भांगरभूंय | प्रतिनिधी
आयकुचें सगल्यांचें, पूण करचें मनाचें, अशी एक म्हण आसा. खरें तें. कारण दरेकलो आपल्याक योग्य दिसता तसो सल्लो दिता. निमाणें जें कितें करपाचें, भोगपाचें, जावपाचें आसा, ताका तुकाच सामकार वचपाचें आसता. म्हणटकूच तुवें स्वता विचार करून निर्णय घेवंक जाय. पूण, ही म्हण सगलेच कडेन लागू जायना. खास करून अतिउत्साही, अतिशाण्या भुरग्यांक. तांणी आपूण विचार करुंक जायच, दुसरो कितें सांगता तेंय आयकुपाक जाय. मात, जायते खेपे तीं आपल्याक जायच तें करतात आनी त्रासांत पडटात. घरच्यांकूय सासणाचे त्रासांत घालतात. हालींच देवगडांत पुण्यांतल्या पांच जाणांक बुडून मरण आयलें. त्या भुरग्यांक शिक्षकांनी शिटकायिल्लें काय ना, तें अजून कळूंक ना. दनपाराच्या कडार ती दर्यांत देंवलीं आनी उदकाचो अदमास येवंक नाशिल्ल्यान बुडलीं. उमेदीच्या नेटार भुरगे कसलेंय धाडस करतात. तातूंत ते गटांनी आसल्यार मागीर विचारपाक नाका. हीं सैनीक शाळेचीं भुरगीं. म्हणटकूच तीं बेशिस्त आसचीं नात. तरीय सैमा मुखार कोणाचें चलना. जें जालें तें वायट जालें. हाचेय आदींय दर्यावेळांचेर असल्योच भिरांकूळ घडणुको घडल्यात आनी भुरगीं आवय- बापूय, भावा, भयणींक दुख्खांत बुडोवन ना जाल्यांत. दुदसागर हें एक उदाहरण पुरो.
धोक्याचीं थारूं येतात, अशीं शेंकड्यांनी पर्यटन थळां आसात. दर्यावेळो, घसघशे, दोंगर, किल्ले, देंगणां, अभयारण्यां….! थंय वतना सांबाळून वचूंक जाय. थंयचे नेम पाळूंक जाय. मस्ती करूंकक जायना. देवगडाचे दर्यावेळेर जिवरक्षक नासतले. गोंयांत आसात तशे प्रत्येक वेळेचेर ते नेमपाक जाय. तांकां लागून बरींच अपघाती मरणां उणीं जाल्यांत. तरी पर्यटकाचीय जापसालदारकी आसातूच. गोंयांत कांय पर्यटक पियेवन दर्यांत देंवतात. जिवरक्षकान सांगून पसून आयकनात. उरफाटे ताका मारपाक धांवतात. लायट, उदक, उज्या कडेन फकांडां उपकारनात, हें सगल्यांक खबर आसा, पूण चार- पांच इश्ट मेळ्ळे काय मागीर विचारपाक नाका. नाका जाल्लें घडूं येता. देशाचो फुडार आशिल्ले कितलेशेच तरणाटे आयज अपंगूळ जाल्यात, जीव व्हगडावन बसल्यात. मोहाक मात्शें दावें घाल्लें जाल्यार चित्र वेगळें आसपाचें. दोंगर- कड्यां वयल्यान पडून मरपाच्यो घडणुको महाराष्ट्रांत खूब घडल्यात. खरें म्हणल्यार असल्या सगल्या थळांचेर कडक बंदोबस्त जाय. सुरक्षेचे उपाय घेवपाक जाय. सांगून आयकनात, तांकां कायद्याचो, ख्यास्तीचो भंय जाय.
सत्तरींत फाटीं एके न्हंयेचेर सहलीक आयिल्ल्यांनी म्होंवा माल्याचेर गुंडो मारिल्लो. उपरांत कितें जालें तें वेगळें सांगपाक नाका. नशीब कोणाक चड सुजोवन दवरूंक ना म्होंवा मुसांनी. पूण गुंडो मारचे पयलीं त्या तरणाट्याचे तकलेन फुडें कितें जातलें, ताचो मात्त पसून विचार येवंक ना? मोटारसायकलीचेर स्टंट करतना त्या तरणाट्याक आपूण पडल्यार कितें जातलें, तें खबर आसना? मोगिका फाटल्यान बसतकूच वाऱ्याच्या वेगान दुचाकी चलोवप्याक कितें जावं येता, तें कळना? मोगान बुडिल्ले ते चलयेकूय कांय दिसना? वेगान दुचाकी, मोटार चलोवपांत कसली आयल्या मर्दानगी? जवानीच्या जोशांत बियरीच्यो बाटल्यो फोडून वा तश्योच रस्त्यार उडोवप, न्हंयांनी मोखप… कसली खोस मेळटा आसतली ह्यो करण्यो करून? कोणेंय फुलयत जाल्यार कितेंय करपाची तयारी आशिल्ले अपुरबुद्द तरणाटे आसतात. तांचो स्वताचो मेंदू तेन्ना न्हिदिल्लो आसता. ‘मोब सायकाॅलोजी’ चो परिणाम हो. विचार नाशिल्ल्यान वा ते घाणाक दवरिल्ल्यान गुन्यांव पसून घडल्यात. चार इश्ट एकल्याक जिवेशी मारतात. मागीर वर्साचीं वर्सां बंदखणींत कुसतात. पांच जाणां मदलो एकलो आजनेरी, पातक करता. त्रासांत पडटात उरिल्ले चार जाण. तपास जावन निर्दोश सुटपाक वर्साचीं वर्सां लागलीं तर अर्दी जीण बंदखणींत काबार.
शिक्षकांच्या भरंवश्याचेर पालक भुरग्यांक सहलीक, भोंवडेंक धाडटात. भुरग्यांनीय सारासार विचार करून पावलां उडोवंक जाय. पावला पावलार अपघात, दुर्घटना उब्यो आसतात. त्यो केन्ना झोपय मारीत तें सांगपाक जायना. शाळांनी शिक्षक सहलीक वच्चे पयलीं विद्यार्थ्यांक शिटकायतात. पूण ते तांचें काना- मनार घेताच अशें ना. समाजानूय जागृत रावपाचो वेळ आयला. गोंयांत कांय पंचायतींनी, गांवकारांनी आपल्या गांवांत सहलीक येवपाक भायल्या लोकांक बंदी घाल्या. कारण सोरो पियेवप, गांवकारां कडेन झगडीं करप, बोवाळ करप, वाठार बुरसो करप….. असल्या गजालींक लागून ते विटल्यात.
तरातरांचे अपघात, दुर्घटना घडल्यात, घडत आसात. तांचे पसून आमी कितें बोध घेतले व्हय?
खिणाखिणाक ताज्यो घडणुको आनी तुमचे कडेन संबंदीत दरेक खबर मेळयात एका क्लिकाचेर! फेसबूक, ट्विटराचेर आमकां फॉलो करात आनी व्हाट्सएप सबस्क्रायब करपाक विसरूं नाकात.
