सूख जाय ? अहमाक धांवडाय

भांगरभूंय | प्रतिनिधी

फोंडांत रावूं नाकात आनी ती सुवात सुरक्षीत आसा अशी तुमची फटकिरी समजूत करून घेंव नाकात. खरें म्हणल्यार अहम वा हांवपण ही एक शक्त. ती एक उर्जा. पूण हे शक्तीचें रुपांतर नमळाय, मोग, निखळ आनंद हातुनी करप गरजेचें आसा.

एकलो उदास दिसपी तरणाटो आमच्या आश्रमांत आयलो. ताचे दोळे भीतर गेल्ले आनी हांसो शेणलेलो. ताचे कुडीत
 जीव आसून लेगीत तो मरतुकडो, निरशेल्लो आनी दुख्खी कसो दिसतालो.
‘‘खरेलें सूख खंय म्हूण मेळटलें ?’’ ताणें विचाल्लें.
कदीम काळा सावन आयज मेरेन मनीस सुखाच्या सोदा फाटल्यान धांवता. तो जगभर तरेकवार वस्तुंनी सूख सोदीत हांगा थंय हेडटा…. आनी ताका कितें गावता काय म्हणल्यार सूख वा समाधान हाच्या वाट्याची खोशी आनी मौज -मजा. पूण, सूख आनी खोशी हांचे मदलो फरक जाणा जावप म्हळ्यार तें एक व्हड आनी म्हत्वाचें गिन्यान प्राप्त केल्ले वरी जाता.
शिक्षणाचो खरेलो हेतू म्हळ्यार भेद वळखप. मनशाक हो फरक स्पश्टपणान कळूंक जाय. निखटी माहिती पुंजावप म्हळ्यार शिक्षण न्हय. बऱ्या – वायटो मदलो फरक जाणा जावप हाकाच शिकप म्हण्टात.
मनीस सूख भायर सोदता आनी ताका थंय खोशी आनी मजा गावता. सूख मेळना. पूण, तो जर सूख भायर सोदपा वाट्याचें भीतर सोदीत जाल्यार मोटो चमत्कार घडटलो. भीतर सोदप म्हळ्यार कुडी भीतर, चित्ता भीतर आनी भावनां भीतर सोदप. मनीस जेन्ना भीतर पळयता तेन्ना ताका कूड, चित्त आनी भावना हांच्या पयल्यान आनीक कितें तरी आसो म्हळ्ळे गमता. हें ‘‘आनीक कितें तरी’’ म्हळ्यार भितरलें विश्व आनी ह्या विश्वाक कूड, चित्त आनी भावनां हांच्यो शिमो – मेऱ्यो लागनात. तुका जेन्ना सुस्त बरी न्हीद लागता तेन्ना थंड कूड, चीत्त आनी भावनां हांच्यो मर्यादा आसनात. पूण ह्या निवांत न्हिदेंत तुका सुमारा भायर सूख आनी आनंद लाभता.
ही भितरली भोंवडी हीच खरेली यात्रा. आमी दुख्खां भीतर कित्याक घुसपून उरतात आनी सुखां पासुन कित्याक पयसावतात? कित्याक तर दुख्ख हो अहमाचो म्हळ्यार हांवपणाचो परिणाम. अहंम हे दुख्खाचें मूळ. जंय अहम – हांवपण आसता थंय दुख्ख आसता.
हांवपण म्हळ्यार नरक आनी दुख्ख ही नरकांतली निर्मणी. जेन्ना गिन्यान उदेता तेन्ना दुख्खाच्या काळोखाक वचचोच पडटा. पूण गिन्यान प्राप्त करपा खातीर तुका फावो सारकें आनी सुमारा भायर त्रास काडूंक जाय. आळशी मनशाक कश्ट करप म्हळ्यार जिवार येता. जंय परिश्रम नासता तर थंय दुख्खाचो राबितो आसता.
अहम वा हांवपण म्हळ्यार कितें? अहम म्हळ्यार उर्मट आत्मो. आपलें तेंच खरें अशे हट्टीपणान मानपी आत्मो. खरें म्हणचें आपणें प्राप्त केल्ल्या कसल्याय येसां खातीर मनीस उपकारी आसूंक जाय. मदान जावंक जायना. नम्र मनशाक खबर आसता कीं एखादें जैत जोडपा फाटल्यान जायतीं कारणां आसतात म्हूण.
तुवें हातासलेल्या येसा फाटल्यान अनेक कारणां आसात अशें जेन्ना तुका कळटा तेन्ना आपसूक तुजी बडाय जिरता आनी तूं नम्र जाता. नमळाय आसता थंय हांवपण रावूंक शकना. नमळायेंत नितळ आनंद आसता. आनंदाचें येवप म्हळ्यार अहमाचे सोंपप. गर्विश्ट मनीस मौजमजा करता आनी जायतेदां गुन्यांवकारी जाता. अपराध ही हांवपणाची निश्पत्ती. आमकां अहमान बंदखणीत दवरल्यात. देखून आमी नरकांत आसात. हांवपणाक लागून आमकां जयपत ना. हांवपण म्हळ्यार झाडाच्या मुळांक जमनींत भीतर वचपा पासुन आडावपी फातरा वरी. मतीन धरात, अहम हो एखाद्या फोंडा वरी आसा. फोंडांत रावूं नाकात आनी ती सुवात सुरक्षीत आसा अशी तुमची फटकिरी समजूत करून घेंव नाकात. खरें म्हणल्यार अहम वा हांवपण ही एक शक्त. ती एक उर्जा. पूण हे शक्तीचें रुपांतर नमळाय, मोग, निखळ आनंद हातुनी करप गरजेचें आसा.
मूळ लेखक ः स्वामी सुखबोधानंद

प्रदीप लवंदे
9923292022