सिंघ

कोंकणी अणकार: प्रदीप लवंदे
9923292022