भांगरभूंय | प्रतिनिधी
ताचेच कडेन लग्न जावपाचें ? काय दुसऱ्या कोणा बरोबर ? घराचे वांशेच फिरले. दुसरी वाट ना. आत्याची उतरां हातरूणार पडिल्लें कडेन याद जाली.
वळेसर
पल्लवी हॉस्पिटलाच्या रूमांत आशिल्लें. वण्टीचेर लायिल्ल्या सान भुरग्याच्या चित्राचेर ताची नदर गेली. एकदम घामान चिपचिपलें. अशें कितें जाता म्हाका ? मनांतल्या मनांत येवजिता येवजिता ताचो जीव आकुळ पिकुळ जालो.
“कसले त्रासांत पडलें हांव ? निमाणे जण एकटो आपलोच सुवार्थ पळयता. आपलोच विचार करता.’ पल्लवीक आपणें कितें करचे म्हणपाचो मार्ग मेळनाशिल्लो. कोणाक सांगपाचे ? कोण आयकतलो ?
पल्लवी आनी परेशाची कॉलेजीच्या निमाणें वर्सा, एकमेकांकडेन इश्टागत जाली. दोगूय मध्यम वर्गांतली. करतां करतां इश्टागत वाडत गेली. घरच्यांचीय मान्यताय मेळ्ळी. दोगांयकय बरी नोकरी मेळ्ळीं. आता फुडल्या सपनांत दोगांय रंगलीं. आत्यान मात पल्लवीक शिटकावणी दिली.
“बाय लग्न जातकीच सगळी मस्ती करची. स्वताचेर मात ताबो आसुनी”.
नव्या वयात आयिल्ल्या तरणाट्यांक कांय फावटी जाणट्यांच्या ‘अणभवाचे बोल’ वायफळ बडबड दिसताच. पल्लवी सादे आनी बऱ्या संस्काराचें
पूण नोकरी, हातांत पयसो आनी परेशाची साथ. खंय कितें घुस्पलें कळ्ळें ना. पूण भावनेत क्लीन बॉल्ड जालें. फसलें.
अचकीत कोविडाचें पयलें ल्हार इतलें नेटाचें आयलें. सगळ्यांत पयली परेशाली नोकरी गेली. “रिट्रेच्यमेंन्ट”. नोकरे खातीर धडपड सुरू जाली.
एके वटेन कोविडाचो बोवाळ. दोगांयची आपल्या कुटुंबाक सांबाळपाची धडपड. म्हणटा म्हणटा स म्हयन्याचें आठ जाले. तातुंतच ‘गर्भ’ केन्ना धरलो. दोगांक पत्तोच लागलो ना. इतलें सहजतायेन घडिल्लें. रोखडेच लग्न जावपाचे ‘नियोजन’ जालें.
“आरे ! कितें करया? आतां फुडें फाटीं कसलो पश्चाताप, विचार, निर्शेणी बी नाका. पल्लवी अबॉरशन इज द वन्ली व्हे आवट?” दोगांय जाणां दोतोरांकूय वचून मेळ्ळी. सत परिस्थिती मांडली.
‘तुमकां दोगांयकूय मान्य आसा? हाचेर आदी कसलोच उपाय कित्याक जालो ना? दोगांय सुशिक्षित. ” दोगांयची मान सकयल गेली.
परेशालो जॉब गेलो. अशे अवतिकायेत तांचे “मोगाचें फूल”. पयलें फूल स्वता जावन बावोवन वाडोवपाचे पल्लवीन केन्नाच चितुंक नाशिल्लें.
फाल्या कसले ताट वाडून दवरिल्लें आसा. कोणाक खबर नासता. देखून चिंतून पावल मारप गरजेचें. स्वताचेर ताबो जाय. भावनेच्या भकीक पडल्यार अचकीत भीक मागपाची वेळ येता. पयस नदर दवरून चलता, तो वेळ काळ पळोवन पावलां मारता.
दोगांयच्या पायां पोंदची जमीनच हालून गेली. पल्लवीक जेवप- खावप नाका जालें. नसत्या चुकीची ख्यास्त आयज ताका एकट्याक भोगची पडली. कोविडाचे दीस तातुंत पल्लवी तशें घरचो खर्च आनी स्वताचो…….! वयल्यान लोकांचे प्रस्न…..केन्ना जातली लग्न तुमी ? परेशालो जॉब गेलो फुडे ? ताचेच कडेन लग्न जावपाचें ? काय दुसऱ्या कोणा बरोबर ? घराचे वांशेच फिरले. दुसरी वाट ना. आत्याची उतरां हातरूणार पडिल्लें कडेन याद जाली.
ताच्या सपनांतलें बाय दोळे मुळार उबें रावलें. आयज ताचोच गळो ताका आवुळ म्हूण सांगपाचें आशिल्लें.
“पयलें चली जातलें…..नांव श्रेया दवरतलें”. पल्लवीची कूड तव्यार भाजिल्लेवरी भाजताली. “पिशेंपणाच तीं. हांवें कशी केली? चूकलें ! कित्याक ? ……….खंयच्याच प्रश्नाची जाप मेळनाशिल्ली.
परेश हॉस्पीटलांत आयलो, समंजस, सगळें समजलें. निमाणें भोग भोगचे पडले पल्लवीक. खिणा खिणाक आपूण “भुरग्याचें खूनी” अशें मनांतल्यान दिसतालें. दोतोरांनूय खूब समजायिल्लें. पूण दोगांय ‘कचाट्यांत’ सांपडिल्लीं. मानसीक, शारिरीक, कश्ट, छळ चड जालो तो पल्लवीचोच. परेशाक फकत तातुंतल्यान वाट काडपाची आशिल्ली. भावनेन गुंतले तें पल्लवी. परेश आनी पल्लवीचे पयले भुरगें जल्मा येवचें आदिच मातयेंतच मुड्डले.
मायभूंय इतली निर्दय न्हय. पूण वोत, शीं, मांय बीं बियाणा रूजयता….. हें अशें कशें ? मनीसजात कशी विरळी ! इतली कपन खायरी कशी ?
योग्य पावल मारचें बदला शिकप घेवनूय मनीस असो…..जनावर कसो ?
आबोर्त जालो. ते हड्डें फोडून रडलें. पूण गेल्लो खीण…… फळ तें मातयेंत माडिल्लें……
आनी वर्स …..दोन वर्सात कोविडाची तांडव नृत्य सोंपलें….. ल्हव ल्हव वातावरण निवळ्ळें. सगळें जग नव्या रंगात रंगता तें दिसलें. परेशान “ऑनलायन” ट्राय करून नोकरीय मेळयली. पूण पल्लवीच्या सपनांतली ती “परी” परतून परतून दोळ्यां मुखार उबी रावता…..कानांत मम्मा, मम्मा” उलो मारता अशें दिसता. दोळ्यांत दुकांची ल्हारां….एके चुकीची ख्यास्त.
विजया नवीन शेळडेकार
खिणाखिणाक ताज्यो घडणुको आनी तुमचे कडेन संबंदीत दरेक खबर मेळयात एका क्लिकाचेर! फेसबूक, ट्विटराचेर आमकां फॉलो करात आनी व्हाट्सएप सबस्क्रायब करपाक विसरूं नाकात.
