आक्रोश

भांगरभूंय | प्रतिनिधी

आक्रोश म्हणल्यार बोवाळ, करंदाय, जिवाक बशिल्लो व्हडलो धक्को, तांच्या दुकांचो झरो. तो आक्रोश, तीं उतरां कानार पडटकच आमकां अदमास येता की कितें तरी घडलां. जें घडलां जाणें कोणाच्या तरी काळजाक घावे जाल्यात. तेय अशे की एक तर खूब दिसांनी पेखतले वा जल्मभर काळजाक सुयो तोंपीत रावतले.
आयज काल केन्ना कितें घडत हें आमी सांगूंक शकनात. पूण मनीसजात मात पयशांचे आशेर जगता, हें मात म्हणू शकतां. कशें? प्रस्न विचारप मुर्खपणाची गजाल जावन उरुं येता. जाप आसतली. मनीस मनश्यांक वळखप कमी जायत चल्लां, हें जण एकलो जांणूक लागला. जांणटा पूण कोणाचें कोणांक पडला? कोणांकूच पडना अशें ना. जो तापला, जाणें सोसलां तो मात उठला. ताणें सांगलां, आमी झगडुंया. तो झगडला. न्याय मेळटलो तेन्ना मेळटलो. कांय दिसांनी सगळे थंड जालां, अशें दिसलां. पूण जाणें विनाकारण सोंसलां आनी सोंसता ताच्या मनांतलो आक्रोश ताच्या काळजांत आजूनय धगधगता.
आयज भयंकर अशे अपघात जायत आसात. अक्षरशा दिसाक एकलो मरता, जखमी जातात. कोण मरतात, कोण वाचतात. चुकी जातात. कश्यो जातात, त्योवूय कळटात. पूण सत्य अशें की त्या खिणांक कोण तातूंत सांपडला तो एक तर मरून गेला नाजाल्यार आजन्म त्रास काडपाक दिव्यांग जाला. हें आयुश्य जगूंक पडटलें हें ते जाणांत. पूण ताच्या बरोबर जें ताचे लागींचे आसात, ते रडत आसतना पळोवपाची शक्ती ताका आनीकूय हालयता. ताच्या आदारार आशिलेय रडटात.
कांय जाण ध्यानी मनी नासतना बळी पडटात. आपली वासना भागोवपाक बलात्कारा सारक्यो घडणुकोय तो वायट नदरेचो मनीस करुन गेला. ताका धरला, मारला, दंड जाला ती गोश्ट वेगळी. पूण जिचेर तो प्रसंग आयलो तिची चूक आशिल्ली? नाशिल्ली जाल्यार तिचे तकलेन जो आक्रोश मांडला तो मात कायमचो उरला. तिची करंदाय तीच आयकता. तुमीं आमीं तिका कितलींय खोशी करात, पूण ती रडटा. हय भितरल्यान रडटा.
खरेंच, कांय चुको आमच्या मस्तेपणान जातात. आमी आपली मजा, आनंद लुटतात. आमकांय खबर आसना की आमचे कडच्यान अशें कितें घडटलें. आमच्या मनांनूय अशें कितें येना. पूण, ज्या नशेंत ती चूक जाता ती तर कळची पडटा कांय ना?
नशा ही सगळी वाट लायता. हें जाणा आसतना जर मद मारपी तवनास खेळ करतात तर तांकां मोठीच ख्यास्त जाय. ती दिली जाल्यार पिडेस्ताच्या काळजांतलो इल्लोसो तरी आक्रोश उणो जातलो. म्हणून असल्यो चुकी करतल्यांक कडक ख्यास्त ही जावंकूच जाय. तें जालेंच.
आमी मनीस खरेंच अशे कशे बदलल्यात न्हय? सगळे सुवार्थी जाल्यात न्हय? जायते प्रस्न मनांक खातात. जाता तें जाताच. हें जगूच अशें जालां. आपले पुरतेच जालां. म्हजें काम जावंक जाय म्हणून तर हें अशें सादता, सादयतात. प्रसंग आयले कितले, गेले कितले? हें अशेंच चलपाचें. कांय जाण अशे बऱ्या काळजाचे आसात. पूण तांचें खंय खूप चलता? मोजमाप, मोल अशें हें वर्तमान आसा. जैतिवंत जाता तो जाता. जालो तो जालो. हरलो तो रडलो. चूक आनी बरोबर कोण? खबर आसा, पूण तोंडार बोटां असोच हो आतांचो संवसार जालां. हेंच आमीं उलयतात आनी उलयतले.
आक्रोश कोणाच्या काळजांनी भरला तो भरला. तो रडटा तरी जगता. काय असले मात ह्या जगाक मुकल्याक. बरें करपाक झटल्यात, झगडल्यात आनी सगलें फाटीं सोडून गेल्यात. जे उरल्यात ते तांच्यो काणयो सांगतात. आपले ते दीस याद करतात. तांचे कांय आक्रोश काळजान खतखततात. कलियुग खरेंच कलियुग हें..

सोनाली सु. पेडणेकार
9923046779